Αλέξανδρος Αδαμόπουλος

Ήτανε κάποτε ένα κουνέλι αγριοκούνελο· όμορφο κι έξυπνο και δυνατό πολύ. Είχε κάτι μάτια σα δαφνόκουκα πλυμένα στη βροχή κι είχε δρασκελιές μαζί σαν εκατό ακρίδες· δυο φορές σαν όλα τ’ άλλα. Ήταν όμορφο σα μαχαιριά κι έξυπνο σαν το νερό που κυλάει. Όλα τ’ άλλα τα κουνέλια μια το ’θέλανε για λίγο, μια το […]

«Όχι». Ένα ξερό όχι. Πώς όχι; Δεν μπορεί· δεν θα κατάλαβε: Μια βδομάδα τώρα, τού εξηγούσε τού πατέρα του για μια τεράστια επενδυτική ευκαιρία, στο κέντρο της Λωζάννης, με αστείους όρους -πληρωτέα με λίρες Αιγύπτου, στο Κάιρο· αν είναι δυνατόν!- κι ο γέρος απ’ το γραφείο του τηλεγραφεί «Όχι». Ξαναστέλνει μήνυμα: «Όχι» πάλι. Στέλνει αμέσως […]

– Εμένα να με λες Ρίτα’ είπε η μαμά Μαργαρίτα – Κι εμένα Μαργαρίτα’ είπε η κόρη Μαργαρίτα Είκοσι χρόνια μετά την έκδοση του ‘Ναι’ τής Μαργαρίτας Καραπάνου, ο λογοτεχνικός της ήρωας· – ο ψυχίατρος Ice, όπως τον έλεγε η ίδια – ο συγγραφέας Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, στον οποίο είναι αφιερωμένο το βιβλίο, μιλάει εντελώς αληθινά […]

Οι οδηγίες τού Πλοιάρχου ήταν σαφείς: Μέσα σε τρεις μήνες· το αργότερο αρχές Δεκεμβρίου, έπρεπε να ’χει τελειώσει ο έλεγχος στο Τμήμα Νοσηλίων: Κανένα ρέστο και μηδενική ανοχή πάνω σ’ αυτό. Η θέση χήρευε κάνα χρόνο και τώρα· μόλις ανέλαβα, έπρεπε να βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα και σε τρεις μήνες να ελέγξουμε […]

Εμείς τα πρωτάκια, το καλοκαίρι, στις γυμναστικές επιδείξεις, ήμασταν με την κυρία Άννα. Παρέλασε όμως μαζί μας και η Δευτέρα· γιατί η δασκάλα τους, η κυρία Ιωάννα, έλειπε κάποιες μέρες, και μετά ήρθε στο σχολείο φορώντας μαύρα. Τώρα όμως το Φθινόπωρο, που πήγαμε εμείς στη Δευτέρα, η κυρία Ιωάννα ήρθε κανονικά και ήταν ντυμένη γκρίζα, […]

Τη Μαργαρίτα Λυμπεράκη, την είχα γνωρίσει πρώτη φορά το φθινόπωρο τού 1992, στο Εθνικό Θέατρο, στις πρόβες τού έργου της «Ζωή Πορφυρογέννητη», που θα έκανε πρεμιέρα τέλη Οκτωβρίου. Τις πρόβες εκείνες τις παρακολουθούσα με τη μεγαλύτερη ευσυνειδησία, κάθε μέρα μαζί της, καθώς ήμουν το νεότερο μέλος τότε, τού Διοικητικού Συμβουλίου τού Εθνικού. Δημιουργήθηκε ένα καλό […]

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος […]

Στην Κίμωλο είπανε; στη Φολέγανδρο· δεν θυμάμαι, θα σε γελάσω. Ήτανε πάντως καμιά εικοσαριά χρόνια πριν· τότε που σταματήσαν οι πολλές δραχμές· κι ένα ματσάκι άνηθος κόστιζ’ ένα ευρώ και μας φαινόταν τζάμπα. Τότε, ο Παναγιώτης ο ψαράς, νοίκιασε για όλο τον Αύγουστο το σπίτι του σ’ ένα μεγαλομόδιστρο απ’ το Παρίσι. Ο μεσιέ Μάρτιν […]

(Από τη συλλογή ‘Ψέματα πάλι’ εκδόσεις ΑΓΡΑ, ISBN 960-325-307-3)   Όταν ξεχάστηκαν πια οι παλιοί σκυθρωποί άγιοι που γιορταζόταν άλλοτε καθένας κάθε μέρα και οι άνθρωποι δεν είχανε πια γιορτές και δεν υπήρχαν άγιοι μα χρειαζόντανε γιορτές· σκέφτηκαν, οι σοφοί τού ‘Οργανισμού για τα δικαιώματα της ζωής’, να βρούνε καινούργιους άγιους για να υπάρχουνε γιορτές. […]

Ο θείος Κωνσταντίνος απ’ το 1930 κάτι, ήτανε, λέει, παντρεμένος, γιατί ‘Δεν γινόταν αλλιώς’… Σε έναν μάλλον δυστυχισμένο γάμο· με τη Θεία Πέπη. Ούτε λόγος βέβαια για διαζύγιο εκείνα τα χρόνια. Δεν είχαν παιδιά. Ζούσαν και δεν ζούσαν μαζί. Πάντως όταν γεννήθηκα εγώ, τότε με τους σεισμούς τού Ιονίου, ο θείος ήταν ήδη Υπουργός και […]