Αργύρης Κόσκορος

«Να σου ζήσει»! της εύχονται όλοι, μα αυτή βιάζεται να το δει, να το κρατήσει στην αγκαλιά της. Είναι ευγενικοί, δεν είπαν λέξη για την εμφάνισή τουꞏ άλλωστε τα μωρά αλλάζουν, σε λίγες μέρες θα είναι αγνώριστο και ίσως τότε βρουν κάποια κοινά με τον πατέρα ή τη μάνα να σχολιάσουν. Υποψιάζονται πως κάτι κρύβεται […]

Απ’ όλους τους θεούς τ’ ουρανού, της γης και του ερέβους, μόνο ο Χάροντας αδιαφορούσε για τις ρωγμές στους limites των Ρωμαίων. Δεν είχε ναούς αυτός με ιερείς, χρυσάφια και προσκυνητές να νοιαστεί, ούτε και οι καινούργιοι θεοί που έρχονταν απ’ την ανατολή διψασμένοι για εξουσία τον ανησυχούσαν. Μαθημένος αιώνες κι αιώνες σ’ αυτή τη […]

Σα να ‘ξερε η Σαπφώ, όσο ήταν ακόμα θνητή, πως οι περισσότερες λέξεις θα ξεθωριάσουν, θα καούν ή θα σκιστούν. Μα κι όσες σωθούν θ’ αλλάξουν την προφορά ή το νόημα και οι παρτιτούρες τους δε θα δουν ποτέ το φως της μέρας. Αποφάσισε λοιπόν να γράψει τα λόγια της στο τρεχούμενο σπέρμα των ανδρών […]

Στ’ όμορφο πρόσωπο της Κίρκης, που το περιφρονητικό της βλέμμα τού χάριζε ακόμη περισσότερη γοητεία, διαγραφόταν μια απορία: προς τι τα κλαψουρίσματα; Η μόνη δύναμη που είχε το ραβδί της ήταν ν’ αποκαλύπτει την αληθινή μορφή όσων άγγιζε. Αν κάποιος απ’ αυτούς τραγουδούσε ελεγείες στο τραπέζι αντί γι’ αλητοτράγουδα, τώρα θα ‘ταν αηδόνι. Αν κάποιος […]

Το παράθυρο ανοιχτό και το σεντόνι στο πάτωμα, βαρύ απ’ τους χυμούς σου· βαριά κι η ανάσα σου, ίσα που στάζει ζωή· στην οροφή μια ραγισμένη λάμπα νέμει σκιές και το στόμα σου νοτίζει το μαξιλάρι όπου ριζώνουν τα μαλλιά σου. Κλειστά τα μάτια, μια σχισμή μόνο φανερώνει τ’ ασπράδι τους και οι κόρες τους […]

Ητανε μια στιγμή που αιώνα κράτησε. Κάποιος μου ζήτησε να διαλέξω σχήμα. «Στο κάρμα δεν το γράφει;», τον ρώτησα. «Ναι, μα το κάρμα είναι  φωνή», απάντησε. «Μίλα, να την ακούσεις». Τι επιλογές έχω; Κι αν γινόμουν γραμμή; «Θ’ ακολουθούσες την πορεία σου», μου είπε, «πάντα μπροστά, στα βάθη ή στα ύψη». Τελεία; «Θα ‘σουν αρχή […]

Δεν έχει σημασία ποιος σχεδίασε το λιμάνι της Ουτοπίας, της νήσου με τις επτά πηγές, τα δώδεκα μαράσια και τα εκατό μαγαζιά, γεμάτα ατλάζια κι ηδονικά μυρωδικά. Κάθε της κάτοικος, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν της, θα μπορούσε να είναι αρχιτέκτονας, τεχνίτης και βασιλιάς ακόμα, ίσος μεταξύ ίσων σ’ ομορφιά, μαστοριά και σύνεση. Αυτό που […]

Το σκηνικό γίνηκε ακόμα πιο απόκοσμο όταν το σπήλαιο άρχισε να πάλλεται σαν παχύρρευστη μάζα και ο πνιγηρός καπνός να σκεπάζει τα πάντα. Μέσα απ’ τις αναθυμιάσεις που θόλωναν το βλέμμα ξεχώρισε τον Τροφώνιο, ρυτιδιασμένο, ψαρομάλλη, με μάτια φλόγες· κράδαινε στα χέρια δυο υδρίες, έτρεμε ακόμα να τον πλησιάσει. «Καλωσόρισες ξένε στο δώμα μου», είπε […]

Στη ρουφηξιά οι παρειές του βαθούλωναν χαράσσοντας στο πρόσωπο το περίγραμμα των οστών. Στην εκπνοή ο καπνός έπαιρνε το χρώμα της γενειάδας του. Από το γκρίζο ξεχώριζαν μόνο η καύτρα του τσιγάρου κι ένα βλέμμα απλανές να κοιτά το παράθυρο σα σινεμά ρετρό. Έβλεπε το δρόμο απέναντι και το πάρκο με τα παιδιά να παίζουν […]

Στην αρχή δεν είχε συνείδηση. Ήταν μια μάζα που εξάπλωνε το είναι της στο τίποτα τρώγοντάς το. Δεν μπορούσε να ξέρει, μα όλα ήταν ήδη προδιαγεγραμμένα στο ελάχιστο παν απ’ το οποίο προέκυψε. Άλλο ταξίδι δεν μπορούσε να κάνει παρά μόνο εντός του, γινόταν το ίδιο χώρος για να κινείται και να περνά ο χρόνος. […]