Απόστολος Θηβαίος

«μια ιστορία από εκείνες που φανερώνουν τις απλησίαστες δυνάμεις του σύμπαντος, Κλαιρ»   Το σπίτι ήταν έτσι ακριβώς όπως το είχε φανταστεί. Ένα μέγαρο με γκρεμισμένα αετώματα και αρκετό παρελθόν. Τώρα πια δεν ήταν βεβαίως σπίτι, μα είχε κρατήσει κάτι από την παλιά του δόξα. Σήμερα στεγάζει το άσυλο του Χριστού που κάνει ότι μπορεί […]

φαντάσου μες στην γαλάζια καρδιά μιας έκρηξης     Blasted, ή αλλιώς το επίμονο χτύπημα του κεραυνού επάνω στην φτερούγα και ο βυθός   Η πρώτη βροχή έρχεται πάντα διακριτικά. Μια άνοιξη όταν κανείς δεν την περιμένει ξεπλένει τις ζωές μας και ύστερα ταξιδεύει, δεν έχει ηλικία η βροχή λένε τα σοφά βιβλία του κόσμου.  […]

Ι. Ποιος δεν συμπαθεί τα φιλμ νουάρ; Ο κύριος Χάρβεϊ σκοτείνιασε. Δεν αρνιόταν ποτέ να βοηθήσει έναν παλιόφιλο. Μα είχε την απαίτηση να μην τον γελάει κανείς. Είχε αγοράσει αυτό το δικαίωμα, να πάρει η ευχή. Έτσι, αισθάνθηκε προσβεβλημένος όταν συνάντησε τον παλιόφιλο στο καρέ του κυρίου δικαστή. Δεν είπε τίποτε, μόνον ξάφρισε τον άμοιρο […]

Έργο για δυο μονάχα πρόσωπα σε γαλάζιο , πάντα, θέμα (Είναι κιόλας φθινόπωρο. Στην σκηνή υπάρχουν σωροί κίτρινα φύλλα και ο ήχος της βροχής. Εδώ και εκεί κάτω από τα αετώματα μπορείς να δεις τους κομπάρσους που παριστάνουν τα ερωτευμένα ζευγάρια. Φιλιούνται σε μια άκρη και εύχονται να μην σταματήσει ποτέ η καταιγίδα. Μερικοί άλλοι […]

Σκετς με δυο χαρακτήρες και ένα γαλάζιο πρωινό   Περαστικός: Δώστε μου μα φυλλάδα, γρήγορα παρακαλώ, θα χάσω το λεωφορείο, γρήγορα! Εφημεριδοπώλης: Ποια θέλετε; Περαστικός: Μα σας είπα! Όποια να΄ναι, δεν σας λείπουν άλλωστε, κύριε. (ειρωνικά) Εφημεριδοπώλης: Ναι, αλλά ποια ακριβώς; Περαστικός: Έχει σημασία, αλήθεια; Εφημεριδοπώλης: Εσείς τι λέτε; Περαστικός: Μα εσείς βρεθήκατε στον δρόμο […]

Γαλάζιες, μεγάλες αλήθειες «Γίνεται χαμός εκεί έξω, έτσι δεν είναι φίλε;», είπε χαμογελαστά και ακούμπησε ένα σωρό πράγματα πάνω στο θυρωρείο. Ο γέρος πλησίασε και οι δυο τους σφίξανε τα χέρια. Είχαν καιρό να τα πούνε, ένα καλοκαίρι μοιάζει άλλωστε με ατέλειωτο καιρό. «Τι τα θες. Τραγούδια, στρατιώτες, μαθητές, κληρικοί, κορναρίσματα, απογοητεύσεις, μοναξιές. Όλα υπάρχουν […]

[…και όλα να κουρελιάζονται και εμείς να μαθητεύουμε στον πόνο τους…] Κ. Παπαγιώργης   Ξημέρωνε όταν έστριψε στην γωνιά του δρόμου. Φορούσε κατάμαυρο κοστούμι και είχε στρωμένα τα μαλλιά του με εκείνο τον ιταλιάνικο τρόπο, όλο γοητεία. Κάπνιζε το τσιγάρο του και περπατούσε σκεφτικός, περνούσε μέσα από τις βιτρίνες και τα σπίτια και τις έρημες […]

[…Δεν ήταν η νύχτα που ερχόταν αλλά ένα ολόκληρο κίνημα που σάρωνε το γαλάζιο μου στενό…] Κάθε νύχτα έρχεται στο στενό μου. Κρατά μια μεγάλη σακούλα ολότελα παραγεμισμένη με σχήματα και φιαλίδια. Τα απλώνει κάτω στις πλάκες και μοιάζουν με τους στρατιώτες που στήνουν σε σχηματισμούς τα παιδιά την παραμονή του πολέμου πάνω στην φανταστική […]

Με όλη αυτήν την ησυχία που φυσάει έξω στην πόλη, οι κουβέντες φθάνουν παντού. Έτσι μια ευαίσθητη ψυχή μπορεί να ξεχωρίσει τις συζητήσεις που φθάνουν από ένα μπαλκονάκι, αρκετά μέτρα πάνω από τούτη εδώ την πολιτεία. Μπορεί να ακούσει τις πιο τρυφερές αφηγήσεις, από αυτές που πάντα λέγονται μα ο θόρυβος της ζωής δεν τις […]

Χωρίς προφύλαξη, χωρίς στρατηγικές άμυνας παραδίδεται Κ. Παπαγιώργης   […φάνηκε μονάχα σε μια άκρη στη ζωγραφιά που άφηνε μαζί την δική του προοπτική και εκείνη μιας θάλασσας απέραντης, σε βαθιούς τόνους του γαλάζιου…] Αύριο ξημερώνει μέρα προσευχής. Το μικρό ημερολόγιο το γράφει καθαρά. Νικάνορος οσίου του θαυματουργού. Ας βάλει το χέρι του για να σώσει […]