Αναστάσιος Δελλαπόρτας

Αναίτιος ο αφορισμός σου. Μια άδεια ψυχή με ανδριάντες κορυφές, αντάμα. Φόβητρο η σιδεροδεμένη όψη τους. Μα εγώ, ξύλινο κάτοπτρο με άναρθρη φωνή. Κι όλα τα μέσα μου ,άναρχα βαλμένα. Με σκέψεις σάρκες. Οι κόρες του Διονύσου καταφθάνουν, με άκρατο οίνο στις αγκάλες τους . Δούρειος ίππος στην κερκόπορτα μου. Ψυχής βάλσαμο. Ξαφνικό χωρατό η […]

Λύτρωση τα βλέφαρά μου. Βαριά πέσαν στα μάτια μου. Σαν καρφωμένο κατάλευκο σεντόνι. Απ’ άκρη σ’άκρη . Ας μείνει εκεί. Όλα πρωτόγνωρα. Είμαι παντού. Σε καλντερίμια και ακροθαλασσιές. Κοράλλια διαλέγω στέμματα και φτιάχνω χρυσά πορτόνια. Απ’την αρχή με κτίζω. Και ο κόσμος μου, όλους τους χωρεί. Ακούραστος πια, ανέμους περπατώ. Άγονα βουνά οργώνω και θεριεύω. […]

Σαν έρθει το φως, φως γίνε. Κρύψου,σε μικρές χαραμάδες και βγες με χρώματα. Λάμψε και ταξίδεψε τόσο γρήγορα, πιο γρήγορα κι απ’ τη σκέψη. Γίνε λέξεις με δύναμη. Στοιχίσου. Δε σκορπάς πλέον. Γίνε νόημα και κύκλος γίνε,δυνατός. Γύρνα και ξαναγύρνα,μέχρι να καεί ο αέρας. Σα μηχανή ασταμάτητη η ψυχή. Και φτάσε εκεί,που τα όνειρα μοσχομυρίζουν. […]

Όταν η ανάγκη γίνεται φως, δίπλα στην άμμο, όταν ο προορισμός σου, γίνεται στόχος και φλόγα, ορκίσου, πάνω σε μια παλέτα,  ότι τα ταξίδια σου, λιμάνι δε θα βρουν. Η άγκυρα σου σκουριασμένη πια και κολλημένη, στο δικό σου χρόνο. Ας μην πέσει ποτέ. Και οι Λαιστρυγόνες σου, ήταν πάντα, τόσο δα μικροί. Πάρε ανάσα. […]

Πόσες ανάσες μαζεύτηκαν στα χείλη σου; Πόσες φορές πέτρωσε η ψυχή σου; Κάθε μαντάτο και καρφί στα στήθη σου. Μα εσύ πάντα  εκεί, βράχος ακούνητος. Μεταμορφωνόσουν, με μια ζεστή ματιά. Γινόσουν μάνα και πατέρας, αδερφή και φίλος. Το στερνοπούλι σου αγκαλιά. Ο χρόνος σταματούσε εκεί. Στα δύο του μάτια, σε δύο ζεστές κουβέντες. Μόνο εσύ […]

Κι αν τα βήματα σου, σκάλισαν στο χώμα χάρτες, τις δύσβατες ώρες σου, μη καταριέσαι, μ’ ακούς; Κάνε το σάστισμα πυξίδα και βρες τον δρόμο σου. Τροχιοδείκτης είν’ η καρδιά σου, ακούς; Κι αν σκοτεινιάσει απότομα, μη φοβηθείς. Η λαχτάρα σου, φωτογόνος θα ‘ναι. Κι όταν φανεί ο προορισμός εμπρός σου, μη λησμονείς. Ταπεινός να […]

Δύο σκουριασμένες ράγες είδα σ’ όνειρο κι ένα  σταθμό. Χωρίς βαγόνια. Ανάλαφρος πια. Σε πρόωρη άνοιξη. Πίσω μου κόκκινα γαρίφαλα και μια ευχή που δε θυμόμουν. Στο νου μου , της μάνας η φωνή. Κόκκινο είν’ το γρήγορο. Σαν το δεις, χαρές θα τρέξουν να σε βρουν. Και τα γαρύφαλλα, μπαχάρι στην ψυχή σου. Στις […]

Αυτοεξόριστος στην άκρη των λέξεών μου, καταγής καθήμενος, μετράω στιγμές και σαν αμάθητο παιδί, λαθεύω. Με τα χέρια σταυρωμένα, ανολοκλήρωτος, με μια ευχή να ρέει στα χείλη μου, που δε μπορεί να ειπωθεί. Την σκεπάζω, πίσω απ’ τα κλειστά μου βλέφαρα. Σημείο διαφυγής για το δικό μου σύμπαν. Εκεί που γόνιμη είναι πάντα η γη […]

Κι αν άναρχα  γεννήθηκες και η πρώτη ανάσα σ’ έπνιξε, ολόγυρά σου άνοιξη και ολόφωτες ευχές σ’ αγκάλιασαν. Σα γλυκό ανέμισμα,  σου δόθηκε η ζωή. Ατελώς. Ολοδική σου. Νεοσσός ο χρόνος σου, αυτάδελφος, άγουρος σπόρος στην εύφορη γη σου. Αντάμα κι ο νους, αρχίζει και ανδρώνεται ,με λέξεις και χρώματα, με όμορφες μυρωδιές και αγγίγματα. […]

Τώρα ο χρόνος γίνεται σκιά μου. Χωρίς να ξαποστάσω ούτε στιγμή τον σέρνω απ’ άκρη σ’ άκρη. Κοιτάζοντας πάντα με κλεφτές ματιές τους ασυγκράτητα θορυβώδεις δείκτες του. Σαν καθρέφτης των στιγμών μου, τον πιο κρυφών μου μυστικών, πορεύεται πλάι μου, σώμα απ’ το σώμα μου. Σαν πιστός στρατιώτης κάποιας άνωθεν εντολής με προφυλάσσει Αγκαλιάζοντας με […]