Απόστολος Θηβαίος

Η Ελευσίνα σε τρεις παράξενες, ιστορικές διαστάσεις Τον χειμώνα παγώνει. Τα μαύρα χρόνια της Κατοχής  ήταν μάλιστα που το κρύο διέλυσε το περιβόητο μπλόκο. Έκτοτε η Ελευσίνα πέρασε στην σφαίρα της βιομηχανικής επανάστασης. Το εργοστάσιο του Τιτάνα παράγει πια τα αναγκαία υλικά. Οι δρόμοι φαρδαίνουν, παντού στα οικόπεδα της πόλης σηκώνονται πολυκατοικίες σε έναν αμήχανο […]

«…Έλυσε τις πόρπες της και κοιταχτήκανε με όλο τον πόθο αυτού εδώ του κόσμου. Οι άλλοι περνούσαν με τραγούδια και θάρρος και ας ήταν εκείνη η δαγκωματιά που τους άρπαζε το στήθος. Μες στην ερημιά την μνημειώδη την πάντα βυθισμένη σε γαλάζιο σύθαμπο παραδέχτηκε για τώρα και για πάντα, «Κανείς, κανείς άλλος». Και η καρδιά […]

[…Άλλωστε και για αυτό το γαλαζωπό σημείωμα αφορμή υπήρξε η ωραία προφορά της λέξης, η πολύπλευρη, πολυνησιακή της γοητεία…]   1«Σε εκείνους τους προβληματικούς καιρούς, τότε που η ανθρωπότητα έμοιαζε να τρεμοσβήνει, ένα πλοίο, ένα πολυκαιρισμένο σκαρί λίγες μέρες μετά το τέλος του πολέμου, ξεκίνησε μια παράξενη οδύσσεια  στα ανατολικά της Μεσογείου, πάντα στην υπηρεσία […]

Ιδού, η βρώμικη σκηνοθεσία της ζωής   Το ραδιόφωνο ουρλιάζει. Και οι γονείς, όλοι τους μαζεμένοι στο γαλάζιο μου στενό, τα έχουν χαμένα. Κάθε τόσο μετακινούνται προς το ηχείο του τρανζίστορ που δίνει τις τελευταίες λεπτομέρειες της υπόθεσης. Οι μητέρες κρατούν σφιχτά στον κόρφο τους τις παλιές, σχολικές ποδιές και οι πατεράδες καπνίζουν και συλλογίζονται […]

Γαλάζιο φως, κάμαρη φτωχική. Από κάτω η λεωφόρος που πεθαίνει και που καίγεται Η καλύτερη αρετή της είναι όταν σιωπά, με το πλήθος στην νησίδα, απελπισμένο και ανυπεράσπιστο. Και κάθε μέρα να κυλά προς την παλαιότητα, ένας δρόμος ολοένα και σοφότερος. Σκόρπια σπίτια, τρεμάμενα φώτα, δύσκολες ζωές και ευτυχία. Οι ανθρώπινες ζωές στεφανώνουν την λεωφόρο. […]

Κανείς δεν την πρόσεξε που σκαρφάλωνε τα τριημιτόνια της νύχτας. Μονάχα, χρόνια μετά, όταν πια είχε εμπεδωθεί η χαλασμένη μουσική, όλοι είπαν πως μια στραβή νότα ευθύνεται για τούτο το στενό που είναι γαλάζιο, για την καρδιά μου που είναι μισή. Η ορχήστρα πήρε την θέση της. Ποτέ ξανά μες στο γαλάζιο μου στενό δεν […]

Με αφορμή τον κύριο Ουίλλιαμ Μέηκπης Θάκερυ, κατά κόσμον mr Snob Το εξώφυλλο του βιβλίου ξεχώριζε σαν ασημένια ράχη ψαριού μες στο σωρό από τα σκουπίδια. Υπάρχει κάποιος λόγος που κάθε τέτοια εποχή σμάρια από αδέσποτα βιβλία περιφέρονται στα πεζοδρόμια της πόλης; Κανείς δεν το ξέρει. Το γαλάζιο μου στενό δεν θα μπορούσε να αποτελεί […]

Ως αύριο τριακόσιες χιλιάδες νέοι θα ταξιδεύουν ως την χερσόνησο της Κριμαίας. Για αυτούς αποφάσισαν άνθρωποι πίσω από πόρτες κλειστές. Μα δεν υπολόγισαν ποτέ πως πράγματα διόλου αναγκαία, όπως οι ίδιοι, θα τα σαρώσει ο άνεμος που από στιγμή σε στιγμή θα σηκωθεί πάνω από την άγρια ήπειρο. Έπεφτε γαλάζιο το ξημέρωμα πάνω στα πράγματα. […]

Οι νεκροί κοιμούνται με ένα γαλάζιο χρώμα μες στις καρδιές τους. Δεν διαφέρουν από εμάς. Συνεχίζουν να ζουν σαν αστοί πέρα από τρεις, απόκρημνους γκρεμούς.   Η αγάπη έχει τον τρόπο της να σκοτώνει, συλλογίστηκε. Σηκώθηκε, φόρεσε το καλό του, γαμπριάτικο κοστούμι και έκανε να βγει από το δωμάτιο. Έξω ο καιρός φυσούσε λυσσασμένα, σε […]

Γαλάζια ιστορία Βασισμένη σε μορφές γλυπτές, Αποκυήματα του μπρούτζου   Έγιναν τα αποκαλυπτήρια αργά το απόγευμα. Οι εκπρόσωποι του υπουργείου των τεχνών φόρεσαν τα καλά τους, φόρεσαν το πρόσωπο που παίρνουν πάντα μαζί τους σε αντίστοιχες περιπτώσεις και έλαβαν τις προκαθορισμένες τους θέσεις, έτσι που ο υπουργός των τεχνών να στέκει ολομόναχος στην κορυφή του […]