Ποίηση

Προχθές το βράδυ, λίγο πριν μπει το 24, το 1986 τηλεφώνησε. 
 Ρώταγε πώς περνάμε, πώς μεγαλώνουμε, τι απέγιναν οι έρωτες, πού συναντιόμαστε τα βράδια, τι μουσική ακούμε εδώ στο μέλλον, τι διαβάζουμε, ποιοί διανοούμενοι έπεισαν τελικά την ιστορία.
 Του είπα.   Νίκος Β. Ορφανός  γεννήθηκε το 1959 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιατρική στα […]

Διαβάζω τις πατημασιές στο χώμα, τα λόγια μια ρυτίδα βαθιά στον αγριεμένο άνεμο. Μια σταγόνα αίμα μεταπλάθει την αλήθεια. Ένα φτερούγισμα ταραγμένο μέσα στο ποδοβολητό του χρόνου η ανάσα μας. Τα πλοκάμια της νοσταλγίας απλώθηκαν, μια ψεύτικη άνοιξη κατεδάφισε τα όμορφα. Θρήνος που σταλάζει στην ψυχή ο ιδρώτας τ’ ουρανού. Οι ώρες κυλούν, οι έγνοιες […]

1 Αλλάζουν χρώμα τα βουνά τα χαιρετά ο ήλιος στης Δύσης το παράθυρο μιλά αγάπης ίσκιος 2 Στη θάλασσά μου νύχτωσε όπως και στη στεριά σου του σκοταδιού κρατώ το φως να μπω στην αγκαλιά σου 3 Να με κρατάς σαν ψίθυρο τραγούδι στα δυο χείλη σαν φύλλο που το φίλησε στάλα βροχής τ’ Απρίλη […]

ιχνηλασία Μ’ αρέσει να μυρίζω έρωτα. Να ‘ναι το δέρμα νοτισμένο από σάλιο και να αναδίνει οσμή περασμένου ιδρώτα που στέγνωσε. Να ‘ν’ το κορμί ποτισμένο από λάβα και να ευωδιάζει ξεραμένο σπέρμα. Να ‘ναι τα χείλη πρησμένα και κόκκινα και πότε μωβ. Να ‘ναι το σχήμα της παλάμης ανάγλυφο επάνω στο σώμα το τρυφερό. […]

Κάποτε ένα παιδί που μέτραγε τα άστρα υπήρξε το αναμφισβήτητο σημάδι της παιδικότητάς μας. Τώρα μένει κι αυτό σαν μισοσβησμένη ταπετσαρία μεσ’ στα ερείπια των κυκλώνων. * Μας έλαχε ο κλήρος της διάψευσης. Κινούμαστε με την ρετσινιά του καμένου χαρτιού. Κληρονομιά του αδελφοκτόνου προγόνου από τα πρώτα αριθμητήρια του γένους μας. * Θα λέμε: μα […]

Λένε ότι οι λέξεις επηρεάζουν το μυαλό του ανθρώπου συνειδητά ή υποσυνείδητα όμως οι λέξεις των ισχυρών είναι πιο δυνατές η καθημερινή προπαγάνδα εφημερίδες, ραδιόφωνο, TV καθοδηγεί τον κόσμο με τις κατάλληλες λέξεις και οι δικές μας μοιάζουν αδύναμες μπροστά στις δικές τους ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι υπάρχουμε μας ακούνε μόνο λίγοι φίλοι και […]

Σταυροδρόμια Αγέρωχη Στη μέση ενός δρόμου που κανείς δεν περπατούσε πια Ποιό ιερό μυστικό φυλούσες για αιώνες; Ποιόν ξεχασμένο νεκρό; Όσοι τον έκλαψαν απο καιρό πεθαμένοι, μα εσύ εκεί Παραμόνευες στα δυό σου πόδια σκαρφιζόσουν γρίφους μειδιούσες με τ’ αστεία σου έλυνες σταυρόλεξα Τώρα γερμένη στον ώμο μου τα μαλλιά ξέπλεκα στο μαξιλάρι τα νύχια […]

I Η ΠΥΗΣΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ Έξω απ’ την ποίηση, δε νοιώθω ικανός για τίποτ’ άλλο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ   Στις φλέβες είχες μόνο πύηση, μόνο οδύνη· πώς τη μετέτρεψες σε ποίηση; Αφού στις φλέβες είχες μόνο πύηση, όπως ο Μίμης σας με τη μητέρα, πώς, με ποια μυστική σου μεταποίηση… Στις φλέβες είχες μόνο πύηση, […]

Οι σπασμοί ανοίγουν και πάλι τις πληγές. Ο ίλιγγος ενός παράταιρου κόσμου με οδηγεί στο βάραθρο. Γέρνω με αναφιλητά, τα συναισθήματα ξενιτεύτηκαν σε τόπους αλαργινούς. Κάθε τόσο προσποιούμαστε τα φτερουγίσματα. Οι πνοές εμπνέουν τη ζωή. Τα όμορφα απογεύματα απορροφώ το άρωμά σου, φωτοσυνθέτω τις νέες στιγμές της έκστασης. Ο ήχος του πόθου κατακρημνίζεται στο ανάγλυφο […]

Μοναξιά Ήταν πρωί όταν κατάλαβα πως μου έφυγαν. Καθόμουν στη στενή, δύσκαμπτή μου καρέκλα και έβλεπα απ’ το μεγάλο παράθυρο τα σύννεφα του Γενάρη. Μάζεψα μέσα μου όλες τις εκκωφαντικές σιωπές που άκουσα τους περασμένους μήνες- τον Ιούλη με το πορτοκαλί, αχνισμένο ηλιοβασίλεμα, τον Αύγουστο με το πρώτο τιτίβισμα των τζιτζικιών και τον Σεπτέμβρη που […]