Αντώνης Θ.Παπαδόπουλος

Λίγες λέξεις ακόμα και το ποίημα έχει τελειώσει. Οι στίχοι άψογοι, θα πεις. Το νόημα κι αυτό εμπνευσμένο. Πόσοι διαβάζοντας αύριο θ’ ανακαλύπτουν έκθαμβοι με τι πάθος τραγούδησες τα ολάνθιστα κάλλη της κοπελιάς, με τι πόθο τρύγησες τόσα θερμά φιλιά και τόσα χάδια, ενώ εσύ, ποζάροντας καμαρωτός, θα προσπαθείς όσο μπορείς να ξεχνάς την αβάσταχτη […]

Δεν άντεχε άλλο σ’ αυτή την πρέσσα. – λέω για το δωμάτιο που μύριζε χαλασμένα φρούτα και μοναξιά. Ώρες – ώρες ένιωθε σφίξιμο στα πλευρά κι ένα στημόνι να σκαλώνει ανάμεσά τους. Έπαιρνε να στηλώνει τότε το βλέμμα καρφώνοντας το πάτωμα ώρες ολόκληρες, μέρες ολόκληρες κι η σκέψη του τριβότανε αργά – αργά στον πάτο […]

  Το μολύβι σταμάτησε ξαφνικά να γράφει. Πήγε να το πετάξει νευρικά. Τί να το κάνει πια ένα μολύβι που δε γράφει. Όμως, κι αυτός που επέμενε να γράφει ακόμα που χρησίμευε όταν ελάχιστοι τον διάβαζαν, προσέχοντας τα γραφτά του; Χαμογελώντας πικρά ανακατεύτηκε με τα θρύψαλα του ποτηριού που έπινε στον κάλαθο των αχρήστων.   […]

Τί κι αν το σπίτι που θωρείς ερήμωσε; Τί κι αν λογής ξερόχορτα το ζώσαν; Μη φοβηθείς, διαβάτη μου, και σίμωσε. Βρικόλακες ποτέ δεν το στοιχειώσαν. Τί κι αν τις νύχτες τάχα; κάποιοι είδανε στον κήπο άγριον ίσκιο κουρνιασμένο; Λαθέψανε και φόβο άδικα πήρανε: Είμαι εγώ που ακόμα περιμένω.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε […]

Δεν έχω να σου πω πολλά για την επίσκεψη. Μας δέχτηκε σπίτι του με χαρά. Είπαμε βέβαια πολλά –ό,τι μπορεί κανείς να πει σε τέτοιες περιπτώσεις. Κι αυτός συγκινημένος δίχως άλλο, με τον αέρα του πετυχημένου φυσικά, πρόθυμος να μας δείξει κάθε τι — τί συλλογές! Τί σπάνια κομμάτια! — Συγκράτησα στην όψη του μιαν […]

Ο τοκετός ήταν ομαλός. Το βρέφος ζωηρό. Χαριτωμένο. Με την πάροδο του χρόνου το σώμα του προσαρμόστηκε βιολογικά Χρειάστηκε διπλά αυτιά για τους υπόκωφους θόρυβους. Διπλά μάτια για τις ύπουλες κινήσεις. Διπλή μύτη για τις ύποπτες οσμές. Σιγά -σιγά είδε να φυτρώνει πάνω στους ώμους του το δεύτερο κεφάλι. Τώρα γογγίζοντας υπομένει το δυσβάσταχτο βάρος […]

Περιφρονούσε τις ζυγαριές. Στις συστάσεις για δίαιτα χαμογελούσε ευγενικά, μα δεν τις πρόσεχε. Δούλευε με τις ώρες στο γραφείο φροντίζοντας όσο μπορούσε να διατηρηθεί. Τα βράδια στο σπίτι του δε χρειαζόταν ζυγαριά για να του πει, πόσο λιγώτερος και πάλι είχε γυρίσει.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, Σπούδασε […]

Τη θυμάται ακόμα. Το ερωτικό τραγούδι της προπάντων: “Οι μέρες νά ‘ναι του Μαγιού κι οι νύχτες του Γενάρη….” Τότε γελούσε. Ούτε η μέρα ούτε η νύχτα τον ένοιαζε. Ζούσε και πέθαινε για μια στιγμή. Ο καιρός πέρασε αδειάζοντας και τις μέρες και τις νύχτες, αδειάζοντας και το κορμί και την ψυχή. Σίγουρα τώρα θα […]

Όλη τη μέρα φεύγεις περιμένοντας το σούρουπο να δεις τον εαυτό σου να πέφτει από το μπαλκόνι, βουλιάζοντας μαλακά στο σκοτάδι του δρόμου. Εσύ που γύρεψες να βγεις από ρούχα που σε γδύνουν, που πέταξες μακριά φαγητά που σε τρώνε, ανοίγοντας στους τοίχους φωτεινά χαμόγελα, ακούς και πάλι χωρίς ανατριχίλα, με θλίψη όμως βουβή και […]

Βολεύτηκε στην αρχή με το μπαστούνι. Το κρατούσε μπροστά αποφεύγοντας τα εμπόδια. Κάποτε αποφάσισε την εγχείριση… Βρίσκοντας το φως του, έκανε το μπαστούνι ρόπαλο.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία από το 1971. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 13 βιβλία με […]