Αντώνης Τσόκος

 

Καλό ταξίδι, της ευχήθηκε! Ποιος εύχεται καλό ταξίδι σε άνθρωπο που φορά πιτζάμες; Λες κι ήξερε πως ονειρευόταν ταξίδια. Ήταν μεγάλες οι νύχτες της. Μεγαλύτερες απ’ όσο μπορούσε να αντέξει. Σαν τα παπούτσια που της αγόραζε η μητέρα της. Ένα νούμερο μεγαλύτερα. Του χρόνου δεν θα σου κάνουν, της έλεγε. Τον επόμενο χρόνο τα παπούτσια […]

Το αγόρι περίμενε το κορίτσι. Το κορίτσι περίμενε την άνοιξη. Η άνοιξη πρόσμενε το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι δεν φάνηκε. Μαζί του χάθηκε το κορίτσι και η άνοιξη. Το αγόρι συνέχισε να περιμένει. Κι ας ήξερε πως εκείνοι που έρχονται είναι πάντα λιγότεροι απ’ αυτούς που περιμένουν.

Μέσα σε κύκλο μαγικό ήσυχα τώρα γύρε και κοιμήσου. Να δεις πως σπάει η κορνίζα του μυαλού και πέφτεις στον γκρεμό του Παραδείσου. [Εσμεράλδα Γκέκα] * έπεσε ένα όνειρο απ’ το κρεβάτι και ουρλιάζει σαν ψάρι [Αλέξανδρος Λαβράνος] * Πάνω απ’ το παράθυρό μου μαραίνονται χρυσάνθεμα. Πληρώνουν την επιμονή τους να μένουν ξάγρυπνα μέρα νύχτα. […]

Άγρια μεσάνυχτα. Χτυπούσα κουδούνια, θυροτηλέφωνα, ρόπτρα. Χτυπούσα το κεφάλι μου σε μπαλκονόπορτες και φεγγίτες. Μέχρι την κόλαση έφτασα. Κανείς δεν άνοιξε. Μονάχα ο Θεός κοίταξε απ’ το ματάκι και με διαολόστειλε. Χωρίς ν’ ακούσει τι είχα να του πω. – Χωρίς ν’ ακούσει; Γίνομαι άδικος. Θεός είναι. Ξέρει από πριν τι πρόκειται ν’ ακούσει. Πρέπει […]

[Πένθιμα αναμενόμενο] Πρέπει να βρούμε τρόπο να γεφυρώσουμε τον έρωτα ανάμεσά μας. Δεν πάει άλλο. Με κούρασε η πτώση στο κενό. Έχω στα χέρια μου τα Άνθη του Κακού. Στο κεφάλι μου ένα φρικτό πονοκέφαλο. Δεν ξέρω αν πρέπει να πιω μια ασπιρίνη ή να ερωτευθώ την πρώτη Μαρία που θα βρεθεί μπροστά μου. Είναι […]

Γράφει ο Νικόλας Περδικάρης : Μια λάμπα που κρέμεται από καλώδιο γυμνό. Αυτή είναι η ποίηση του Αντώνη Τσόκου. Ένα δωμάτιο στολισμένο με το τίποτα και με όλα τα καλά του κόσμου. Πρώτη μου σκέψη ήταν να θυμώσω, γιατί ο συγγραφέας δε μου έδωσε τίποτα το χειροπιαστό, να κρατηθώ. Λαβές κομμένες, σκάλες πριονισμένες ως τα […]