Γιάννης Βαρβέρης

Ζω σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο πίνακες ζωγραφικής που απεικονίζουν θάλασσες. Τη νύχτα νιώθω να με απορροφούν μια δίνη πράσινη ίσια στη νεκρή καρδιά τους σαν μαχαίρι. Ενδοιασμούς όμως η θάλασσα δεν έχει֗ κι εγώ δεν πάσχω από υποψίες. Γιάννης Βαρβέρης – Εν Φαντασία και Λόγω, Αθήνα, Κούρος, 1975 – Αθήνα, Ύψιλον, 1984

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει. Σταθμός Πελοποννήσου κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα. Είμαστε γέροι πια κι οι δυο κι εγώ αφού γράφω ποιήματα πιο γέρος. Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας; Μέσα σε μια βδομάδα δεν απόμεινε κανείς. Ήταν Μεγάλη βέβαια γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις- θέλουν πολύ […]

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη να τους βλέπουμε πού και πού γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί – ξεχασμένοι έστω – εκεί έρχεται το μαντάτο τους.  Οι καλοί ποιητές μάς φεύγουνε μια μέρα όχι γιατί πεθαίνουνε από έμφραγμα ή από καρκίνο αλλά γιατί […]

Ἤμουν ψαράκι καί μέ πήρανε τά χρόνια βουβός ὁ πόντος καί νά ψάχνω ψαροντούφεκο οὔτε μπουκάλι νά πετάξω στή στεριά πῶς ξέμπλεκα ἀπ’ τά δίχτυα τί συνἐβαινε κι ὅλο μοῦ ξέφευγε τό ἀγκίστρι πάντα. Στόν ὕπνο ἐδῶ πῶς νά ‘ρθει ὁ ὕπνος νά σέ κοιμηθεῖ καί ταπεινά σέ πέντε φύκια νά σέ γείρει μοῦ μένει […]

Τό καλοκαίρι ἡ νύχτα πέφτει ἀπάνω σου γυναίκα ἱδρωμένη κι ἀπρόσεχτη. Νύχτα ὅπως νύστα. Νύστα καί νικοτίνη. Νύχτα λοιπόν θά πεῖ ἕνα τάλιρο πού σοῦ ‘πεσε στήν Γ΄ Σεπτεμβρίου κι εὐθύς καί μ’ ἑκατόν σαράντα τό κάναν τ’ αὐτοκίνητα ἕνα μέ τήν ἄσφαλτο. Στή Χέυδεν στή Φερρῶν οἱ νάιλον ἐπιβάτες περιμένουν νά ἐπιβιβαστοῦν στά σκουπιδιάρικα. […]

Εδώ τις Κυριακές ίδια ταινία «Ο Τζέιμς Μποντ εργάζεται στα ξένα». Στο πρώτο μέρος ο ήρωας κοιτάζει πεταλούδες κι αερόπλανα θυμάται φοράει πολύχρωμα φουστάνια δεν του πολυπάνε μ’ αυτά πετάει ψηλά και μας πυροβολεί γυναίκες κλαίνε από χαρά εκείνος τους φωνάζει τ’ όνομά του «Είμαι ο Μποντ» όταν ανάψει διάλειμμα μοιράζει σοκολάτες στους διαβητικούς μετά […]

Αφηρημένος άνθρωπος θα πει ολονυχτίς να σε ξεχάσουν κλειδωμένο σε μουσείο. Απ’ την τουαλέτα βγαίνοντας ήχος κανείς και μάνταλα βαριά. Στα μάρμαρα τα βήματά μου ποδοβολητό της Ιστορίας: μορφώθηκα μορφώθηκα και τέλος κούρνιασα σ’ ένα γραφείο. Νύχτα και θα περάσει. Αλλά με θόρυβο; Και με κουβέντες και αναστεναγμούς. Αιφνίδια Έλλην τράβηξα στο διάδρομο να σώσω […]