Απόστολος Θηβαίος

Μια τυχαία συνάντηση με την κυρία Νταλογουέη, την μυθιστορηματική, κινηματογραφική κυρία μας καλής κοινωνίας. Μια γυναικεία περσόνα της Βιρτζίνα Γουλφ που υπέκυψε κάποτε στον εαυτό της. Εμφανίστηκε στο βάθος του φόντου. Ένα σημάδι μες στην προοπτική της πόλης. Ήταν καλοντυμένη, μάλλον για μια βραδινή περίσταση. Όχι μεταξύ φίλων, μα ίσως μια υποχρέωση που επιβάλλει έναν […]

[…Διαγωνίως φυσάει από καιρό η παγωνιά του θανάτου…]   Πάνε δυο ώρες που γυροφέρνει εδώ πέρα. Περνάει δήθεν ανέμελος, βέβαιος πως θα ‘χει ξεχαστεί μέσα στην πόλη που βογκά σαν πληγωμένο ζώο. Να, τώρα θα στρίψει στον δρόμο από πάνω, τι δρόμο δηλαδή, ένα στενάκι πλακοστρωμένο ποιος ξέρει από τότε. Τις έχουν πάρει τις πλάκες […]

Μάνος Ελευθερίου 1938 – 2018 Επέστρεψε όταν τα φώτα είχαν πια σωπάσει και το πλήθος εκείνο το αλλοτινό, είχε περάσει πια στις τάξεις των θολών πραγμάτων. Στάθηκε στην γαλαρία της πλατείας, το χειροκρότημα άκουσε, το θυελλώδες που τόσο πολύ εχόρτασε στον βίο του τον υποκριτικό. Και ύστερα περπάτησε, όπως του διδάξανε οι σκηνοθέτες της ζωής […]

για τον Δήμο Κάποιος δοκιμάζει να γράψει δυο τρία λόγια. Έξω παγωνιά, να πλανάται λέει το όνειρο της άνοιξης που όλα θα τα ζεστάνει. Τίποτε δεν του βγαίνει. Δοκιμάζει ξανά. […Τα πράγματα όλο κυλάνε. Και οι άνθρωποι ξεφτίζουν και χάνονται και ξανάρχονται πάλι σαν ονόματα μες σε ένα παράξενο προσκλητήριο που δεν κάλεσε κανείς. Και […]

Διήγημα Βγήκε από το σπίτι. Το φουστάνι το ‘χε ρίξει πρόχειρα. Γαλάζιο, σαν ρετάλι ουρανού. Έξω έβρεχε και μόλις βγήκε έξω στο δρόμο, ένα παγωμένο ρεύμα αέρα του χτύπησε το πρόσωπο. Για μια στιγμή το μακιγιάζ του κοκάλωσε, ένας Ινδός από τον πάγκο εμπρός του τον κοίταξε και άγγιξε άσεμνα τον εαυτό του. Αυτά τα […]

Λαίκή ερωμένη προσφέρουσα άνθη φράση γραμμένη στο περιθώριο μιας ζωγραφιάς του Νίκου Χουλιαρά Τις περισσότερες φορές οι ιστορίες μας βρίσκουν. Θα μπορούσε κανείς να τις λογαριάσει για μικρά, πολύ μικρά μυθιστορήματα. Ωστόσο δεν σημαίνουν τίποτε, μονάχα φωνές κουβαλάνε, από φίλους και εντυπώσεις και λεπτομέρειες χαμένες μέσα από τα μάτια μας. Τις αποκαλύπτει ένας υπόγειος μηχανισμός, […]

Έτσι όπως αποκοιμιέμαι γαλάζια να ξυπνούν μέσα μου τα ποιήματα Θα ‘θελα να ‘χω και εγώ μια γωνιά κάπου σε αυτόν εδώ τον κόσμο.  Όχι ένα γαλάζιο στενό, μα μία κάμαρη, παλιά ίσως, με φθαρμένες ταπετσαρίες και λίγη θέα. Πόσο θα αρκούσαν αυτά τα λίγα, πόσο θα αρκούσε μια κάμαρη με το λίγο της το […]

“Σας το λέω πως μια μέρα, μια μέρα από αυτές εδώ θα κάνω μια πράξη ηρωική, ναι, μεγάλη και ανθρώπινη”, έλεγε και σηκωνόταν απάνω, περήφανος, βέβαιος πως αυτό που λέει θα γενεί. Λάμβανε την πόζα των κλασικών εκείνων πορτρέτων που αναπαράγονται κατά δεκάδες και θα τα βρεις παντού. Και ύστερα ορμούσαν οι άλλοι από τα […]

Στην γωνιά του δρόμου λειτουργεί εδώ και μέρες ένα μικρό συνεργείο. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα συνηθισμένα συνεργεία, των ρεκτιφιέ και των επιδιορθώσεων, των ατέλειωτων, αποσυναρμολογημένων οχημάτων που πεθαίνουν με έναν κινητήρα καρφωμένο στα ύφαλα τους. Σε αυτό το συνεργείο οι άνθρωποι, όσοι δηλαδή έχουν τη δυνατότητα, φέρνουν τα τελευταία τους αποκτήματα. Κάτι […]

Κάπως μπερδεύεται μες στην ιστορία η Σόνια Ιλίνσκαγια, κάπως μπλέκουν τα λόγια της μες στο μυθιστόρημα του γαλάζιου στενού που δίχως εκείνη ή την υποψία της, θα ‘ταν φτωχότερο. Ένα σενάριο  δίχως κανένα κύρος πια. Θα μπορούσε να ‘ναι η αυτοπροσωπογραφία της  Ροζάνοβα. Ή πάλι η φιγούρα μιας κούκλας μπάμπουσκα, μιας ξύλινης φωλιάς. Μόνο που […]