Αντώνης Τσόκος

 

 

 

 

 

 

   

«Ο κόσμος τελειώνει στο πρόσωπο του κοριτσιού με τη γαλάζια ομπρέλα.» Αυτή τη φράση επαναλάμβανε ο πατέρας, κάθε Πέμπτη πρωί. Ύστερα σώπαινε. Μέχρι αργά το απόγευμα. Η μητέρα τον κοιτούσε συνωμοτικά. Για δυο ματιές. Ποτέ περισσότερο. Ποτέ λιγότερο. Στη συνέχεια, σηκωνόταν από την καρέκλα μ’ έναν αλάνθαστα νωχελικό τρόπο και βάδιζε προς τον μαρμάρινο νεροχύτη. Άδειαζε τα απομεινάρια […]

 

Πάνω στο κάδρο κρέμεται ένας τοίχος. Τι συμβολίζει άραγε αυτή η τσιμεντένια επιφάνεια; Το μέσα ή το έξω; Στην αθέατη πλευρά, πίσω από το κενό, στέκει ένα σύννεφο. Το μοναδικό μπλε σύννεφο του Αττικού ουρανού. Βαμμένο λευκό για τις ανάγκες του τοπίου. Αν γκρεμίσω τα τούβλα, το σύννεφο και το κενό θα παραμείνουν έξω. Τότε […]