Δημήτρης Καρπέτης

Ο ορίζοντας στενεύει και σβήνει. Μια βροχή καταρρακτώδη μελάνιασε τον ουρανό, κυριαρχεί η παρακμή. Δυο κορμιά γυμνά βολτάρουν κι απόψε ανταλλάσσουν τα χνώτα τους. Το άδηλο αύριο στριμώχνεται ως την χαραυγή. Προσπαθούμε να χωρέσουμε τα τόσα όνειρα σε ένα χρόνο αδιέξοδο. Σκεπάζω το σώμα σου με τα βήματα των χεριών μου. Στα δηλητήρια που παραμονεύουν […]

Αναμοχλεύω τα πιο κρυφά σημεία της ύπαρξής μου, ανακτώ την ισορροπία. Φορτωμένος με πόθους ακατέργαστους υποκύπτω στον εναγκαλισμό σε δυο μάτια λαίμαργα. Νεύματα προσμονής να διασχίσουμε τα επικίνδυνα. Οι ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς τους διερχόμενους. Έχεις χωθεί μέσα στους ώμους μου, μεταγγίζω το αίμα μου μέσα σου. Τα φώτα στην πλατεία μένουν σβηστά, δίπλα μας […]

Παλιά φουρτούνα ξέβρασε του νου τα περασμένα. Ο κόσμος βουβός χάνεται στην ομίχλη των τροπικών. Στο υποτονικό φως των καιρών αστράφτουν οι συνοπτικές γιορτές της καρδιάς. Το πέπλο του χρόνου σκέπασε την αλήθεια, αποκαμωμένη βαριανασαίνει. Μια μάχη συνεχή με τις αυταπάτες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή. Στη μυρωδιά της θαλασσινής αρμύρας φανερώνονται οι δυνατές […]

Δυο μάτια μικραίνουν, αντιστέκονται στο φως των αναμνήσεων. Συνέβαινε παρά τη θέλησή της, η αίσθηση του ανικανοποίητου διαπότισε το σώμα. Στάθηκε γυμνή στον καθρέφτη να περιμένει τη νύχτα, η απόλυτη σιωπή με αιφνιδίασε. Απροστάτευτη βορά μπροστά στα μάτια μου, μια περιπλάνηση αργή σε κάθε μόριο του σώματος δώρο ζωής η προσμονή της. Η ομορφιά κάλπασε […]

Μια ελαφρότητα προσποιητή στο βλέμμα, ένα συμβόλαιο ανάρμοστο για τους πολλούς, για το πλήθος που κρίνει και δικάζει, υπογράφτηκε στο κρεβάτι. Ο έρωτας μια ακατάσχετη έλλειψη τροφής μέσα της. Μόνη λογική διέξοδος η απόδραση από τα τετριμμένα. Μετά από χρόνια σιωπής δόθηκε προτεραιότητα στη ζωή, τα συρρικνωμένα συναισθήματα γιγαντώθηκαν. Έπαψε πια να προσπερνά τη ζωή […]

Αποκηρύσσω την πραγματικότητα φέρνω μέσα μου τους άλλους κόσμους. Η μουντάδα της λογικής και η νηφαλιότητα χάνονται. Παραβιάζω το χρόνο γίνομαι αόρατος. Η ανάγκη της σεμνότητας καταργείται, γλύφει το κορμί η υγρασία. Ένα κόμπιασμα σφίγγει την ανάσα, πότε θα σε ξαναδώ στα σύννεφα; Οι μικροδεσμεύσεις διέλυσαν το θαύμα της φύσης. Αναγνωρίζω το άρωμά σου όλα […]

Καθώς αναδύομαι απ’ τα σωθικά σου στάζεις μέλι. Δέχθηκα με προθυμία τον ήχο του κορμιού σου τον αγκάλιασα. Η απαρχή μιας έλξης πλανιέται τη νύχτα. Βουτώ ξανά μέσα σου η διψασμένη γη άνθισε. Ξάγρυπνος καταπιάνομαι με την καρδιά μου, αποτινάσσω τα κοινότυπα. Την ώρα του πάθους οι θλιβερές εκφράσεις πέφτουν σε δυσμένεια. Κρατώ την ανάσα […]

Η οχλοβοή της απογοήτευσης διογκώνεται, η πορεία προς το τίποτα συνεχίζεται με βήματα γοργά. Περιφέρομαι σέρνοντας τη ζωή ένα κουφάρι άδειο. Τα γεγονότα φράσουν το δρόμο, το ύφος του σκυθρωπού ανθρώπου κυριαρχεί. Ουρλιάζουν τα λησμονημένα όνειρα προσπαθούν να ξεσηκώσουν τις πράξεις από το λήθαργο χρόνων. Δεσπόζουν οι ρυτίδες στα σκονισμένα πρόσωπα. Η βροχή μελαγχολική μαστιγώνει […]

Μια στάλα κρασί καταγράφει τις ώρες της ευτυχίας, οι ρηχότητα των εφήμερων καιρών εξαφανίζεται. Το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο, τα μάτια γυάλισαν από ευτυχία. Έμπρακτες οι αποδείξεις του έρωτα επιδεικνύονται στα σεντόνια των παθών, τα σώματα μιλούν, έρχονται και πάνε. Η σκιά σου καθρεφτίζεται στο φως του φεγγαριού. Διακρίνονται ανάγλυφα οι υπέροχες καμπυλότητες, τα μέρη […]

Το ένστικτο δεν δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις. Ένας αόρατος κυματισμός αποσυντόνισε το αδιάφορο βλέμμα. Το χαμόγελό της πλανήθηκε στο δωμάτιο, απορρύθμισε την ηρεμία των κυττάρων. Ένοιωσα το ερέθισμα των διαφορών μας. Και μετά βασίλεψε η σιωπή, μόνο ο ήχος των φιλιών διαχέονταν στο πεδίο του έρωτα. Όλα τα βλέπει το φως, στον έρωτα τίποτα δεν πρέπει […]