Απόστολος Θηβαίος

Στολισμένος Ερημίτης Σήμερα, τα  πλοκάμια της πόλης άρπαξαν μερικούς. Τους καταλαβαίνεις πως πουλήθηκαν  όταν περνούν  από δίπλα σου και σε κοιτάζουν σηκώνοντας τα μάτια διστακτικά. Έτσι τους καταλαβαίνεις. Μερικοί είχαν μια κάποια σχέση με το γαλάζιο μου στενό. Άλλοι φάνηκαν εκτάκτως σε κάποιο γκεστ και έπειτα το θαύμα δεν επαναλήφθηκε. Όσοι γλιτώνουν δεν είναι από […]

[…Αν είχα το ταλέντο θα σου μιλούσα με την γλώσσα του Μποστ. Αυτήν την μόνη που ταιριάζει στην εποχή μας. Μα τέτοια πράγματα, σαν το ταλέντο δεν περισσεύουν και έτσι στήνω μια ιστορία ετοιμόρροπη με επίκεντρο το γαλάζιο μου στενό και ένα ορόσημο. Άλλες μορφές πνευματικότερες θα πουν την ίδια ιστορία εξόχως καλύτερα. Όμως κανείς […]

Μικρή ιστορία αφιερωμένη Σε ένα φλωρεντινό γλυπτό Είκοσι, μόλις καλοκαιριών Τίποτε δεν φαντάζει καινούριο στο γαλάζιο μου στενό. Οι τοίχοι των σπιτιών έχουν ξεφτίσει και το χρώμα στους πάγκους έχει ξεθωριάσει. Ολόκληρη η πόλη, από όσο μπορώ να δω πνίγεται στις στάχτες. Η πόλη και το κορίτσι που διαβάζει ολομόναχο ένα γράμμα, η πόλη και […]

Δεν θα  ΄χε μεσημεριάσει όταν μια παράξενη φιγούρα βγαλμένη θαρρείς από τους άθλιους ή κάποιο μυθιστόρημα ψυχογραφικό με έντονο ενδιαφέρον στις σκηνοθεσίες και τα πράγματα τα πιο απαρατήρητα, φάνηκε στο γαλάζιο μου στενό. Τα κορίτσια που κάθονταν κάτω από τις νεαρές νερατζιές, θέλεις από φόβο και ενόχληση, φιλήθηκαν γι΄αντίο και οι δρόμοι τους χώρισαν. Ο […]

[…Και αν ο καιρός θέλει αδυνατισμένο το αίσθημά μας το συλλογικό, και αν η γοητεία των πραγμάτων στερεύει, και αν όλα ουρλιάζουν την αισθητική ενός νεκρού κόσμου, μια τέτοια μέρα η ελληνικότητα, σαν στάση ζωής και σαν κλειδί, ξυπνά μες στις ψυχές μας, το βαθύτερο στοιχείο τους γίνεται. Ο Αναγνωστάκης το ‘πε του κυττάρου χημισμό […]

[από το βιβλίο του χρόνου που αποτελείται από παρόμοιες, σκόρπιες ιστορίες. Καμιά τους δεν έχει γραφτεί μα ήδη αποτελούν ένα βιβλίο,  όπως τα παιδιά που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί μα συνιστούν ήδη μια κάποια ελπίδα.] Απέναντι από το γαλάζιο μου στενό στέκει πάντα μια αναγεννησιακή ζητιάνα, βγαλμένη ποιος γνωρίζει, από τι χέρι βασιλιά ζωγράφου. Και […]

Ο ποιητής είναι Το μηδέν του Έρωτα Λένια Ζαφειροπούλου Εισαγωγή, «Σονέτα» William Shakespeare Εκδ.  Gutenberg «ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη, σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος· περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς· ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην, καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν.» (Άσμα Ασμάτων) Εκείνο το πρωινό δεν φαντάστηκα την τροπή που θα έπαιρνε η […]

Μες στον φθινοπωρινό καιρό που όλα τα απογυμνώνει, ξεχωρίζουν τα κατάμαυρα κλαδιά. Η μεταφυσική μας έχει πάει περίπατο, μαζί και η φαντασία μας. Η Αθήνα εκεί έξω γνωρίζει καλά πως ίσως και τα δυο αυτά στοιχειά του κόσμου να χάθηκαν για πάντα. Η πόλη και ο καιρός που στην περίπτωση του Σάλεμ τίποτε δεν σκέπασε. […]

Quattrocento Στην Pienza ο χρόνος δεν μετριέται. Εκείνο που απομένει είναι ένας γηγενής αισθητισμός, μια μαρτυρία σαν εκείνη που εξέπεμψε ο Κόντογλου. Η ζωγραφιά υπάρχει πέρα από τον εαυτό της και αυτό το όλα επιτρέπονται στην τέχνη αν μια ψυχή επιθυμεί να υψωθεί συνιστούν τις πιο συχνές εξομολογήσεις των ανθρώπων αυτής της μεταφυσικής επαρχίας. Βλέπετε […]

Μες στην βαλίτσα του Χώρεσε  δυο τρία Ασπρόρουχα, Το παλτό και Ένα πουκάμισο,  Ένα τραπέζι, Μια μητέρα, Ένα πολύφωτο  Τον πατέρα και Ένα δεμάτι ευτυχισμένες Κυριακές. Το αμάξι σας έφθασε, Κύριε Κορνέλ!   Ο άνεμος σάρωνε με γρήγορα βήματα το γαλάζιο μου στενό. Φάνηκαν ίχνη φθινοπώρων. Όσοι τα είδαν αγαλλίασαν επειδή είχαν από καιρό πάψει […]