Αναστάσης Πισσούριος

Είμαι το βάρος που κουβαλάει ένα μπουκέτο από ζωηρά πολύχρωμα μπαλόνια. Κάποτε στο ταξίδι κρατάω και το τεντωμένο σχοινί τους. Αναπνέω γκάζι χαρούμενα μ’ ένα κομμένο χαλινό να πέφτουν οι αγκύλες γλώσσες – ν’ αφήνεται η οσμή χολής. Με αγκαλιάζουν τα χρώματα μιας παιδικής γιορτής. Τα βράδια περπατώντας μαζεύω από τους δρόμους τα χαμόγελα των […]

Συνήθως, ξυπνάει κατά τις οχτώ το πρωί. Δεν χρειάζεται ξυπνητήρι. Παρόλα αυτά, το έχει πάντα ενεργοποιημένο στα δέκα λεπτά αργότερα σε περίπτωση που αποκοιμηθεί. Το παράθυρο του υπνοδωματίου παραμένει ανοιχτό καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να κοιμηθεί έστω κάποιες ώρες. Αν είναι τυχερός και δεν έχει επισκέψεις το βράδυ […]

Θα μπορούσαμε να τιμήσουμε την ελληνοκυπριακή παραδοσιακή ποίηση με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς τους τρόπους επιβάλλεται να είναι και η κριτική αποτίμηση της ύπαρξής της. Ο αποκλειστικά φαινομενολογικός εντοπισμός των γλωσσικών δυνατοτήτων της ελληνοκυπριακής παραδοσιακής ποίησης αλλά και η θεματοποίηση των εκφραστικών αρετών και ποιητικών στοιχείων της μπορούν να παρουσιαστούν σε μια εκτενή φιλολογική […]

Μετέωρη πια η τελευταία σαύρα θησαυρίζει το χρόνο γλείφει τη γη με την κοιλιά της εκλιπαρεί με τη γλώσσα να γίνει η γη κόκκος άμμου μαύρης τρύπας να τη χωρέσει στα σπλάχνα της. Καταναλώνει ύπνο για θάνατο προκαλεί τη συνοδεία αγγέλων και εκτελεί πυρά στο μέτωπο του μελλοντικού Θεού. Καμιά μετατόπιση του ανέμου δεν την […]

Του έδωσε απλόχερα ένα μέρος απ’ την κνήμη. Ευτυχώς κρατούσε τον δίσκο με τα υπόλοιπα οστά. Τα νεύρα του προσώπου δέχτηκαν ένα κρύο αέρα και τα δάχτυλα μαζί με τα νύχια άσπριζαν από την πίεση. Κρατούσαν τον δίσκο αρκετά σφιχτά κάθε φορά που έπεφτε μέσα ένα οστό. Η πτώση του οστού στο μέταλλο παρήγαγε ένα […]

Γράφει ο Αναστάσης Πισσούριος Το μυθιστόρημα Το Βουνί της Λουίζας Παπαλοΐζου επιτυγχάνει να καταγράψει με μοναδική λογοτεχνική αρτιότητα την ψυχογραφία της κυπριακής ζωής ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970 και επιστρέφοντας πίσω μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’20. Η αφηγηματική δεινότητα της Παπαλοΐζου σε συνδυασμό με τη δημιουργικότητα των εικόνων που παράγει συγκροτούν […]

Ανοίγω δειλά τα μάτια αποφεύγοντας το φως της μέρας. Ξέρεις, καμιά φορά πονάνε τα μάτια. Τ’ ανοιγοκλείνω ακόμα λίγο. Ξεμουδιάζουν από τις πολλές ώρες στ’ όνειρο. Τώρα βλέπω καθαρά που βρίσκομαι. Το έδαφος είναι σκληρό. Πέτρες και χώματα. Ο ήλιος λάμπει αν και το βλέπω σκοτάδι. Ξέρεις, καμιά φορά δεν είναι όπως φαίνονται τα πράγματα. […]