Ποίηση

[Το Σύνδρομο του Σκαντζόχοιρου]   1. Όλα συμβαίνουν πρώτα στο μυαλό μας Οι εκστρατείες οι πολιορκίες οι ανακωχές Τα γκρεμισμένα τείχη Οι διομολογήσεις με προαιώνιους εχθρούς Οι ομηρικοί τσακωμοί με τους έμπιστους φίλους Για τα μάτια [•εδώ σκέφτηκα να γράψω – Αλλά διστάζω Καθώς πολλοί από σας Αποδοκιμάζετε τις λέξεις – Για τα στητά βυζιά με […]

Μια ανοιχτή συνομιλία με τρεις καλλιτέχνες που μένουν και δημιουργούν στο Λονδίνο. Τρία Χαϊκού της Μαρίας Παπατζέλου, βασισμένα σε τρία έργα που δημιουργήθηκαν εν καιρώ εγκλεισμού. Ή τρείς μικρές ανάσες, σε κατάσταση ασφυξίας. Απομονωμένοι, παρόλα αυτά συνδεδεμένοι.Η σχετικότητα του χρόνου και του χώρου, ποτέ δεν ήταν έννοια, τόσο οικεία. herd of rusted pins edgy white […]

Θολή εικόνα που βρυχάται μέσα απ’ τα έσχατα της φθοράς μας. Κείτομαι καταμεσής του δρόμου, μια μαχαιριά να διαπερνά το πεπρωμένο μου. Ανάμεσα στις ωδίνες του χρόνου ξεστρατίζω γυμνός, παραδομένος στην ηδονή ένα κατάλοιπο ζωής που ακόμα κυλά μέσα στις φλέβες μου. Θολή εικόνα που χάνεται στην ομίχλη των συναισθημάτων. Η λήθη σκεπάζει το κορμί […]

Ξημερώνει στης γης τ’ απέραντα λιβάδια κι όλα τα ζωντανά ξυπνούν κι αναριγούν οι πολιτείες των ανθρώπων ξυπνούν κι αυτές γεμίζουν οι δρόμοι ανθρώπους κι αυτοκίνητα ο καθημερινός κάματος αρχίζει κι όλα μοιάζουν φυσιολογικά μα αλίμονο δεν είναι η αδικία είναι στο προσκήνιο κι ένας παράξενος ιός παραμονεύει να μπει στο αίμα μας όλοι όμως […]

Αρχίζω να ενώνω τα κομμάτια. Να συνδέω τις εικόνες και τις σκόρπιες φράσεις. Φαινομενικά άσχετα. Η ασυναρτησία του χάους που εκλογικεύουμε και του δίνουμε μία μορφή. Και μετά προσπαθούμε να τη διατηρήσουμε. Ό,τι μας μοιάζει έρχεται κοντά μας, σαν από ακατανίκητη έλξη. Ό,τι δεν μας αρέσει, το διώχνουμε. Τα κομμάτια του παζλ που διαλέξαμε ή […]

Όταν τελειώσει όλο αυτό θα σε πάρω απ’ το χέρι να περπατήσουμε στην Αρεοπαγίτου, να σταματήσουμε κάτω απ’ την Ακρόπολη για ένα ποτήρι λευκό κρασί κι ύστερα ως το Σούνιο με τ’ αυτοκίνητο να πάμε, στον δρόμο αμίλητοι ν’ ακούμε μουσικές της Aretha Franklin κι εγώ ν’ αγγίζω τον μηρό σου. Κι έπειτα εκεί, στο […]

[Θλίψη] Κάθισα προσεκτικά  δίπλα στην θλίψη  και την ρώτησα Πες μου τι σου λείπει. Ένα Χάδι με κοίταξε, και μια Υπόσχεση- κι εδώ φάνηκε να διστάζει – Ότι θα ‘μαστε πάντα μαζί.   [Θάλασσα] Θάλασσα, είπα, θα ονειρευτώ και στον ύπνο μου συνάντησα ένα αντικείμενο Πόθου κι έναν Ανταγωνιστή. Τελικά Θάλασσα ονειρεύτηκα.  

Το νερό κυλά κελαρύζοντας. Τραγούδι γλυκό στ’ αυτί το πέρασμά του. Κι ο χρόνος κυλά, μα δεν ακούγεται. Κανένας ήχος στα σημάδια του. Πάντα βουβό το πέρασμά του. Μόνο στο τέλος κάτι θ’ ακουστεί: Κλάμα και μοιρολόι.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και […]

Η μουσική συνεχίζει να παίζει μέχρι το μηδέν και εγώ συνέχεια ξεχνάω, πως να γράφω σύντομες ιστορίες και βαριά ποιήματα. Επουράνια τσιγάρα που καίγονται με λίγες ρουφηξιές και όλοι φεύγουν, φεύγουν μουδιασμένοι, μέσα σε ένα κόσμο που με δύναμη γυρίζει, από το βόρειο μέχρι το νότιο κοντινότερο σημείο. Μια απόσταση από ένα σημείο μέχρι ένα […]

Και   μόνο   όταν  κάποιοι  μεσόκοποι  χτίστες  έχτισαν, όλως  αυθαιρέτως  και  αυταρχικώς ,  μέσα  σ’ έναν  φέροντα  υπερβατικό  τοίχο   τις  πατημασιές   της   Άνοιξης ,  ψήλωσε  απότομα  το    χρέος  και  ανέβηκε  στο  μεγάλο  ικρίωμα   της   αγχόνης  που  οδηγεί  στον  ουρανό, για   να  συναντήσει   αλλοτινές  οφειλές  που  αφορούν  τεκμαρτή  δαπάνη  κατανάλωσης  φεγγαριού. * * * *Από  την  ποιητική  […]