[…και στο τέλος, ο μοναχικός καουμπόι που στρίβει τον καπνό του και δεν του καίγεται καρφί για την ακουαμαρίνα των οριζόντων. Εκείνο που έχει σημασία για αυτόν, δεν είναι παρά όλοι αυτοί οι δρόμοι που ανοίγονται….] Ένας νεκρός στο νότο […στα ηχεία οι Dead South…] Έριξε μια ματιά τριγύρω του. Μπερδεμένα τα πρόσωπα, κάποια […]
Απόστολος Θηβαίος
Απόστολος Θηβαίος | Δίχως ανάγκη αναπαλαίωσης
Ναπολέων Λαπαθιώτης, σε ηλεκτρικό γαλάζιο φόντο Τι άσχημα που ‘ναι εκείνα τα πανιά. Ντύνουν λέει, τα σπίτια που ‘χουν τεθεί κάτω από αναπαλαιώσεις απροσδιόριστες. Μαδέρια, σκαλωσιές, βροχές που κυλάνε πάνω στα σίδερα, υλικά που κανείς δεν χρειάζεται. Και σπίτια που κρατιούνται όρθια, τι θλιβερά, σαν τους πολύ ηλικιωμένους ανθρώπους που τους δόθηκε μια αδειανή υπόσχεση. […]
Έρημος που’ναι αλήθεια, ο κόσμος
[…ένα χάσμα, ένας χωρισμός δεν είναι τίποτε. Ένα τραγούδι, όμως, ένας στίχος, όμως…] Έρημος που’ναι αλήθεια, ο κόσμος Τ. Σ. Έλιοτ 1888-1965 […στα ηχεία, ετούτες τις πρώτες, δειλές στιγμές του χρόνου, Robert Muczynski, Sonata for Cello and Piano. Έπειτα, τ’αμετάφραστο της ποίησης και το ουσιώδες…] Μάσκες αντιασφυξιογόνες, παιδιά όχι πάνω από είκοσι χρονών, στίχοι σκοτωμένοι […]
Απόστολος Θηβαίος | Ναυτόπαιδο
[…είναι ένα στενό κάπου στ’αβαθή της θάλασσας ή της πολιτείας, λίγη σημασία έχει. Εδώ μετράει η φαντασία του ανθρώπου και αν θέλει κανείς να σωθεί, τον δρόμο να βρει και να προχωρήσει πρέπει να αναμετρηθεί με σκελετούς απέθαντους, δεμένους στο πόδι με βαριές μπάλες. Και ίσως θα πρέπει να αντέξει δίχως να ερωτευτεί τις νύμφες […]
Τα άρματα και οι μάχες
Μικρό, δειλό σημείωμα για τον Μένη Κουμανταρέα με αφορμή το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως είναι “Η μέρα για τα γραπτά και η νύχτα για τα σώματα” […στα ηχεία η Αλέκα Κανελλίδου και ο Σπύρος Βλασσόπουλος στη μετάφραση της Σαπφούς, διά χειρός Σωτήρη Κακίση. “Ανακτόρια”…] Κυκλοφορούν σε κοραλένια μπαρ, χλομοί και όμορφοι, όμως μόνοι. Η γενιά […]
Απόστολος Θηβαίος | Stoffgericht
[…καμιά φορά, για να αντέξω την μοναξιά μου και αυτό το επίμονο γαλάζιο χρώμα που πέφτει πριν το χάραμα σε όλες ανεξαιρέτως τις πολιτείες του κόσμου, σκαρώνω ιστορίες. Αυτή τη φορά τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα σε ένα υφασματάδικο, κάπου στ’Ανόβερο του παλιού καιρού. Τα ονόματα δεν είναι αληθινά, μα η ιστορία ίσως και να’χει συμβεί. […]
Μια επικίνδυνη καταιγίδα
[…στα ηχεία μουσικές από το φιλμ Αμελί. Θέλουν και τα παραμύθια τη μουσική τους, βλέπετε…] Δούλευε επάνω στο θέμα των ξύλων. Ω, μην φανταστείτε τίποτε καλλιτεχνικό, μόνο που’πρεπε να κόψει μερικά ξύλα, να τα ‘χει έτοιμα για τη φωτιά. Στις ειδήσεις κάνουν λόγο για μια τρομερή κακοκαιρία. Δεν έχει όνομα ακόμη αλλά προμηνύεται στ’αλήθεια […]
Απόστολος Θηβαίος | Πορτοκαλόπιτα
Έργο θεατρικό με μια γεύση γνώριμη, μια σταγόνα από άγριο σιρόπι πάνω σε τούτη εδώ την εποχή (Γραφικό καφενεδάκι, από εκείνα τα λιγοστά που ‘χουν απομείνει κάπου στο κέντρο της πολιτείας, στην οδό Φειδίου, ίσως και αλλού. Στην σκηνή το κοινό θαυμάζει τα μεταλλικά τα τραπεζάκια με τα γυρίσματα στα ποδάρια τους. Είναι μεσημέρι και […]
Στο Κόνιερς, καρδιά μου
παραλλαγή σε γνώριμο θέμα […στα ηχεία o Ryuichi Sakamoto. Καλά Χριστούγεννα κύριε Λόρενς…] Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν μένει πια εδώ. Κοιτάζει στον καθρέφτη, για την τελευταία ελπίδα. Όπως στα παραμύθια το γυαλί λέει πάντα αλήθεια. Ξεπλυμένο ροδόνερο το φουστάνι του και η παγωνιά εκεί, τόσα χρόνια μετά. Νιώθω πως ασφυκτιά πνιγμένη μες στην […]
Απόστολος Θηβαίος | Σκέτη Προδοσία
Ρενάτα Ήταν Κυριακή, παραμονές Χριστουγέννων, πλάκωνε ο κόσμος από κάθε γωνιά. Ζωντάνευε η πολιτεία, αναβόσβηναν οι καρδιές σαν τα λαμπιόνια μου που φέγγουν πάνω εδώ καθώς σας γράφω. Καλό και ευλογημένο το χωριουδάκι το σκεβρωμένο από την θαλασσινή την αύρα. Το τελευταίο σπίτι ακουμπούσε πάνω στο μύτη της ξηράς και από εκεί και πέρα ξανοιγόταν […]