Στον Δημήτρη Βουρλιωτάκη Ως είθισται σ’ αντάμωσα, θυμάμαι. Αργότερα. Πολύ. Στην τραγική της απουσίας εγγύτητα. Στο ράγισμα της διαστατής πνοής, σ’ αντάμωσα, πνοή απ’ την Πνοή σου Καθώς με οίστρο σπούδαζες το γράπωμα της τόσο δα δροσο- σταλιάς σε μια πευκοβελόνα. Καθώς απάλιωτο… Καθώς απάλιωτο έσκαγε στο βλέμμα σου της άγουρης αυγής το […]
