ΑΝΘΟΣ [Το θεώρημα της περιέργειας] Δεν μου κρατάς το χέρι Που μετέωρο απλώνω Κι είναι αμέτρητη η απόσταση Κι είναι η νύχτα σιωπηλή Οδοιπορώντας στους συλλογισμούς Των μονολεκτικών εφηβικών σου στίχων Αφαιρώ ένα-ένα Σαν κρεμμυδιού τα που πουκάμισα Που δεν πρόκειται να ξαναφορέσω Γυμνή στον ήλιο ανοίγω κοχύλια Τα ξαναπετώ στη θάλασσα σαρκάζοντας Που αδυνατούν […]
Ποίηση
Αλεξία Καλογεροπούλου | Παιδιά της Υεμένης
Η Σάλουα είναι πέντε ετών. Κι όμως ζυγίζει τριάμισι κιλά. Με τα μεγάλα μάτια της λούζει με εμπιστοσύνη το μητρικό πρόσωπο, πασχίζοντας να τραφεί, γουλιά γουλιά, με κάτι που μοιάζει με χυμό σε χάρτινο κουτί. Η Σάλουα είναι μόλις πέντε ετών. Και ζει (ή πεθαίνει) κάθε μέρα στην Υεμένη μαζί με εκατομμύρια παιδιά. Στις οστεώδεις […]
Δημήτρης Καρπέτης | Μια Συνήθεια χυδαία
Το πλεόνασμα των αισθημάτων σβήνει τις απαγορεύσεις, στεφάνια κατρακυλούν στον ουρανό, η ένταση των ανασασμών κατασπαράζει το φόβο. Αφουγκράζομαι τον ιδρώτα στο μέτωπο, οι σταγόνες του ξεδιψούν τα ανεκπλήρωτα της ψυχής. Μέσα στο πλήθος που χειροκροτά χάνονται τα αδιέξοδα τόσων πολέμων. Η ματαιότητα μια συνήθεια χυδαία που δεν με αφορά, ξεπλένω το πεπρωμένο μου με […]
Ιωάννης Λαδάκης | Το αυταπόδεικτο
Όλα τα παράξενα Εμμονών είναι το ακρότατο. Η εγωπάθεια παραμιλά Μέσα απ’ τους καθρέφτες του λόγου. Κι έπειτα είναι ν’ απορείς Πώς τόσο καλός για τον κόσμο αυτό –αποδεικνύεσαι. Ο Ιωάννης Λαδάκης γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Έχει ήδη να επιδείξει δύο εκδοτικές απόπειρες: τη βραβευμένη από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών νουβέλα του «Τα […]
Αλλιώτικο καλοκαίρι.1/ A different summer.1/ Maria Papatzelou
Οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, όταν είναι ευτυχισμένοι./People don’t notice whether it’s winter or summer, when they are happy. | Άντον Τσέχωφ | Στην τέχνη, που είναι έρωτας και στον έρωτα, που είναι τέχνη, το πιο σημαντικό συστατικό, το πιο πολύτιμο, είναι ο χρόνος…Χρόνος, το δώρο του καλοκαιριού. Ατελείωτες, φωτεινές μέρες […]
Γρηγόρης Σακαλής | Βάσανο
Οι παγωμένοι αγέρηδες της μοναξιάς σε χτυπούν αλύπητα πολύ καιρό τώρα κι είναι η ζωή σου θρύψαλα ένα μαρτύριο δίχως τέλος αφού έχασες τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα και δεν έχεις σύντροφο στη ζωή σου πλέον κολυμπάς καθημερινά στη θάλασσα της ρουτίνας όλο τα ίδια και τα ίδια τίποτα καινούριο τίποτα διαφορετικό πας το πρωί στη […]
Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος | Άθελα
τον προσκάλεσα να βαδίσουμε στον πάγο το βλέμμα του γλίστρησε επάνω μου μπλέχτηκε στα πόδια μου του έτρεχαν τα σάλια σε μια λεκάνη σιωπής η απορροή τους άφηνε θαυμαστικά και πληγές στο δέρμα κάτω από το σαγόνι του γραφόταν μια ιστορία με αναπνοές και ιδεογράμματα όσο με πλησίαζε τον κρατούσα σφιχτά απ’ το τέλος της […]
Ηλίας Κουρκούτας | Δύο ποιήματα
[Το ημερολόγιο] μια γυναίκα ξεπλένει τα πιάτα μπρος στο παράθυρο της κουζίνας, ο άντρας βγάζει τα σκουπίδια, ένας ξένος με μια σακούλα του σούπερ μάρκετ και μια κουρελιασμένη πετσέτα στο λαιμό για κασκόλ οι στιγμές τους δεν συναντιούνται μα είναι η ώρα που επιστρέφει η αλήθεια και το ημερολόγιο του χρόνου γυρνάει ανάποδα για να […]
Δημήτρης Καρπέτης | Ψυχομαχία
Στα κύματα των παθών οι συστολές γκρεμίζονται. Είμαι τρωτός στις ψυχομαχίες . Πεθύμησα να περπατώ στη βροχή, ν ‘ανατριχιάσω καθώς θα βαδίζω στο βωμό των αισθημάτων. Τα χείλη σκύβουν μετά την καταδίκη απομένει μια γεύση πικρή , κάνει τις στιγμές να σωρεύονται στα σφιγμένα χέρια. Το συρματόπλεγμα απλώνεται, καθώς το κορμί πορεύεται στο αδιέξοδο, στο […]
Γιώργος Γκανέλης | Το ημιτελές τελεσίγραφο
[Τα θηρία] Τα θηρία που κρατάς ποτέ δε σε γνώρισαν Ζωολογικός κήπος με λιοντάρια νηστικά τι θα γίνει λοιπόν όταν αγκαλιαστείτε; Δεν έχω αισθήματα ξαναμπές στο κλουβί εδώ έξω κινδυνεύεις από αληθινά θηρία [Μέσα από μαύρα γυαλιά] Το σώμα θα πέφτει λιπόθυμο κάθε χαράματα στον σταθμό θα σέρνεται γυμνό στις ράγες μετά θα σου […]