Ποίηση

I – ΠΟΡΤΡΕΤΑ   [17 χρόνια μετά] Η μοιρασιά ήταν εύκολη. Αυτός, κράτησε τη συλλογή “Μπλεκ”, τα πορτραίτα του Φαγιούμ, το νούμερο του τηλεφώνου. Εκείνος, το πικ απ και τα βινύλια του Μάιλς. Τα έπιπλα τα πούλησαν. Ό,τι απέμεινε -κουζινικά, χαλιά, σεντόνια, από το σούπερ-μάρκετ πλάι κουπόνια- τα δώσανε στην οικογένεια στον πρώτο. Αυτό ήταν, […]

Στον ύπνο σου ένας Ποσειδώνας με τρίαινα ανακατεύει τα σπλάχνα σου σε κομματιάζει είναι καιρός τώρα που αυτό το όνειρο σε βασανίζει ύστερα βυθίζεσαι στα βάθη των ωκεανών και μετά ξυπνάς κάθιδρος αγκομαχάς ανάβεις τσιγάρο προσπαθείς να καταλάβεις τι σου συμβαίνει αλλά μάταια σκέφτεσαι μήπως είναι η βασανισμένη σου ζωή που προβάλλεται σ’ αυτό το […]

Προχώρησαν κι οι τρεις κατά τα τείχη. Ο πρώτος με το ραβδί έσκυψε και μπήκε. Ο άλλος με το κοντάρι έμεινε απέξω, ταΐζοντας τ’ αγριοπούλια. Ο τρίτος με το σουραύλι προσπέρασε, τραγουδώντας στίχους, σαν τούτους που τώρα σας λέω και που τα βράδια, σεργιανώντας πάνω στα τείχη οι ερωτευμένοι ακόμα σιγοτραγουδούν. ◊ Ο Αντώνης Θ. […]

Όταν συγχωρώ δεν είναι ότι συγχωρώ   είναι ότι χαρτοπαίζω το θυμητικό με σιγουριά τυφλή κι όταν μελαγχολώ δεν είναι ότι μελαγχολώ είναι ότι φωνάζω τη μνήμη να βάλω ένα τέλος και δεν είναι ότι λυπάμαι είναι ότι αρνούμαι να μαζευτώ μες στα κομμάτια κι όταν αγαπώ δεν είναι ότι αγαπώ μα αλλιώς δε γίνεται.   […]

Το ξέρω κουράστηκες… Θέλεις απλώς να κοιμηθείς έναν ύπνο δίχως όνειρα. Δίχως εφιάλτες… Αόρατος αν μπορούσες θα γινόσουν. Απαλλαγμένος απ’ της ύλης τα δεσμά. Ατάραχος και ανέμελος θα περιπλανιόσουν… Από σπίτι σε σπίτι. Από άστρο σε άστρο. Χωρίς σκοτούρες. Χωρίς σκοπό. Ενίοτε θα μεταμορφωνόσουν σε δέντρο, πεταλούδα… Άλλες φορές θα γινόσουν σύννεφο, βροχή. Ναι, αν […]

Μόλις διέγραψες  ένα χθες, (ένα ποίημα του  στέκεται στου κόσμου  την γωνία) Μόλις έσβησες με γόμα  το νόημα του σημάδεψες τις μπλε  γραμμές του τετραδίου και ότι προσκύνησες τώρα μέσα σου το  καις μόλις χάραξες  δρόμο για μια νέα ζωή (κεραυνός σε ένα τίτλο που άστραψε στην καταιγίδα) ένα ρήγμα γεννήθηκε  κάτω από το  βάδισμα […]

Είναι κάποιες φορές που σκέφτομαι τι είναι αυτό που κινεί τον κόσμο τι τον ωθεί να κάνει ετούτο ή το άλλο να  ‘ναι ο έρωτας να ‘ναι η αγάπη αμέσως φεύγουν απ’ το μυαλό μου αυτά τα συναισθήματα και έρχονται στο νου μου πράγματα πιο ζωώδη είναι η επιβίωση που κάνει εκατομμύρια ανθρώπους να ξυπνούν […]

Στην κορυφή που έφτασα στάθηκα ν’ ανταμώσω αετούς. Ήρθαν μόνο κοράκια. Λάθος μου που περίμενα. Τους αετούς θα τους βρεις, όσο ακόμα αντέχεις να τους ψάχνεις. Να ξεδιπλώσω πρέπει πάλι τα φτερά μου. ◊ Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, και είναι Αχαιός στην καταγωγή. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών […]

[Flâneur] (Τη βλέπεις) Αγγίζει το στήθος της Τις ρώγες που διαγράφονται κάτω απ’ τό ύφασμα Σαν άστρα έτοιμα να εκραγούν στο στερέωμα Ή διπλώνει δυο όμορφα πόδια στο παγκάκι Χαμογελώντας (που την κοιτάζεις) Και ύστερα (Κανένα βέλος στην καρδιά Αφού η σάρκα ξεφαντώνει με τα εφήμερα) Τί νόημα έχουν τα υπόλοιπα Τ’ αξιοθέατα και τα […]