blues alley

Ιδείν, και κατανοήσαι και άψασθαι Και δοκιμάσαι του έρωτος Το σώμα, Ναι, Του έρωτος Και της πικρής ζωής. Θα μπορούσα να το περιγράψω σαν ένα ρομαντικό, πένθιμο δρομάκι. Όμως όχι, είναι πολλά περισσότερα. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος που επαναλαμβάνει καθημερινά την τροχιά του. Εργάτες, δικηγόροι, συνεργεία οδοποιίας, κορίτσια θελκτικά με κατακόκκινα σαν μήλα πρόσωπα, παράξενοι […]

|…Είμαι καλή αλλά Δεν είμαι άγγελος. Αμαρτάνω αλλά Δεν είμαι ο διάβολος. Είμαι απλά ένα μικρό Κορίτσι σε έναν Μεγάλο κόσμο που Ψάχνει κάποιον Για να αγαπήσει…| Μέριλυν   Στο γαλάζιο μου στενό έχω μια πέτρα για να μιλώ. Την ονομάζω της υπομονής και όταν πια όλα τα ανθρώπινα έχουν κουραστεί και όταν οι πλατείες […]

Στρατιώτης: Μην το σκέφτεσαι. Δεν είναι τίποτε. Στο λέω εγώ που έχω δει χιλιάδες ανθρώπων στοιβαγμένους σαν γουρούνια μες στα φορτηγά εγκαταλείποντας κάποια πόλη. Γυναίκες να πετούν τα μωρά τους στις καρότσες ελπίζοντας πως κάποιος θα τα κοιτάξει. Όλα συγκρούονται μέχρι θανάτου. Ο μέσα κόσμος του ανθρώπινου μυαλού χύνεται απ΄τα μάτια. Είδα ένα παιδί με […]

[…είναι ώρες Που δεν φτάνει ο Θεός Που χρειάζεται Η φωνή της Νίνου Της ομορφιάς της Το σπάνιο συναπάντημα…] Σημείωμα για την Μαρίκα Νίνου Θα ΄χε μεσημεριάσει όταν φανήκανε οι άνθρωποι του συνεργείου. Διέθεταν αποφασιστικότητα και εκτελούσαν τα καθήκοντά τους με σύνεση και σοβαρότητα. Άλλος στην μεγαφωνική εγκατάσταση και μερικοί άλλοι που στερεώνουν το παλκοσένικο. […]

Γαλαζωπές σημειώσεις Για την φωτογράφο Ιμάτζιν Κάνιγχαμ (1883 – 1976) Καθόλου δεν είναι γαλαζωπό το στενό μου σήμερα. Όλα είναι σταχτιά, δρόμοι, πάγκοι, άνθη, περαστικοί, μοιάζουν με κατάμαυρες μονοκοντυλιές μες σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Ένας φωτογράφος τραβά μερικές λήψεις από την μακέτα που διαφημίζει κάποιο φιλόδοξο έργο. Ο σταθμός αυτοκινήτων θα δώσει μια κάποια […]

γαλαζωπές ιστορίες από το φημισμένο μπαρ «Rhapsody» Στο φίλημα Δυο δρόμων Απέναντι από το γαλάζιο μου στενό λειτουργεί αδιαλείπτως το μπαρ «Rhapsody.» Διαθέτει μια παλιά βιτρίνα με σκαμπό για να ατενίζεις πίσω από το τζάμι το πλήθος που περνά και χάνεται και επιστρέφει. Και πεθαίνει. Θυμίζει ισπανικό ατελιέ, ας πούμε του 17ου αιώνα, ντυμένο με […]

«που ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει» [Η θανάσιμη μοναξιά Του Αλέξη Ασλάνη Δ. Σαββόπουλος] Αφού τίποτε άλλο Δεν μπόρεσα να κάνω Γαλαζωπή λεπτομέρεια Από παλιό χαρακτικό Με την μορφή Του Στέφανου Δαίδαλου Μάρτυς μου ο Θεός κάθε ανθρώπου, ο τύπος ήταν φτυστός ο Στήβεν του Οδυσσέα. Κάπως περιφρονητικός, μια έκφραση αντίθετη της ζωής. Τριγύρω τα […]

Γαλαζωποί μου ποιητές Αυτό το σημείωμα συλλογίζεται τις συγκυρίες που έχουν σαν σκοπό τους να παλεύουν ορισμένοι άνθρωποι. Εμφανίζονται σιωπηρά και διακριτικά μες στις κοινωνίες, τις ακυρώνουν εκ των έσω, βρίσκουν τον ρυθμό τους, φορούν το ρούχο τους και στήνουν σταθμούς μες στην ερημιά για εκείνους που έρχονται από τα βάθη της αιωνιότητας. Καλούνται να […]

[…ο χρόνος προς τον θάνατο Καταμετράται μόνον…] Γαλάζιες φαντασμαγορίες ενός χαρτονένιου ήρωα Ποιος το ξέρει αν κάτω από το γαλάζιο μου στενό, υπάρχει ένας κόσμος περίκλειστος, ένας κόσμος που προσμένει να αναδειχθεί; Ποιος φαντάζεται πως εδώ ακριβώς που στέκομαι , σε δώδεκα ή περισσότερα μέτρα βάθος υπάρχει ο τάφος μιας έφηβης που έφυγε νωρίς; Ποιος […]

Συστήθηκε στην παρέα. Οδυσσέας είπε και οι άλλοι χαμογέλασαν, σκεφτόμενοι ταξίδια και τα ρέστα. Καμιά φορά έρχονται παρέες και περνούν το απόγευμα στο γαλάζιο μου στενό. Οδυσσέας, ξαναείπα και είδα με τον νου μου το τέλος της ιστορίας που διδαχθήκαμε στα θρανία. Μια ραψωδία ακόμη, συλλογίστηκα κρατώντας για τον εαυτό του το γαλάζιο αυτού εδώ […]