Αντώνης Θ.Παπαδόπουλος

Δε θα ‘θελε τίποτα πια να θυμάται έρωτες, μίση κι εκείνα τα εφηβικά όνειρα, που καιρό τον ταλάνισαν. Ώριμος πια θα ‘θελε να κοιτάξει μπροστά, προσγειωμένος ν’ αντιμετωπίσει το μέλλον, ξανοίγοντας το βήμα σταθερά. Μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι εξασφαλίζει τη σίγουρη πορεία του στο χώμα. Βλέποντάς τον ν’ απομακρύνεται αργά άθελά μου θυμήθηκα […]

Είδε με λύπη το τασάκι να γεμίζει, τα χαρτιά να μένουν μπροστά του λευκά και τη νύχτα ασάλευτο φάντασμα στην κορνίζα του παράθυρου, σαν το παλιό πορτραίτο του παππού του. Μόλις που τον θυμόταν τον παππού του να του μιλά για τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα. Όμως, παππού, κατακαλόκαιρο κι αυτή η νύχτα να μη […]

Εύκολο είναι να το πει. Τους αγαπάει κι ας μην τους γνώρισε καλά. Του αρέσει να τους βλέπει να πίνουν αμέριμνοι καφέ, να γελάνε εύκολα κλείνοντας πονηρά το μάτι και να ερωτεύονται. Κάποτε πάλι τον θυμώνουν για λίγο, όμως, κι ας ξέρει πως τούτοι ονειρεύονται μόνο τη νύχτα στο κρεβάτι, όταν αυτός, χωρίς να κοιμηθεί, […]

Τον έμαθαν να περιμένει κι αυτός πάντα του να θυμάται πως περίμενε. Μικρός περίμενε να γίνει μεγάλος. Μεγάλος περίμενε να βρει δουλειά. Μετά να φτιάξει οικογένεια κι αργότερα που πέσαν δυσκολίες περίμενε να φτιάξουν τα πράγματα, έτσι που οι στιγμές του χάθηκαν περιμένοντας, σα να μην υπήρξε ποτέ γι’ αυτόν παρόν κι όλα ρευστά νά […]