Απόστολος Θηβαίος

Ο θάνατός του υπήρξε ακαριαίος. Στην αρχή πιστέψαμε πως θα μπορούσε να τα καταφέρει. Ήταν ο οργανοπαίχτης, ένας ακορντεονίστας πρώτης τάξεως που είχε βρει μια γωνιά στο γαλάζιο στενό. Ερχόταν και έπαιζε κάτι νόστιμα βαλσάκια, ζητούσε κανένα τσιγάρο και δοκίμαζε διαρκώς την κλίμακα του Ντο ανεβοκατεβαίνοντας στα άσπρα πλήκτρα, σαν να γύρευε κάτι που ήταν […]

[…και αν έκλαψε η Σαλώμη στου πάθους τη συγνώμη…] […Πέρα μακριά γαλάζια πεταλούδα, όπως στα ποιήματα, να γεννηθεί πάλευε…] Τώρα κρατούν περισσότερο τα απογεύματα. Μοιάζουν με απέραντες θάλασσες. Ποτέ δεν θα τις διαβεί, ανίκητα τα απογεύματα στο νησί του. Πάνε δυο μέρες που ΄χει δέσει την βάρκα κάτω στο μόλο. Σηκώθηκε άνεμος που οι παλιότεροι […]

Να πέφτουν, λέει γαλάζιες οι σφαίρες Τον είδα που έτρεξε από την πλευρά της λεωφόρου. Τον είχανε πάρει στο κατόπι διάφοροι τύποι και μερικοί αστυνομικοί. Οι σειρήνες ουρλιάζανε που σήμαινε πως το σήμα είχε δοθεί. Ακούστηκαν φωνές από μακριά, του ζητούσαν να παραδοθεί. Ένας αξιωματικός σταμάτησε την κίνηση των οχημάτων. Πάνοπλοι οι αστυνομικοί ξεμύτισαν από […]

[…Και αφού παλέψαμε με σιωπές και εκεχειρίες, κατάκοποι από εκείνο το αγώνισμα επιστρέψαμε στις ζωές μας. Εκείνη στ΄αμφιθέατρα και εγώ στο γαλάζιο μου στενό, ναυαγισμένος σε χρόνια ξέρες…] Είχα απομακρυνθεί από το γαλάζιο μου στενό. Κάθε τέτοια εποχή, βλέπετε διαλέγω να εξερευνήσω την πόλη που αλλάζει. Ίσως σε κάποια εσοχή, πιθανότατα σε κάποια κλειστή αυλή, […]

[…γι΄αυτό φροντίστε να αφήσετε μια κρυμμένη φιγούρα πίσω από λέξεις και ζωγραφιές, σκαρώστε κάτι, κάτι ατημέλητο και ευφυές, όλες σας τις δυνάμεις αφιερώστε τις σε αυτόν τον σκοπό. Για να υπάρχει ανάμεσα στ΄άλλα θαύματα του μέλλοντος καιρού κάτι ελάχιστο δικό σας. Δεν είναι λίγο…]   Όλα είχαν περάσει στην αθανασία. Ένας βέβαιος και ένδοξος θάνατος. […]

«Σταθείτε κύριοι, σταθείτε!» Ήρθαν όταν δεν τους περίμενε κανείς. Κυρίως εγώ που ένιωσα πως ο κόσμος που είχα φτιάξει γκρεμιζόταν, καθώς πλησίαζαν στην γωνιά μου. Έσφιξα τα δόντια, έτοιμος να μιλήσω για μένα σε αυτούς τους κυρίους. Ζούσα για χρόνια μες στο πλήθος, μα κρατούσα το καλύτερο κομμάτι για τον εαυτό μου, για σένα.  Τώρα […]

«Ξέρεις, ο Σον δεν πέθανε» «Και τι δεν έχω κάνει για να ζήσω. Να΄ξερες τι έχω κάνει για να κρατηθώ όρθια», είπε η Μαίρη και η φωνή της πνίγηκε. Το περιτύλιγμα του δρόμου που θα γυαλίζει για χρόνια κατάλαβε όλο τον χώρο μες στο γαλάζιο μου στενό. Θύμιζε τ΄άστρο που προδόθηκε ή μια λάμψη του […]

Όλα Πλουσιοπάροχα! Δυο δάκρυα, αυτό ήταν ή μου φάνηκε. Όλα πίσω από το τζάμι γαλάζια. Για την Μαίρη ο Σον ξημέρωνε σε κάθε γωνιά της πολιτείας. Θα πουν κάποτε για εκείνη, πως αγάπησε πολύ και πως πνίγηκε στο τζιν.  Κρατημένη από το τίποτε του εαυτού της με το ΄να της χέρι ακολουθεί τη γραμμή του […]

[…Αυτό είναι το πρώτο μέρος της ιστορίας του Σον και της Μαίρης. Κυρίως της Μαίρης, μια και ο Σον δεν τα κατάφερε. Έπρεπε λοιπόν, να ζήσει μονάχη της. Και τα κατάφερε καλά. Όχι δίχως ήττες βέβαια ή φτηνό μπέρμπον, όχι, δεν θα μπορούσε. Ένα φεγγάρι ερχόταν στο γαλάζιο μου στενό και έτσι γνωριστήκαμε, μα γρήγορα […]

Μες στο γαλάζιο φέγγος, το αχάραγο, ξεχωρίσανε οι διαβάτες του φονιά το σώμα. Κρεμιόταν με τον λαιμό του σπασμένο. Είπαν για αυτόν, χρόνια μετά τα ειλητάρια τα καμωμένα από περγαμηνή και δέρμα, από πάπυρο και από χαρτί. Έκτοτε δείπνα μυστικά και προδοσίες  καλύπτουν τα τελευταία ίχνη της ανθρωπότητας που καταπιάνεται με το δύσκολο και απαιτητικό […]