Αντώνης Θ.Παπαδόπουλος

Στηρίξαμε την ελπίδα στα χέρια μας. Όπως χτυπάμε τον κασμά την κρατήσαμε και σκάψαμε στο μέλλον. Όπως σφίγγουμε το φτυάρι την κρατήσαμε να μαζέψουμε τα ερείπια από τα όνειρα της νιότης. Συρθήκαμε κάτω από έμφορτα τραπέζια γυρεύοντας ψίχουλα, τη χαρά που δεν είναι δική μας γυρεύοντας, μόνο το τραγούδι της ευωχίας ν’ ακούσουμε, να γνωρίσουμε  […]

Ι Από τη μέρα περιμένει η νύχτα τη γαλήνη της ΙΙ Ακούς; Τραγουδά. Δεν είναι από χαρά. Σούρωσε πάλι. ΙΙΙ Τη μοναξιά μου μεγαλώνουν τη νύχτα χτύποι ρολογιού. ΙV Είπε στον άντρα: Λοιπόν, μένουμε φίλοι κι αυτός έκλαψε. V Μ’ άμφια χρυσά δείχνουν ταπεινόφρονες οι δεσποτάδες.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του […]

Το χωριό ένας κόμπος που μ’ έσφιγγε. Δε θα γινόταν πόλη ποτέ. Μοιάζει με νάνο που γέρασε χωρίς να ψηλώσει. Τώρα η πόλη πλέκει δίχτυα γύρα μου. Σφίγγει τα πλευρά, στενεύει τα πόδια. Η πόλη δεν είναι το χωριό που τη ζήλευε, μα ένας κόμπος ζορίζει πάλι το λαιμό μου.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος […]

Το νερό κυλά κελαρύζοντας. Τραγούδι γλυκό στ’ αυτί το πέρασμά του. Κι ο χρόνος κυλά, μα δεν ακούγεται. Κανένας ήχος στα σημάδια του. Πάντα βουβό το πέρασμά του. Μόνο στο τέλος κάτι θ’ ακουστεί: Κλάμα και μοιρολόι.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και […]

Ήταν καλό παιδί Τον αγαπούσαν κι ας τον πείραζαν, μια και φοβότανε την ίδια τη σκιά του. Όχι πως ήτανε δειλός. Μα πάλι κάπου τον τρόμαζε να βλέπει εκείνη τη σκιά να σέρνεται ύπουλα πίσω του, πατώντας στα δικά του αχνάρια. Πως ήτανε δική του τι μ’ αυτό; Ο κίνδυνος δεν είναι πάντα οι άλλοι. […]

Προχώρησαν κι οι τρεις κατά τα τείχη. Ο πρώτος με το ραβδί έσκυψε και μπήκε. Ο άλλος με το κοντάρι έμεινε απέξω, ταΐζοντας τ’ αγριοπούλια. Ο τρίτος με το σουραύλι προσπέρασε, τραγουδώντας στίχους, σαν τούτους που τώρα σας λέω και που τα βράδια, σεργιανώντας πάνω στα τείχη οι ερωτευμένοι ακόμα σιγοτραγουδούν. ◊ Ο Αντώνης Θ. […]

Στην κορυφή που έφτασα στάθηκα ν’ ανταμώσω αετούς. Ήρθαν μόνο κοράκια. Λάθος μου που περίμενα. Τους αετούς θα τους βρεις, όσο ακόμα αντέχεις να τους ψάχνεις. Να ξεδιπλώσω πρέπει πάλι τα φτερά μου. ◊ Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, και είναι Αχαιός στην καταγωγή. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών […]

Έξω βροχή. Οι πόρτες όλες κλειστές. Με το πρόσωπο κολλημένο στο θαμπωμένο τζάμι κοιτώ το παρελθόν μου. Άφησα τη θλίψη να σταλάζει αργά στο σταχτοδοχείο της προσμονής, το βλέμμα να φτερουγίζει πάνω από τούτες τις ώρες τις πεντάρφανες. Να μπορούσες να μαντέψεις τα λόγια που κρύβω…. Πίσω από την πλάτη του πρώτου σύννεφου συνωμοτώ με […]

Κατέβηκες τις σκάλες αργά, γνέφοντας του ταχυδρόμου ν’ αφήσει το γράμμα στην εξώθυρα. Προχώρησες και βγήκες, αφήνοντάς το εκεί, ξεχνώντας ακόμα και να πεις “ες αύριον”, χωρίς το πάθημα εκείνου του προγόνου σου να σε φοβίζει. ΄Ο,τι περίμενες από παλιά δεν ήρθε. Με τον καιρό το ξέχασες κι ούτε που θέλεις πια να το θυμάσαι […]

Ζήσαμε σε μιαν άλλη εποχή ψιθυρίζοντας στίχους του ουρανού και της θάλασσας. Καθόμαστε στην πλατεία με τα χαμόσπιτα χαζεύοντας τις γελαστές πόρτες που ανοιγόκλειναν δειλά. Τώρα οι τοίχοι έχουν ψηλώσει. Η πλατεία βάθυνε σιγά  – σιγά, λιγοστεύοντας πάνω μας τον ουρανό. Κάποιος θα μίλαγε για πηγάδι. Για ένα πηγάδι ξερό.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος […]