Απόστολος Θηβαίος

Από το βιβλίο της βορινής πλευράς Στην βορινή πλευρά του γαλάζιου μου στενού στέκει αγέρωχο το αντιπροσωπευτικότατο δείγμα του αθηναϊκού εκλεκτικισμού. Πρόκειται για μια παλιά έπαυλη που τώρα πνίγεται από τις πολυκατοικίες, όπως η πυκνή βλάστηση κρύβει από το ανθρώπινο μάτι έναν παλιό και ολότελα λησμονημένο πολιτισμό. Εκεί θα στήσω το αρχηγείο μου. Θα έχω […]

Παράξενη περίσταση σε γαλάζιο στενό,  σε στίχο απόκρημνο επάνω Όταν πια ο κόσμος άδειαζε εκείνος φάνηκε. Οδηγούσε μια μοτοσικλέτα σε μεταλλικό χρώμα. Ήταν ο Αντίνοος, ίσως κάποιος πνιγμένος ναύτης, κάποιος που δεν υπήρξε στα αλήθεια ποτέ. Πίσω του το καλοκαίρι έκαιγε τις σοδειές. Ο ίδιος άνηκε σε έναν τρίτο κόσμο. Καθώς είναι φυσικό, ο νέος […]

Μίλτος Σαχτούρης […Τα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη νιώθουν κάπως άβολα μες στις ανθολογίες. Διαθέτουν άγρια δόντια, αρπάζουν τις ράχες των βιβλίων, αμύνονται ή ονειρεύονται. Δεν γνωρίζω τι προτιμούν περισσότερο, μα είναι πάντα από εφιάλτη, κουβαλούν τον σπόρο της συμφοράς, είναι δύσπνοιες, αστερισμοί σε απόσταση χιλίων ετών. Αυτό πρώτα…] Όλο το τοπίο σερνότανε μες στα λάδια. […]

«ήτο ένα άκαμπτος νεκρός όπως ο Αχιλλεύς του μνημείου ανάμεσα στις χιλιετείς λέξεις, Κορυτσά, Τεπελένι, Πόγραδετς, Αετοράχη» (Αλέκος Φασιανός) Πότε πρότασσε το ένα του πόδι. Ελάμβανε μια στάση, ας πούμε ηρωική. Σήκωνε το σπαθί τ και άφηνε την ασπίδα του ακίνητη, κρατημένη από την λαβή που είχε φτιαχτεί από φτηνό δέρμα μα όμως το μπορούσε […]

Ιδείν, και κατανοήσαι και άψασθαι Και δοκιμάσαι του έρωτος Το σώμα, Ναι, Του έρωτος Και της πικρής ζωής. Θα μπορούσα να το περιγράψω σαν ένα ρομαντικό, πένθιμο δρομάκι. Όμως όχι, είναι πολλά περισσότερα. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος που επαναλαμβάνει καθημερινά την τροχιά του. Εργάτες, δικηγόροι, συνεργεία οδοποιίας, κορίτσια θελκτικά με κατακόκκινα σαν μήλα πρόσωπα, παράξενοι […]

|…Είμαι καλή αλλά Δεν είμαι άγγελος. Αμαρτάνω αλλά Δεν είμαι ο διάβολος. Είμαι απλά ένα μικρό Κορίτσι σε έναν Μεγάλο κόσμο που Ψάχνει κάποιον Για να αγαπήσει…| Μέριλυν   Στο γαλάζιο μου στενό έχω μια πέτρα για να μιλώ. Την ονομάζω της υπομονής και όταν πια όλα τα ανθρώπινα έχουν κουραστεί και όταν οι πλατείες […]

Στρατιώτης: Μην το σκέφτεσαι. Δεν είναι τίποτε. Στο λέω εγώ που έχω δει χιλιάδες ανθρώπων στοιβαγμένους σαν γουρούνια μες στα φορτηγά εγκαταλείποντας κάποια πόλη. Γυναίκες να πετούν τα μωρά τους στις καρότσες ελπίζοντας πως κάποιος θα τα κοιτάξει. Όλα συγκρούονται μέχρι θανάτου. Ο μέσα κόσμος του ανθρώπινου μυαλού χύνεται απ΄τα μάτια. Είδα ένα παιδί με […]

[…είναι ώρες Που δεν φτάνει ο Θεός Που χρειάζεται Η φωνή της Νίνου Της ομορφιάς της Το σπάνιο συναπάντημα…] Σημείωμα για την Μαρίκα Νίνου Θα ΄χε μεσημεριάσει όταν φανήκανε οι άνθρωποι του συνεργείου. Διέθεταν αποφασιστικότητα και εκτελούσαν τα καθήκοντά τους με σύνεση και σοβαρότητα. Άλλος στην μεγαφωνική εγκατάσταση και μερικοί άλλοι που στερεώνουν το παλκοσένικο. […]

Γαλαζωπές σημειώσεις Για την φωτογράφο Ιμάτζιν Κάνιγχαμ (1883 – 1976) Καθόλου δεν είναι γαλαζωπό το στενό μου σήμερα. Όλα είναι σταχτιά, δρόμοι, πάγκοι, άνθη, περαστικοί, μοιάζουν με κατάμαυρες μονοκοντυλιές μες σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Ένας φωτογράφος τραβά μερικές λήψεις από την μακέτα που διαφημίζει κάποιο φιλόδοξο έργο. Ο σταθμός αυτοκινήτων θα δώσει μια κάποια […]

γαλαζωπές ιστορίες από το φημισμένο μπαρ «Rhapsody» Στο φίλημα Δυο δρόμων Απέναντι από το γαλάζιο μου στενό λειτουργεί αδιαλείπτως το μπαρ «Rhapsody.» Διαθέτει μια παλιά βιτρίνα με σκαμπό για να ατενίζεις πίσω από το τζάμι το πλήθος που περνά και χάνεται και επιστρέφει. Και πεθαίνει. Θυμίζει ισπανικό ατελιέ, ας πούμε του 17ου αιώνα, ντυμένο με […]