Αλεξάνδρα Στελλάκη

Είμαι το γράμμα εκείνο μιας προσπάθειας χεριού που έφτασε ταβάνι. Η αγκαλιά της πρότασης την μάνα λέξη δεν χωρεί από τη χάρη. Εκπυρσοκρότησα στιγμιαία σε τοίχωμα του αγέρα. Έσβησα, δίχως ακατάσχετη απώλεια μελανιού. Κι ακόμη καρτερώ κείνο τον τόνο που μου έλειπε. Τι εγωισμός! Οι χαρακτήρες, άποψη δεν έχουν. Δικαίως τιμωρήθηκα. Μα ακόμη απαιτώ της […]

Ώσπου να περπατήσω στο πλατύσκαλο της πόρτας, βήματα δειλά, είναι τα γέλια σου ακτίνες φωτεινές και το λαχάνιασμα σου, στης καρδιάς το σκίρτημα, ουράνιο σώμα. Χίλια τραγούδια αστρόσκονη ως το αγκάλιασμα, μικρόκοσμε μου, ανθίζουν πλάι σου σύμπαντα και γαλαξίες και χρώματα. Μα πόσους όρκους να σου δώσω και πόσο άπειρο; Είναι η καρδιά σου βλέπεις, […]

[Flashed]     Για μένα, η πιο θαυματουργή ανατολή του κόσμου βρίσκεται στο Βορρά. Είναι ντυμένη με κιτρινοκόκκινα χρώματα, λουσμένη με τις μελωδίες και τ’ ακούσματα των Rolling Stones. Δεν την ατένισα ποτέ, μήτε την άγγιξα, μήτε την πίστεψα. Μόνο τη θαύμασα μέσα από σένα και έμαθα πως η αγάπη και ζωγραφίζεται και ντρέπεται και σπαρταρά. […]

Οι φόβοι ολάκερης της πλάσης, κατέληξαν στο κτήμα με τις μαραμένες τουλίπες. Στον τόπο εκείνο, γήρας και νεότητα λαχανιάζουν και ύστερα σωριάζονται ομοιοτρόπως. Εκεί, σκέφτηκα να σε ντύσω με «ανάθεμα», να σε χορέψω τον πιο ήσυχο σκοπό, να σε ρωτήσω τα παράξενα, τα ελκυστικά, τα ανεξήγητα. Θέλησα να φορέσω την προσμονή, να υπομείνω τους δυνατότερους […]