Απόστολος Θηβαίος

Γαλαζωποί μου ποιητές Αυτό το σημείωμα συλλογίζεται τις συγκυρίες που έχουν σαν σκοπό τους να παλεύουν ορισμένοι άνθρωποι. Εμφανίζονται σιωπηρά και διακριτικά μες στις κοινωνίες, τις ακυρώνουν εκ των έσω, βρίσκουν τον ρυθμό τους, φορούν το ρούχο τους και στήνουν σταθμούς μες στην ερημιά για εκείνους που έρχονται από τα βάθη της αιωνιότητας. Καλούνται να […]

[…ο χρόνος προς τον θάνατο Καταμετράται μόνον…] Γαλάζιες φαντασμαγορίες ενός χαρτονένιου ήρωα Ποιος το ξέρει αν κάτω από το γαλάζιο μου στενό, υπάρχει ένας κόσμος περίκλειστος, ένας κόσμος που προσμένει να αναδειχθεί; Ποιος φαντάζεται πως εδώ ακριβώς που στέκομαι , σε δώδεκα ή περισσότερα μέτρα βάθος υπάρχει ο τάφος μιας έφηβης που έφυγε νωρίς; Ποιος […]

Συστήθηκε στην παρέα. Οδυσσέας είπε και οι άλλοι χαμογέλασαν, σκεφτόμενοι ταξίδια και τα ρέστα. Καμιά φορά έρχονται παρέες και περνούν το απόγευμα στο γαλάζιο μου στενό. Οδυσσέας, ξαναείπα και είδα με τον νου μου το τέλος της ιστορίας που διδαχθήκαμε στα θρανία. Μια ραψωδία ακόμη, συλλογίστηκα κρατώντας για τον εαυτό του το γαλάζιο αυτού εδώ […]

«…Και, τότε, τρέχω να κλειστώ μέσα, σβήνω τα φώτα, αποφεύγω τον κάθε θόρυβο για μην μπορεί τίποτα να κλέψει ούτε  ένα ψήγμα απ’  την αιθέρια του βλέμματος σου ουσία, την ατέλειωτη ηδύτητα του, την αγνή συστολή του, την εκλεπτυσμένη σαγήνη του. Όλη τη νύχτα, με των δαχτύλων τους ρόδινους κόμπους, χαϊδεύω τα μάτια που σ’ […]

[…πέρα μακριά διαβαίνουν οι καταιγίδες της τροπόσφαιρας…] «Γκέμμα», Δ. Λιαντίνης   Τακτοποίησε το σπίτι, έβαλε στην θέση τους τα μικροπράγματα που η νύχτα ξεσηκώνει και αφήνει σε σημεία τυχαία, ξένα και απρόσμενα. Έβαλε τα καλά του ρούχα, εκείνα που φορεί όταν θέλει να κάνει καλή εντύπωση. Έκανε τον σταυρό του βγαίνοντας, είπε τρεις φορές καλημέρα […]

[Λουίζα, μουγκή σε πλανόδιο τσίρκο. Βρισκόμαστε στον χώρο της πρόβας. Λίγο χώμα κάτω και τίποτε. Οι τροβαδούροι δοκιμάζουν να συγχρονιστούν και ο μαέστρος επαναλαμβάνει κάτι δυσδιάκριτο, υστερικά. Κάποιος χτυπά το μπαστούνι του στο σανίδι. Η μουγκή τινάζεται. Ο κύριος λέγεται απλά κύριος δίχως τίποτε άλλο επίσης. Μιλά) Κύριος: [θυμωμένα, ειρωνικά] Άμα το πιάσετε έτσι! Κάποιος […]

Η Μαντόνα με τα βιβλία Είναι ωραία συνήθεια η παραχώρηση των βιβλίων. Αλλάζουν χέρια και κυκλοφορούν από τύχη, εκπληρώνοντας όμως μια βαθύτερη μοίρα. Το εξώφυλλο στην δική μου περίπτωδήταν σκισμένο και κάπου προς το τέλος, έγραφε το παρακάτω απόσπασμα. […Λιτή τραπεζαρία, γαλάζιος φωτισμός. Ίσως χάραμα, όμως οπωσδήποτε μια ώρα μετέωρη αρκετά. Η Μπεά, κοντά στα […]

[…Η μικρή Μαρία Γέννησε κάπου Στην Αθήνα. Έμοιαζε με τα κορίτσια Των Φιλιππίνων, Διέθετε μια υγεία κλονισμένη Μα ήταν το όνειρό της Το μεγάλο Να έχει Έναν Θεό Ολοδικό της…] Η παλιά εκείνη ιστορία Ήταν μάλλον όνειρο Μια αύρα φαιδρή που λιγοστεύει. Ήταν αλήθεια Και πανδοχείο έρημο. Πέρασαν από το γαλάζιο μου στενό. Ένα τσούρμο […]

Στολισμένος Ερημίτης Σήμερα, τα  πλοκάμια της πόλης άρπαξαν μερικούς. Τους καταλαβαίνεις πως πουλήθηκαν  όταν περνούν  από δίπλα σου και σε κοιτάζουν σηκώνοντας τα μάτια διστακτικά. Έτσι τους καταλαβαίνεις. Μερικοί είχαν μια κάποια σχέση με το γαλάζιο μου στενό. Άλλοι φάνηκαν εκτάκτως σε κάποιο γκεστ και έπειτα το θαύμα δεν επαναλήφθηκε. Όσοι γλιτώνουν δεν είναι από […]

[…Αν είχα το ταλέντο θα σου μιλούσα με την γλώσσα του Μποστ. Αυτήν την μόνη που ταιριάζει στην εποχή μας. Μα τέτοια πράγματα, σαν το ταλέντο δεν περισσεύουν και έτσι στήνω μια ιστορία ετοιμόρροπη με επίκεντρο το γαλάζιο μου στενό και ένα ορόσημο. Άλλες μορφές πνευματικότερες θα πουν την ίδια ιστορία εξόχως καλύτερα. Όμως κανείς […]