Ποίηση

[Τα θηρία] Τα θηρία που κρατάς ποτέ δε σε γνώρισαν Ζωολογικός κήπος με λιοντάρια νηστικά τι θα γίνει λοιπόν όταν αγκαλιαστείτε; Δεν έχω αισθήματα ξαναμπές στο κλουβί εδώ έξω κινδυνεύεις από αληθινά θηρία   [Μέσα από μαύρα γυαλιά] Το σώμα θα πέφτει λιπόθυμο κάθε χαράματα στον σταθμό θα σέρνεται γυμνό στις ράγες μετά θα σου […]

[Ονειροπόλος] Γρήγορα κάνοντας ν’ ανέβει στο πλοίο, λύθηκε η βαλίτσα του κι ένα του όνειρο βούτηξε στον βυθό. Με το όνειρο αυτό η θάλασσα, από τότε, έχει μείνει γαλήνια. [Νομίζεις πως πετάς!] Πέφτεις από ψηλά. Αργείς να φτάσεις στο έδαφος, νομίζεις πως πετάς! Είναι που, απλώς, καθυστερεί η συντριβή σου. Από τις ποιητικές συλλογές:  «Μετά […]

Ι Από τη μέρα περιμένει η νύχτα τη γαλήνη της ΙΙ Ακούς; Τραγουδά. Δεν είναι από χαρά. Σούρωσε πάλι. ΙΙΙ Τη μοναξιά μου μεγαλώνουν τη νύχτα χτύποι ρολογιού. ΙV Είπε στον άντρα: Λοιπόν, μένουμε φίλοι κι αυτός έκλαψε. V Μ’ άμφια χρυσά δείχνουν ταπεινόφρονες οι δεσποτάδες.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του […]

Αινιγματικές φυσιογνωμίες που σε γεμίζουν ψέμματα και πρόσκαιρη ευτυχία αινιγματικές φυσιογνωμίες που σου προσφέρουν απλόχερα τα λάθη και τη δυστυχία άκαιρες απρόβλεπτες οι σκέψεις τους… σου δίνουν τον ψεύτικο τον ήλιο που σε καίει. Ανίκανες να δώσουν λύση χωρίς να έχουν την σωστή την κρίση για τον κόσμο που κρέμεται απ’ τα χείλη τους…! Ανεύθυνος […]

Σε φαντάζομαι σε φωτογραφία γλυκιά   νοσταλγική, σαν απ’ τα παιδικά μας χρόνια με πλαίσια λευκά, σαν Polaroid, που ‘πιασε καλά το κρυφά εξασθενημένο κίτρινο. Άνοιξη, μέσα Μαΐου,  ο μίσχος και το στήθος σου να ανοίγουν και τον τόπο και τους ανθρώπους γύρω σου   ν’ ανθίζουν.    {Να σε μυρίζω θέλω!} Σε φαντάζομαι σε μια φωτογραφία να […]

Μεσημβρινές κλωστές καλοκαιριού απ’ τις γιαγιάς μου τα στρωσίδια ξεφτισμένες με κόκκινες γραμμές στις γάμπες από βίτσα απ’ την εμμονική επιβολή της μεσημεριανής σιέστας γι’ αυτό μισώ τα καλοκαίρια για την ξερή και περήφανη σκόνη της βλάστησης που κολλά ανεξέλεγκτα στο σώμα για τα μεσημεριανά ισοκρατήματα των θρασυτάτων μυγών που εισβάλουν καταληψίες κάθε χώρου και […]

Να σφίγγεις το χέρι του άλλου μια Κυριακή απόγευμα, να ανασαίνεις της έξαψης την τρικυμία. Ότι αγγίζω ματώνει ρουφάω το αίμα απ’ τις χαρακιές, έτσι ποτίζω τα στεγνά μου χείλια. Τι κι αν  παραμονεύει ο θάνατος εμείς ανταλλάσσουμε ματιές, μεθάμε με της θάλασσας το κύμα. Με χιλιόμετρα φαντασίας προσπαθώ να συρθώ, να κρατηθώ, μέσα στο […]

[Νυχτερινό] για μια νύχτα μαζί σου θα έφτανα μέχρι τα περίχωρα του ύπνου σου θα έμπαινα σε τροχιά γύρω απ’ την αγρύπνια σου θα γινόμουν θηλιά στου κρεβατιού σου το πόδι θα σκότωνα τα κουνούπια για να ρουφώ μόνο εγώ τα μάτια σου ως το μεδούλι του ονείρου θα μπορούσα ακόμη και να περπατήσω ως […]

Τι παράξενο τόσα λουλούδια γύρω μου και συ να λείπεις.   Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκα στον Πειραιά το 1978. Γράφει ποιήματα και έχει εκδόσει 8 ποιητικές συλλογές: «Τα παράταιρα» το 1997, «Κραυγές» εκδ. Ιωλκός, 2009, «Ερείπια», εκδ. ΡΕΩ, 2010, «Πρόσωπα Γνωστά», εκδ. ΡΕΩ, 2011, «Ξερόκλαδα», εκδ. ΡΕΩ, 2012, «Πρόγνωση Καιρού» εκδ. Vakxikon.gr, 2014 «Έξυπνες βόμβες» […]

Σε είδα στην αρχή στα ξεκινήματα σου Amy ήσουν κορίτσι τρυφερό γεμάτο χυμούς πολλά υποσχόμενο κι όλοι περίμεναν το επόμενο βήμα σου κι ύστερα το επόμενο μα εσύ ανακατεύτηκες με τις ουσίες κι άρχισες να λιώνεις η φήμη σκοτώνει σε είδα πάλι λίγο πριν το τέλος τίποτα δεν θύμιζε τον παλιό σου εαυτό Amy παρά […]