[Της Μάνας πήρε…] Της Μάνας πήρε απ’ τ’ άσπρο χέρι, το χρυσοσκάλιστο δαχτυλίδι, λαμπρό κι ατίμητο στολίδι που οι κόρες ποθούν. Απ’ το καρτέρι των χρόνων, και από τ’ αγέρι της πεθυμιάς που τρέμιζε τα χείλη, φεγγρίζει τώρα αργυρό καντήλι στα μάτια. Η Μάνα μόνο ξέρει το μυστικό. Και σιγαλά στην κόρη, -για ώρα εφίλα το ωραίο θώρι- της λέει:«Θάρθει η στιγμή, νυφούλα ο χρόνος με μετάξι θα σε ντύσει! […]
