Ποίηση

Πως μπορεί ν΄αλλάξει ο κόσμος, αναρωτιέσαι και λες όταν πολλοί άνθρωποι θελήσουν να τον αλλάξουν μοιάζει λογικό αυτό μα ύστερα λες ότι οι άνθρωποι αυτοί για να οδηγηθούν σ΄αυτή την απόφαση θα πρέπει να έχουν οι ίδιοι μέσα τους αλλάξει άρα ο κάθε άνθρωπος πρέπει μόνος του ν΄αλλάξει τον εαυτό του κι ύστερα αν μπορεί […]

Αυτοψία πέμπτη. Στη θέση Λιβάδα Κριτσάς (ο νεαρός αγροφύλακας σημειώνει): ΤΟ ΑΛΛΟ Το πρώτο νερό σταλιά σταλιά στη ρίζα τους, φερμένο από μακριά με κάνιστρα. Όλα – πέντε φυτεμένα στη σειρά – μεγάλωναν φύλλο το φύλλο και γίνονταν ελιές· όλα εκτός από σένα, που δεν εμπόργες να γενείς, έλεγε ο πατέρας. Εκτός από σένα. Μ’ […]

Ξέρω ότι γράφει τραγούδια τώρα κι από μένα απέχει. Με έχει επικαλεστεί αρκετές φορές ως έμπνευσή του. Τρόμαξα, οι ερασιτέχνες πονούν επίτηδες τον εαυτό τους και τους άλλους για να γράφουν. Οι ποιητές είμαστε άλλη ράτσα. Κάθε μέρα προσπαθούμε να πεθάνουμε μα ο κόσμος μάς έχει ήδη για νεκρούς. Σαν το Λάζαρο περιφερόμαστε αναστημένα σώματα, […]

Χέρια Μ’ αρέσει να κοιτώ τα χέρια σου κρατάνε το τηλέφωνο δεν κάνουν κάτι συγκεκριμένο Πρώτη φορά τα παρατήρησα στη μπάρα είχαν πέσει τα φώτα κι έστριβες ένα τσιγάρο που σου ζήτησα για να κάνεις το μεγαλύτερο μέρος εσύ Δεν ήθελα να τα πολυδώ μήπως δεν μ ’αρέσανε και μετά ούτε εσύ θα γινόταν να […]

Οι αντιφάσεις κατασκεύασαν το ακαθόριστο. Ήχοι ρυθμικοί παρέσυραν τις αμφιβολίες, τον εγκλωβισμό της ψυχής. Τα κοινά μυστικά συμπορεύονται στα σώματα. Μένω αδρανής , χωρίς φωνή κρέμομαι απ’ την εικόνα σου. Συσσωρεύθηκαν τα δάκρυα, τα πάθη εκρεμούν και φθίνουν στο φως της ανατολής. Τις νύχτες παραμονεύω τα βήματα των άστρων, μια χορογραφία που ακολουθεί τους παλμούς […]

– του χώματος – πέφτει κανείς χαμηλά εξαιτίας μιας έλξης ανυπέρβλητης ενός φυσικού νόμου ξετσίπωτου ή απλά απ’ την ανάγκη του χώματος περνώντας απ’ τα χαμαιτυπεία της Βιόν συλλογίστηκα πως η παρακμή θέλει μια κάπως γενναία φροντίδα έβαλα το χέρι στην τσέπη ξήλωσα τα πλινθόκτιστα μέλη μου τον πηλό ανασκάλεψα τ’ άχερα κι απίθωσα δυο […]

Σάββατο πρωί στην οδό Ιπποκράτους, χέρια και μάτια ανακατεύουν και αγγίζουν παλιά βιβλία. Στις ράχες τους κουβαλούν αλκοόλ, σκόνη, αλμύρα, και έρωτες, οι σελίδες τους είναι νωπές ακόμα από το τελευταίο φιλί. Οι βιαστικοί διαβάτες βυθίζουν σχεδόν ολόκληρο το κορμί τους, στην μήτρα των ξύλινων πάγκων. Αναζητούν μια ανορθόδοξη παρηγοριά, έναν ηλιόλουστο χειμώνα, μια δαχτυλήθρα […]

Είμαστε δρόμοι που χωρίζονται, θαρρείς μια άγρια άβυσσος προβάλλει εκεί, στη μέση, είμαστε κάμποι που σκοτείνιασαν νωρίς, είμαστε η νύχτα που θεριεύει πριν να πέσει. Είμαστε λόγια που σκορπίζονται στη γης, λίγος αέρας στα κλαδιά που ψιθυρίζει, είμαστε αγάπη κι ευτυχία της στιγμής και δυο φιλιά που δεν μπορεί η ζωή να σβήσει. Είμαστε όντα […]

Άκρη τα μάτια σου δε βρίσκουν να σταθούν στην πιο γαλάζια γειτονιά ενός κόσμου στενού, μετρούν τις νύχτες τα πουλιά, τις μέρες κάποια σώματα ξεχασμένα. Ξυπνώντας κάποτε δεμένος σε κλουβί στη μέση της Ασίας αναζητάς τον ουρανό και τρία κύματα που διάβασες επάνω τους το ανάστημα της μοίρας, αν τότε γνώριζες πως ήταν ξένη τι […]

Στη θρηνωδία της ασημαντότητας κάποιοι γονάτισαν αμαχητί. Η τοξική φύση του πόνου κατακρημνίζεται στο κενό. Μπολιάζω την ψυχή με την ωραιότητα. Πλάθω τη σιωπή με την αύρα σου. Εξωραΐζω τις ανυπόφορες ώρες ραίνοντας με ανθοπέταλα δυο μάτια ανόθευτα. Επέζησα, αναπνέοντας τα μυστικά που μας ενώνουν. Τράφηκα απ’τις σχισμές ενός κορμιού εμποτισμένου στην έκσταση. Ο Δημήτρης […]