Ποίηση

Ο γάτος μου έχει όλα τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μου. Νωχελής και ακαμάτης νυχτόβιος και ονειροπόλος του αρέσει να μυρίζει το σκοτάδι. Σπάταλος στα χάδια ρίχνεται στο κορίτσι μου χώνεται στα πόδια της κι όταν τον διώχνω μου παρασταίνει τον τίγρη. Συχνά τον γελοιοποιώ και τότε αγριεύει σηκώνουνται στη ράχη του οι τρίχες και […]

Ξενυχτώ ανήμπορος, ανασαίνω δύσκολα σε έναν ουρανό φιμωμένο εκτεθειμένο στις παρανομίες των σπάταλων ψυχών. Το σχήμα της ζωής γκριζάρει, μια πλήρης περιστροφή ανανεώνει τον κύκλο της. Απαγορεύονται οι μεταμεσονύχτιες επαφές εκθέτουν την αξιοπρέπεια του μέλλοντος. Για λίγα δευτερόλεπτα έκθαμβος μένω μπροστά σε δυο κορμιά αποκαμωμένα από την εισβολή της ματαιότητας.   Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε […]

Βγαίνει σαν αερικό στο φως του φεγγαριού με τα λυτά της κατάξανθα μαλλιά στολισμένα με ροζ ανθάκια, με τα γαλανά διάφανα μάτια. Φορά το μακρύ της άσπρο φόρεμα και τιρκουάζ πέτρες στο λαιμό. Στα χέρια κρατά τριαντάφυλλα στο χρώμα του καθαρού νερού.              Είν’ η Αλήθεια Όλοι, κατά βάθος, την […]

Ερχόμαστε εδώ, αδελφέ μου, κυκλωμένοι ήδη από καιρό από λέξεις και νοήματα, σχήματα, κλουβιά, ταβάνια, αιωρήσεις, προσδοκίες κι αμφιθυμικές αναζητήσεις, βλέμματα, αριθμούς και ορισμούς, φορώντας προβιές για ρούχα, τσιτάτα έχουμε στο στόμα για λόγια που απαγγέλλουμε εμφατικά σε ξένα οικόπεδα που λογίζονται δικά μας, περιχαρακωμένοι σε ιδεολογίες διάτρητες και έτοιμες λύσεις απ’ αριστερά και δεξιά […]

Πίσω από φιλιστρίνι είχα, ανέκαθεν, την αίσθηση πως παραμόνευα το μέλλον. Ένας αγοραφοβικός τουρίστας κλειδωμένος στην καμπίνα του. Άφηνα άλλους καπεταναίους να οιακίζουν το σκαρί της μοίρας. Κώφευα στου καμαρότου τα χτυπήματα, στα επαναστατικά σήματα που έστελνε ο ασυρματιστής με τον άνεμο. Μαύρη φιγούρα έγινα στο πλοίο, με το φεγγάρι να φωτίζει μόνο την πλάτη […]

την προσωρινή συνήθεια του χρόνου κολυμπώ γυμνός, κατεβαίνω στο βυθό απομεινάρια ονείρων αφημένα στο τέλμα του πυθμένα ξεχασμένα. Φυλλορροούν οι κανόνες της ζωής, οι χρησμοί των παθών καθόρισαν το σχήμα της πραγματικότητας. Στην επιφάνεια του χρόνου μια ησυχία απλώνεται, καθώς αναδύομαι το φως χάνεται στα βάθη .  Ανάσα ύστατη  πριν να χωθώ στη δίνη  των […]

Καθώς η αχαριστία το μίσος, η κακία επικρατούν ανάμεσα στους ανθρώπους παίρνει ο καθείς τα μέτρα του δεν συγχωρεί κανέναν όσο σκληρό κι αν είναι αυτό προτιμά να πορεύεται μόνος του παρά να πατήσει σάπιο σανίδι το πρώτο λάθος είναι και το τελευταίο ας λέει η Βίβλος τ’ αντίθετο οι άνθρωποι συνήθως είναι μικροπρεπείς, αχάριστοι […]

Οι μέρες που θα ‘ρθούν δε με τρομάζουν. Θα παρελάσουν μπρος μου σα γνώριμοι φαντάροι με βήμα κοφτό, συγκρατημένο, ήρεμο ύφος. Εγώ, κρατώντας μια θέση βολική μέσα στο πλήθος, θα καμαρώνω με την ανύποπτη σιγουριά που δε γνώρισε τρικυμίες ή τις απέφυγε. Οι μέρες που θα ‘ρθούν δε με τρομάζουν. Μαζί μου θα σβήσουν  –  […]

– ξύλινο – ξενυχτώ πάνω στα δέντρα χωρίς προσανατολισμό έχω ξεχάσει την γεύση του ξύλου δαγκώνω το τραπέζι καταπίνω τις ώρες το “δώδεκα” ακούγεται κούφιο το “τρεις” είναι ρίζα κάτω απ’ το μαξιλάρι τα κλαδιά με ανθίζουν συνωμοτικά ως το πρωί θα πνίξω κάθε σου άρνηση με νέκταρ οι μελλούμενες νύχτες θα είναι στο χέρι […]

  Ξημέρωσε δεμένος χειροπόδαρα ακόμα απ’ τη βία των ‘επιφανών”. Ένα κορμί έρμαιο στις εμμονές τους. Μια καρδιά που δεν πρόλαβε να νιώσει τους παλμούς της. Κείτομαι πια καρφωμένος στο σκοτάδι που μας έταξαν, ένα βήμα πριν το χάος. Σιωπηλός πια όπως το ήθελαν να αντικρίζω την καταχνιά των καιρών . Ντυμένος με το θάνατο […]