Αντώνης Θ.Παπαδόπουλος

Μη μου μιλάς για τον πόλεμο, για τα πεινασμένα παιδιά, για τα κορίτσια που τους έκλεψαν την ηδονή, για τα χωράφια που τους στέρησαν το σπόρο. Εγώ την ξέρω την παλιά ιστορία του Δευκαλίωνα –Θέλω να πω για τις πέτρες, που έριξε πάνω από τον ώμο του μετά τη μεγάλη καταστροφή. Αυτές οι πέτρες είμαστε […]

Βάδιζε πάντα στα σίγουρα με λόγια μετρημένα. Γύρευε έργα σταθερά φροντίζοντας με προσοχή μελέτες και σχέδια. Υπολόγιζε πάντα τα αίτια, χωρίς να ξεχνά τα τυχαία. Κάποτε σκόνταψε, χωρίς να ξέρει το πως και το γιατί, έτσι απλά, όπως όλοι μπορούν κάποτε να σκοντάψουν, αφού στο κάτω κάτω της γραφής. όλα πτερόεντα – Λόγια και έργα. […]

Θάμπωσε το τζάμι η παγωνιά, κρύβοντας τον έρημο δρόμο. Μα εκεί που εσύ κοιτάς φαίνονται όλα ζωηρά και σε πληγώνουν. Ας κάνει κι εκεί παγωνιά. Κι ας ρουθουνίζει ακατάπαυστα ο χρόνος. Αυτό το τζάμι που μέσα σου κοιτάς τίποτα δε μπορεί να το θολώσει. Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, […]

Εγώ την είδα τη φωλιά του αγριμιού στο μυθικό εξοχικό με τον πλούσιο κήπο. Θαύμασα την τέχνη της κατασκευής, τα μυστικά της οχύρωσης, του ένστιχτου τη δεξιοσύνη. Αν με ρωτήσετε για ‘κείνο το μυστικό φόβο στο βλέμμα του οικοδεσπότη, το τρεμούλιασμα της ρυτίδας στην ένταση της ψυχής, την ενοχή που ντρέπεται το όνομά της, δεν […]

Με συμβουλεύεις να κλείνω την πόρτα μας, αφού το βλέπεις πως τίποτα δεν μπορώ να κλείσω απέξω. Φορτωμένος μπαίνω στην κάμαρη. Κρεμώ το σακάκι, μα όλα τα κρατώ. Φορώ τις παντόφλες, χωρίς τα χέρια μου να ξαλαφρώνω. Κοίτα τους ώμους μου. Ακόμα μένουν κυρτωμένοι. Άσε, λοιπόν, την πόρτα ανοιχτή. Τίποτα δεν μπορώ να κλείσω απέξω. […]

Ιδού η παλάμη μου. Από τα λεπτά αυτά δάχτυλα χάθηκε η λιγνή εικόνα του μολυβιού, το διάφανο τρεμούλιασμα της αθώας θωπείας. Χάθηκαν τα ίχνη των ονείρων μου. Τα δάχτυλα γαντζώθηκαν από της λεπίδας το λαιμό. Ιδού η παλάμη μου. μια κοφτερή ξιφολόγχη που σημαδεύει την καρδιά του πλησίον. Κάθε μέρα αφαιρεί κομμάτια από τον εαυτό […]

Κάθε πρωί τους βλέπω και με βλέπουν να φεύγουμε. Μέχρι τ’ απόγευμα τους βλέπω και με βλέπουν ν’ ακονίζουμε μαχαίρια. Τα βράδια πίσω από τοίχους καθένας μόνος του μετρά τη ζωή με τις ίντσες της οθόνης, πριν τον ξυπνήσουν τη νύχτα τα όνειρα που κάποτε νανούριζαν γλυκά. Ίδια προβλήματα. Ίδια εγκλήματα. Ίδια τα λάθη κι […]

Όλοι οι εμπρηστές επικηρύχτηκαν κι οι φίλοι μου συστήνουν να προσέχω, να μη σκορπίζω απρόσεχτα τους στίχους μου, να κρατώ μακριά το δαυλό, που πυρπολεί τις νύχτες μου, απειλώντας τον ύπνο των άλλων. Πως με προσέχουν τί μ’ αυτό; Κι αν μ’ αγαπούνε τί σημαίνει; Τόσο καιρό δεν μπόρεσαν να δουν, να καταλάβουν πόσο έχω […]

  Εν Σ.Τ.Γ. 912 Το ημερήσιον πρόγραμμα τοιχοκολλήθηκε. Το καρφιτσώσαμε σε μικρά πρόχειρα κάδρα. Η μελλοθάνατη ζωή μου στήθηκε και σήμερα στον τοίχο κι οι ώρες μου, α , οι ώρες μου – ψυχρές φθινοπωρινές εσπέρες ανέραστης γυναικός. Σ’ αυτές τις τέλεια προγραμματισμένες ώρες, η ζωή μου μοιράστηκε σαν κρασί σε ξένα χείλη και μόνο […]

Οι μέρες που θα ‘ρθούν δε με τρομάζουν. Θα παρελάσουν μπρος μου σα γνώριμοι φαντάροι με βήμα κοφτό, συγκρατημένο, ήρεμο ύφος. Εγώ, κρατώντας μια θέση βολική μέσα στο πλήθος, θα καμαρώνω με την ανύποπτη σιγουριά που δε γνώρισε τρικυμίες ή τις απέφυγε. Οι μέρες που θα ‘ρθούν δε με τρομάζουν. Μαζί μου θα σβήσουν  –  […]