Απόστολος Θηβαίος

Ο ποιητής είναι Το μηδέν του Έρωτα Λένια Ζαφειροπούλου Εισαγωγή, «Σονέτα» William Shakespeare Εκδ.  Gutenberg «ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη, σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος· περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς· ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην, καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν.» (Άσμα Ασμάτων) Εκείνο το πρωινό δεν φαντάστηκα την τροπή που θα έπαιρνε η […]

Μες στον φθινοπωρινό καιρό που όλα τα απογυμνώνει, ξεχωρίζουν τα κατάμαυρα κλαδιά. Η μεταφυσική μας έχει πάει περίπατο, μαζί και η φαντασία μας. Η Αθήνα εκεί έξω γνωρίζει καλά πως ίσως και τα δυο αυτά στοιχειά του κόσμου να χάθηκαν για πάντα. Η πόλη και ο καιρός που στην περίπτωση του Σάλεμ τίποτε δεν σκέπασε. […]

Quattrocento Στην Pienza ο χρόνος δεν μετριέται. Εκείνο που απομένει είναι ένας γηγενής αισθητισμός, μια μαρτυρία σαν εκείνη που εξέπεμψε ο Κόντογλου. Η ζωγραφιά υπάρχει πέρα από τον εαυτό της και αυτό το όλα επιτρέπονται στην τέχνη αν μια ψυχή επιθυμεί να υψωθεί συνιστούν τις πιο συχνές εξομολογήσεις των ανθρώπων αυτής της μεταφυσικής επαρχίας. Βλέπετε […]

Μες στην βαλίτσα του Χώρεσε  δυο τρία Ασπρόρουχα, Το παλτό και Ένα πουκάμισο,  Ένα τραπέζι, Μια μητέρα, Ένα πολύφωτο  Τον πατέρα και Ένα δεμάτι ευτυχισμένες Κυριακές. Το αμάξι σας έφθασε, Κύριε Κορνέλ!   Ο άνεμος σάρωνε με γρήγορα βήματα το γαλάζιο μου στενό. Φάνηκαν ίχνη φθινοπώρων. Όσοι τα είδαν αγαλλίασαν επειδή είχαν από καιρό πάψει […]

Μαρτυρίες, παρτιτούρες, τίποτε Τώρα νυχτώνει παντού. Την πόλη χαράζουν πεντάγραμμα, το γαλάζιο μου στενό δεν ήταν ποτέ η εξαίρεση. Ψάχνω τις λέξεις μα είναι καιρός τώρα που έγινα ερείπιο φτωχό. Τώρα η πλατιά ζωή έχει δώσει την θέση της στην μεγάλη ησυχία των μικρών ωρών. Δεν ήμουν ποτέ πιο μόνος από ετούτη εδώ την νύχτα. […]

Των στίχων Είναι τα άστρα Τάφοι, Παραφράζοντας Τον Σπυρίδωνα Βασιλειάδη Κληροδότη της Αθηναϊκής σχολής Να μια ιστορία μαζί παράξενη και σκοτεινή. Δεν πρόκειται για κάποιο διαμάντι λογοτεχνικό, όχι μην πιστέψετε πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ξεχωριστή στιγμή της τέχνης που θα σωθεί μες στους αιώνες. Για την ακρίβεια πρόκειται για μια δειλή, παράδοξη […]

Γαλάζιο φίλτρο Ο κύριος Ιλάι έρχεται συχνά στο γαλάζιο μου στενό. Πάντα τ΄απομεσήμερο, όταν όλη η πόλη μοιάζει πια με ένα παράξενο τριημιτόνιο, βγάζοντας άναρθρες κραυγές και ατμούς. Ο κύριος Ιλάι δεν γεννήθηκε εδώ. Για την ακρίβεια έφθασε σε αυτόν εδώ τον τόπο είκοσι χρόνια πριν. Ο νους του έχει γίνει πια κομμάτια και έτσι […]

Αμερικάνικα Παραμύθια Με αβέβαιο τέλος Ο κύριος J έστρωσε μια τυχαία μπροσούρα στο παγκάκι. Έφαγε το κολατσιό του κοιτάζοντας εκείνη την φέτα της πόλης που φαίνεται από το γαλάζιο μου στενό. Ξεπροβάλλει ανάμεσα στην λεωφόρο και το εγκαταλελειμμένο μέγαρο που έκανε στίχο κάποιος ποιητής, ίσως τον θυμάστε, ίσως έχετε μια στάλα φαντασία ακόμη.  Ονειρεύτηκε για […]

© László Moholy-Nagy Πείτε μου, τι έγιναν τόσα πράγματα. Τόσες μυρωδιές, αισθήσεις, θυμοί, δειλιάσματα και υπεκφυγές, γνωρίζετε τι να ‘γιναν; Μέχρι χθες, είχα στην τσέπη μου μερικές, όμως από σήμερα το πρωί, όλα είναι ένα βουνό πνιγμένο μες στην σιωπή. Και η μυρωδιά του νεκρού χάθηκε και εκείνη, που ξεφλούδιζε μέρες τώρα μαζί με τον […]

Blue σκετς  «Και εσείς για ψυχανάλυση; Αφού δεν λύνεται τίποτε, αφήστε τα. Εμένα που με βλέπετε, επισκέπτομαι το ιατρείο τρία χρόνια. (χαμηλόφωνα) Φοβάμαι την αταξία. Για να καταλάβετε λοιπόν, προχθές νοσηλεύτηκα επειδή λέει, άφησα τα κλειδιά μηχανικά και ο ήχος του βάζου δεν ήταν εκεί. Και όλα έλειπαν ή καλύτερα ζούσαν πια στο σκοτάδι και […]