Αντώνης Μπαλασόπουλος

«Πόσο με πληγώνεις!» ψιθύρισε το κάρβουνο στο ξύλο. «Καθόμουν εκεί, μες στην χωρίς όνειρα αυτοκρατορία της πέτρας, και μετά ήρθες και έβαλες τα δάχτυλά σου –πόσο κρύα είναι!– στο δέρμα μου, και μέτρησες τα οστά μου, και ψηλάφισες τις ουλές μου. Και τώρα η φλόγα σφυρίζει μέσα μου και θρυμματίζομαι, θρυμματίζομαι σε τόσα πολλά στόματα, […]

Βιογραφικό Είμαι αυτός που του δείχνουν το δάσος και κοιτάει το δάχτυλο και βλέπει το δάσος.   Πλατεία Δεξαμενής, 1906 Παρέα του οι σκιές, απ’ όπου τον τράβηξε μια μέρα ο Νιρβάνας, να τον συλλάβει, στο φως, που όλο και λιγόστευε. Πίσω του το κεφάλι του δεν ξέρεις πώς κοιτάζει, μόνο πως πλάτυνε η πλάτη […]

Είδα μια διαφήμιση όπου ένας αστροναύτης (πρώην αστροναύτης, εικάζω) διαφήμιζε στρώματα ύπνου, που από ό,τι κατάλαβα (δεν την είδα όλη) αναπαράγουν, υποτίθεται, την εμπειρία του ύπνου με μηδέν βαρύτητα. Καιρό τώρα, υπάρχει μια συζήτηση για τον εποικισμό άλλων πλανητών, για παράδειγμα, του Άρη, και, αναπόφευκτα, κάποιος εκκεντρικός εκατομμυριούχος που εκπονεί σχέδια και κάνει υπολογισμούς κερδών, […]

ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ Οι πόρτες που ανοιγοκλείνουν μας βρίσκουν με τις νυχτικιές: ωχρούς αγγέλους στο παρασκήνιο κάποιου επαρχιακού θιάσου. Μας λούζει το λευκό των τοίχων. Άχρηστα εικονίσματα στο περβάζι και πάνω, στο ταβάνι, μια γύψινη ακτινογραφία του ουρανού διάστικτη με θρομβώσεις αστέρων, λεμφώματα γαλαξιών. Τροχήλατοι αρμενίζοντας σε αδιέξοδους διαδρόμους συλλέγουμε αποχαιρετισμούς: «Καληνύχτα! Καληνύχτα!» λένε οι […]

Τι είδους τερατώδης μετάλλαξη ήταν αυτή! Η γη ολάκερη, ένα κουβάρι σημεία και τέρατα! Στο χιονισμένο έδαφος κείτονταν χιλιάδες ακρίδες. οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά. Κάποιες ήταν ψόφιες ήδη, κάποιες χοροπήδαγαν ακόμα πάνω στο χιόνι. Ο ουρανός από πάνω, λευκός κι αυτός σαν το γάλα στα μάτια τυφλού, ήταν κι αυτός γεμάτος από δαύτες. […]

Πάνε τώρα πολλά χρόνια και ίσως ήταν μεσημέρι, ίσως πάλι απόγευμα, που ήταν μόνος του στο σπίτι, παιδί ακόμα, περιβαλλόμενος από μαρκαδόρους, χαρτί και χρωματιστά τουβλάκια και ακόμη από μια αόρατη κουρτίνα από σιωπή καθώς δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτε —ούτε ο νεροχύτης που κάποιες φορές έσταζε κι έτσι κρατούσε το χρόνο, ούτε το ψυγείο, που […]

Σκουπίζω εδώ και ώρα. Θέλω τα πράγματα να είναι απολύτως σαφή, όπως συμβαίνει στο ανεξήγητο εντός των ονείρων. Δε θέλω λοιπόν τις αζαλέες, ούτε φίκους να αποκρύπτουν στο μάτι τις ορθές γωνίες που ορίζουν τον χώρο της αφήγησης. Στην αρχή, μια γυναίκα θα γράφει πάνω σε ένα τραπέζι. Θα λέει: «αυτό είναι το δωμάτιο όπου […]

H ώρα ήταν περί τις οκτώ μετά μεσημβρίαν. Ο ήχος των αυτοκινήτων έξωθεν του παραθύρου είχε την κανονικότητα ροής μετάλλου ασίγαστης. Ο ήλιος είχε εκλείψει απ’ τον ορίζοντα, αρκούμενος στη λευκή πυράκτωση των χαμηλών νεφών. Εντός του καθ’ όλα αδιάφορου διαμερίσματος, τα στήθη των εραστών μπουμπούκιαζαν το ένα πάνω στο άλλο, φλογιζόμενα από αφανή και […]