Ποίηση

Ποίηση είναι η παλίρροια της ψυχής μου από τις δονήσεις της ύπαρξης, καθώς βιώνω τη ζωή.  Η ποιητική συλλογή Ζωής αγέρι περιέχει όσα αναβλύζουν εντός μου, στην επαφή μου με τη χαρά, την ελπίδα, τον πόνο, την αγάπη, το όνειρο, τον στοχασμό, τη λύτρωση και άλλων εκφάνσεων της ζωής. Τα ποιήματα είναι ένα μικρό δείγμα […]

Το παρελθόν όταν το θυμάσαι σου φέρνει στενοχώρια ήμασταν νέοι τότε με μεγάλες ελπίδες και όνειρα δεν σκεφτόμασταν ποτέ τον θάνατο κι ο έρωτας κυβερνούσε τη ζωή μας μα περάσαν τα χρόνια γίναμε μεσόκοποι κι άλλοι ηλικιωμένοι δεν παράγουμε τίποτα πια φοβούμαστε τον θάνατο κι όταν βλέπουμε ερωτευμένα ζευγαράκια Θεέ μου, πόσο ζηλεύουμε!     […]

Ξημέρωσα ιδρωμένος απ’ το όνειρο του ψες. Ξόδεψα τη δύναμη της ψυχής σε ταξίδια άγνωστα. Βυθίζω τα τετριμένα στα κατάβαθα. Ιχνηλατώ τα όνειρα , έτσι θεραπεύω τα πληγωμένα σωθικά. Σιωπηλά δραπευτεύω, δυο πελώρια μάτια φωτίζουν το δρόμο μου. Τρυπώνω στις χαραμάδες για να νοιώσω το άφθονο φώς σου. Υποκλίνομαι μπροστά στο μυστήριο που με κατέκτησε. […]

Απώλειας πένθος πορεία συρτή ακρωτηριασμοί και αντικαταστάσεις μετα-τροπές αναπνέεις εδώ εκεί ακόμα ζεις ταλαντεύεσαι γύρω γνωστές οι ροές μέσα βαθιές οι ρωγμές μια νέα σε αλαφιάζει εμπειρία του χρόνου πλούσια σε π ρ ι ν φτωχή σε μ ε τ ά κούφια κενή -πετρωμένη- τ ώ ρ α   Η Πουπερμίνα (Μηχανικό Μολύβι) γεννήθηκε στην […]

Αγέννητοι στους αιώνες  στο όγδοο και άπειρο  όσοι φίλησαν με χείλη χρυσά  το σκοτάδι  Ξέφτερε Ήλιε που κοιτάς  και ταύρου πρόσωπο κρατάς  ξέφτερο  σώμα μη  σκορπάς  Άσαρκο δάκρυ που κυλάς  και μάτια κόκκινα φιλάς  άσαρκο αίμα μη γεννάς  Για δείτε χρόνια μια φωτιά  στου Οκτώβρη κόκκινη μηλιά  Για δείτε χείλη σφαλιστά  του Οκτώβρη αφίλητα φιλιά  […]

Στον δειλινό σου ίσκιο τριγμοί και θροΐσματα. Ο καρπός σου κόκκινος μικρός – σάρκα τραχιά με μιαν επίγευση δέρματος, χειλιών στεγνωμένων· τον έκοψα κι είδα το σπασμό να ιδρώνει στους ανθούς, να καταβαίνει στους βλαστούς απ’ τους διάφανους νευρώνες των φύλλων. Δίστασα, κι αν σε τράνταξα, ήταν για κάθε σου παλιά κι άγνωστη ρίζα – […]

Απομίμηση  Πώς έγιναν ανδρείκελα οι άνθρωποι και πώς μιμούνται τόσο καλά τη φωνή των διαθέσεων των προθέσεων τον ψόγο με το αγκίστρι της σοβαρότητας εμπρός σου δολωμένο χαμόγελα -που πιάστηκες και θα πιαστείς- να ομολογήσεις και βέβαια ομολόγησα: υπαιξερέσεις συνευρέσεων ονείρων ανεμογκάστρια συνειρμών πλαστογραφήσεις πεποιθήσεων κι ένα παρελθόν ανομολόγητο επάνω σε χοντρά εξώφυλλα βιβλίων αράδιασα […]

Λίγες λέξεις ακόμα και το ποίημα έχει τελειώσει. Οι στίχοι άψογοι, θα πεις. Το νόημα κι αυτό εμπνευσμένο. Πόσοι διαβάζοντας αύριο θ’ ανακαλύπτουν έκθαμβοι με τι πάθος τραγούδησες τα ολάνθιστα κάλλη της κοπελιάς, με τι πόθο τρύγησες τόσα θερμά φιλιά και τόσα χάδια, ενώ εσύ, ποζάροντας καμαρωτός, θα προσπαθείς όσο μπορείς να ξεχνάς την αβάσταχτη […]

Δολιχοδρομώ στα σκαμπανεβάσματα των διαθέσεων ανοιγοκλείνοντας σαν βεντάλιες τους στίχους. * Σαν πληγιασμένες αορτές διατρέχουν τις μέρες μου οι σελίδες… * Χειρουργός ο χρόνος κατακρεουργεί τον καρκινικό εαυτό μου. * Ποιο απ’ όλα μου τα πρόσωπα δάγκωσε το μήλο; Ο όφις νίπτει τα χείρας του κι ο κλειδούχος απομακρύνθηκε ήδη από το ταμείο. Ουδέν λάθος […]