Αργύρης Κόσκορος

Όταν η μαύρη κουκίδα στον ορίζοντα, που ήταν κάποτε ο εραστής της, έσβησε πια οριστικά, ένα δάκρυ πιο αλμυρό κι απ’ το πέλαγο κύλησε στα πυρωμένα μάγουλα της Καλυψώς. Γιατί ήξερε πως η άρνησή του στην προσφορά της, αυτή της αθανασίας, της ευδαιμονίας, της αιώνιας νεότητας, της θεϊκής της ακόμα αγάπης και του πόθου της, […]

ΤΣΑΜΠΙΚΑ χάδια στην άμμο τα καλοκαίρια σπέρνουν κύματα τρέφουν ΤΡΑΟΥΝΟΥ ρέκβιεμ των άστρων ο ανατέλλων ήλιος πάνω στο κύμα  ΑΪ-ΝΙΚΟΛΑΣ τ’ άγκιστρο δίπλα ψαρεύει τη θάλασσα με τις γοργόνες ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ με πέντε βράχια ξωκλήσι και θάλασσα φτιάχνεις την πλάση ΚΑΛΛΙΘΕΑ πίσω στα βράχια ροτόντες και νάματα μπροστά το θαύμα ΚΑΒΟΥΡΑΚΙΑ ταβέρνα κλειστή μα κούπες […]

Η ανατολή του Αυγούστου σε βρίσκει πάντα γυμνή πάνω στα υγρά σεντόνια ενός φτηνού μοτέλ ή ενοικιαζόμενου, μ’ εμένα στο πλάι να καπνίζω. Πιάνω μετά το τασάκι και ζυγίζω το βάρος της στάχτης χαζεύοντας τ’ αποτσίγαρα. Τα δικά σου τ’ αναγνωρίζω από το κοκκινάδι της γόπας, τα δικά μου απ’ τα σημάδια που τους αφήνουν […]

Στον Γιάννη Τσιτσίμη Πρόσεχε, στην παραλία που ξαπλώνεις σκουπίδια ξεβράζονται σωσίβια πλαστικά, πάνινοι σάκοι κι αρκουδάκια λούτρινα Πρόσεχε, καθώς κοιτάς των κοριτσιών τα σώματα στο φως γλάροι πετούν από πάνω με ράμφη κόκκινα τους κλέβουν τον ήλιο Πρόσεχε, σαν στο σκοτάδι κολυμπάς με τσιριχτά ευτυχίας ο άνθρωπος που ψαύεις στα δάχτυλα αγόρι είναι γυμνό ή […]

[Ρουβίκωνας] Το ‘ξερε καλά ο Καίσαρας πως θα τον αναγόρευαν εχθρό της πατρίδας. Μα ήξερε ακόμα κι αυτό που η Σύγκλητος αγνοούσε: πως η πατρίδα είναι κοχύλι που δίχως τους νικητές μένει κούφιο· πως όχι μόνο πολίτευμα, αλλά και γλώσσα και λαό μπορεί ν’ αλλάξει αυτό το καβούκι που λέγεται Ρώμη. [Ο πατριώτης] Ο σοφός […]

Ημέρα πρώτη Το σπίτι μου δεν έχει πόρτες ούτε παράθυρα· ως εκ τούτου, δεν έχει μέρα ούτε νύχτα. Είναι ένα στενό και υγρό εργαστήριο με άγραφο καμβά το σκοτάδι. Το σπίτι μου είναι μαλακό και δίχως έπιπλα· παχύρρευστα υγρά και βλέννες σκεπάζουν τους τοίχους, μυρίζει ιώδιο, αμμωνία και αποσύνθεση. Με ταΐζει απ’ έξω μισολειωμένα θαλασσινά, […]

[Σκιάχτρο] Όταν οι θεοί αποφάσισαν την παραδειγματική καταστροφή της Ατλαντίδας, δεν άφησαν κανένα θραύσμα, κανέναν πάπυρο, κανένα οστό γι’ απομεινάρι. Κράτησαν μόνο το όνομα. Οτιδήποτε παραπάνω θα ήταν περιττό και δε θα σκορπούσε στους θνητούς το φόβο. [Υγρός πηλός] Πριν από τη μάχη της Ισσού ο Αλέξανδρος δεν έκλεισε μάτι. Ήξερε πως η έκβασή της […]

Γράφει ο Αργύρης Κόσκορος: Γνωρίζοντας την ιδιότητα του Δημήτρη Βασιλάκη ως τζαζ μουσικού και συνθέτη, πολύ εύκολα μπαίνουμε ίσως στον πειρασμό του παραλληλισμού της πρόσφατης ποιητικής του συλλογής με το μουσικό του έργο. Μια τέτοια σύγκριση βέβαια δεν είναι αυθαίρετη, αν και θα ήταν σκόπιμο να τονιστεί ότι η μια ιδιότητα δεν υποσκελίζει την άλλη˙ […]

Απ’ όλα τ’ αγαθά της γης, τ’ ουρανού και των νερών που πήρα μαζί μου, αυτή ήταν το εκλεκτό. Όσο κι αν αγαπούσα την πεταλούδα για τα φτερά που μου χάρισε, την παπαρούνα που έκοψα για το χρώμα της, το παχουλό σκαθάρι για τον χορό του μέσα στη γυάλα, αυτή με είχε συνεπάρει με μια […]

Ώριμε Ήλιε, ψηλά στο κορφοβούνι σα ρόδι σπάζεις· τα μάτια μας ραντίζεις με κόκκινα τραγούδια *** Χωματόδρομε, ρυτίδα στο πρόσωπο αρχαίου βουνού· σε πέλματα χαράσσεις χαμόγελα λίθινα *** Δράκε, κοιμάσαι, σεισμοί στα σωθικά σου θα σε ξυπνήσουν· σα σηκωθείς μας βρίσκεις στη ράχη σου θαμμένους Ο Αργύρης Κόσκορος γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα και μεγάλωσε […]