blues alley

[…σε φόντο βυθού και να καταστρέφονται, λέει τα περιγράμματα…] Τραυματισμένες, αθώες, νευρικές, ανήσυχες και πληγωμένες, εκείνες οι μέρες που θα ’ρθούν Έβρεχε από το πρωί. Οι δρόμοι είχαν ερημώσει, πώς να σταθεί κανείς έξω σε τέτοιο χαλασμό. Μόνον τους ανθρώπους με τις απαραβίαστες υποχρεώσεις μπορούσες να δεις εκεί έξω. Μόνον αυτούς θα συναντούσες όλη τη […]

Ναπολέων Λαπαθιώτης, σε ηλεκτρικό γαλάζιο φόντο Τι άσχημα που ‘ναι εκείνα τα πανιά. Ντύνουν λέει, τα σπίτια που ‘χουν τεθεί κάτω από αναπαλαιώσεις απροσδιόριστες. Μαδέρια, σκαλωσιές, βροχές που κυλάνε πάνω στα σίδερα, υλικά που κανείς δεν χρειάζεται. Και σπίτια που κρατιούνται όρθια, τι θλιβερά, σαν τους πολύ ηλικιωμένους ανθρώπους που τους δόθηκε μια αδειανή υπόσχεση. […]

[…είναι ένα στενό κάπου στ’αβαθή της θάλασσας ή της πολιτείας, λίγη σημασία έχει. Εδώ μετράει η φαντασία του ανθρώπου και αν θέλει κανείς να σωθεί, τον δρόμο να βρει και να προχωρήσει  πρέπει να αναμετρηθεί με σκελετούς απέθαντους, δεμένους στο πόδι με βαριές μπάλες. Και ίσως θα πρέπει να αντέξει δίχως να ερωτευτεί τις νύμφες […]

[…καμιά φορά, για να αντέξω την μοναξιά μου και αυτό το επίμονο γαλάζιο χρώμα που πέφτει πριν το χάραμα σε όλες ανεξαιρέτως τις πολιτείες του κόσμου, σκαρώνω ιστορίες. Αυτή τη φορά τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα σε ένα υφασματάδικο, κάπου στ’Ανόβερο του παλιού καιρού. Τα ονόματα δεν είναι αληθινά, μα η ιστορία ίσως και να’χει συμβεί. […]

Έργο θεατρικό με μια γεύση γνώριμη, μια σταγόνα από άγριο σιρόπι πάνω σε τούτη εδώ την εποχή (Γραφικό καφενεδάκι, από εκείνα τα λιγοστά που ‘χουν απομείνει κάπου στο κέντρο της πολιτείας, στην οδό Φειδίου, ίσως και αλλού. Στην σκηνή το κοινό θαυμάζει τα μεταλλικά τα τραπεζάκια με τα γυρίσματα στα ποδάρια τους. Είναι μεσημέρι και […]

Ρενάτα Ήταν Κυριακή, παραμονές Χριστουγέννων, πλάκωνε ο κόσμος από κάθε γωνιά. Ζωντάνευε η πολιτεία, αναβόσβηναν οι καρδιές σαν τα λαμπιόνια μου που φέγγουν πάνω εδώ καθώς σας γράφω. Καλό και ευλογημένο το χωριουδάκι το σκεβρωμένο από την θαλασσινή την αύρα. Το τελευταίο σπίτι ακουμπούσε πάνω στο μύτη της ξηράς και από εκεί και πέρα ξανοιγόταν […]

[…παλεύοντας με τ’άδειο γύρω…] Είναι σωτήριο που οι άνθρωποι δεν μιλούν στα ιατρεία, τα λεωφορεία, τους προθαλάμους, γράφει ο Γκανάς από ένα σύννεφο πια, πιο κοντινός από ποτέ.  Έτσι ήταν και για τον Σπιτς. Επειδή αν τάχα έκανε να μιλήσει, να πει για τη μοναξιά του θα γινόταν ποταμός και θα έπνιγε τον κόσμο ολόκληρο. […]

Διήγημα “Κύριε Χάρις, κύριε Χάρις!”. Μάταια, όλα μάταια. Όσο και αν έτρεξε το παιδί της ηλεκτρικής εταιρίας δεν κατέστη δυνατό να προλάβει τον κύριο Χάρις. Του μένανε ακόμη δυο ώρες ώσπου να κλείσουν τα εμπορικά καταστήματα και ήταν αποφασισμένος να δώσει μια λύση στην ιστορία. Μα επιτρέψτε μου να σας πω για τον κύριο Χάρις, […]

αφήγημα που γλίτωσε της πρωτοτυπίας τη σκλαβιά   “Αυτό ήταν. Και τώρα τι θα αγκυλώνει την ψυχή μου. Παιχνίδι μες στους ιστορικούς νόμους θα απομείνω. Και όσοι ‘ ρθείτε να θυμάστε κουρέλια οι ζωές, η μια πάνω στην άλλη ξεβάφουν, αυτό είναι όλο”. Τις λέξεις αυτές τις βρήκανε γραμμένες πίσω από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Ίσως […]

Οι λεπτομέρειες πριν το έργο   Θεωρείο κατάμεστου θεάτρου. Η μητέρα, η βαρόνη, ο πατέρας και η έφηβη κόρη. Κάθονται στις θέσεις τους όπως αρμόζει και ανασηκώνονται μόνο σαν κάνει ο βασιλέας πως πάει για νερού του ή κάτι παρεμφερές. Μα ο βασιλέας δεν σηκώνεται καθόλου, το μεθύσι του τον έχει καταβάλλει, οπότε δεν χρειάζεται […]