Ποίηση

κι εγώ σαν βουνά με τ’ ακατοίκητα σπίτια χάθηκα  μέσ’ τις κοιλάδες, τέτοια γράφουν οι ποιητές ρομαντικοί και μη, ότι οι πλανήτες αλλάζουν τροχιά και χρώμα κάθε αιώνα αυτοβούλως, όπως οι άντρες αλλάζουν τις γυναίκες καίγοντας τις σάρκες, πως η Σαπφώ έβαφε τα μάτια κοριτσιών με χρώμα που έστυβε από τα στήθη της, πως οι […]

…ανάμεσα στα θύματα του βομβαρδισμού και δέκα, πανέμορφα ουρανί , παιδικά μάτια με  άπνοο και τρομαγμένο βλέμμα, πέντε παιδικές ψυχές με το νεκρολούλουδο στο στόμα, που ρωτούν Γιατί; Και η μάνα κι ο πατέρας κρατούν στα χέρια τους τη ματωμένη τους καρδιά Και στ’ αστέρευτα και θαμπά τους μάτια, ξεθώριασε το χρώμα της ζωής Και […]

Ό,τι απομένει είναι μια ανάσα από ζωή μια φλόγα στο κενό μια τάση για φυγή ένα πείσμα σκοτεινό. Ό,τι απομένει πρέπει σαν ίσκιος να σβηστεί δεν πρέπει να πληγιάσει ομορφιά υποθετική των αιώνιων πόλεων φυλακών. Ό,τι απομένει θυμίζει την κατάχρηση μου την αδυναμία μου και τη ζωή μου στο περιθώριο.   Ο Ιωάννης Λαδάκης γεννήθηκε […]

Εσύ που είσαι τώρα βάρδια στις πληγές με τ’ αλάτι και το σίδηρο στα φτερά των πουλιών θα φυσάει 9 μποφόρ μνήμες μιας καρδιάς που χτυπούσε τικ τακ τικ τακ στο χέρι σου ρολόι. Εσύ που τώρα κοιτάς τις κορυφογραμμές των σπιτιών με τα σβησμένα φώτα και τις ριγμένες ξερολιθιές στις αυλές από τη φλεγμονή […]

Καταλαγιάζει η ψυχή αδιαφορώντας για τις εμμονές. Το καρκίνωμα του ρομαντισμού επιμένει, απτή απόδειξη ενός κορμιού που σέρνεται στο τέλος του. Στα στέκια της προκυμαίας υποδύομαι ένα σώμα με συναισθήματα αλλόκοτα, να κυλά στα στήθια η σκιά του ιδρώτα, να χορταίνει με τον οργασμό των κυμάτων… να ομορφαίνει ζώντας την εξαίρεση στους κανόνες.   Ο […]

Μια νύχτα σαν κι αυτή ένα έμβρυο αποκοιμιέται Σαλεύει στο  υπογάστριο της λύπης Η Πέμπτη ουσία της ζωής Το κλειδί πολυδιάστατο Καρφωμένο στην αρχή της γέννησης στου πενταγράμμου το αλισβερίσι κυκλώνει την σπείρα ενός σολ Έμεινε παντέρημη η φωνή Ο κλειδοκυμβαλιστής μένει  σκυφτός τέμνει τα χέρια σε δυο ανθισμένους περιπάτους αγροικά την απελέκητη σιωπή του […]

Σε μαζικές διαδικασίες προδιαγεγραμμένες οι άνθρωποι ελέγχονται μπαίνουν στο μαντρί της ομοιομορφίας δεν χρειάζεται στρατός ούτε αστυνομία το νερό τρέχει στ΄ αυλάκι από μόνο του σε social media εκτονώνονται όλοι ο θυμός τους η απελπισία η επαναστατικότητα όλα χωνεύονται στα ρυάκια κάποιας μαζικής διαδικασίας απ΄τις πολλές που υπάρχουν τα κόμματα η θρησκεία νομίζεις σε ολοκληρώνουν […]

Μια παλινωδία να με διχάζει, οι προηγούμενες ζωές βούλιαξαν στους ωκεανούς των συστολών. Ονειρεύομαι την απουσία σου , τα χείλη να ζωντανεύουν το ανατρίχιασμα του κάθε μέλους των σωμάτων μας. Οι τελευταίες ανάσες ένα βήμα πριν την έξοδο κινδύνου. Μείναμε αναίσθητοι ακούγοντας την τελεσιδικία των συναισθημάτων, κλεισμένοι στις παρενθέσεις που ανοίχθηκαν και σφιχταγκάλιασαν τους παλμούς […]

Ω άνθρωπε θνητέ χιλιοβασανισμένε! Ο ψυχοφθόρος χρόνος αμείλικτα κυλά Σε τούτη τη ζωή αιώνιο τίποτα δεν μένει Η Μούσα η πολύτροπος σε σπάνιες στιγμές σε βρίσκει Την πολυπόθητη αγκάλη της διάπλατα ανοίγει Και ο κόσμος ξάφνου αποκτά χρώμα, αρμονία και ρυθμό Αλίμονο όμως! Η μισητή ρουτίνα ακάθεκτη επιστρέφει Όλα και πάλι γίνονται αδιάφορα, ανυπόφορα Της […]

λευκό κατάρτι γλιστρά στον ορίζοντα πάρε με μαζί.   Μας ξέπλυνε η θάλασσα.Τα κύματα βούλιαξαν τα σύννεφα του μυαλού μας. Όχι όλους. Κάποιοι στις πόλεις, ζαλισμένοι από τον ιδρώτα και τις απαγορεύσεις, περιμένουν ακόμη το ταξίδι. Όχι διακοπές-ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη- αλλά το ταξίδι.Φέτος κοντινό. Εικόνες και λέξεις πολλές, περισσότερες κι από […]