Ποίηση

ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ Οι πόρτες που ανοιγοκλείνουν μας βρίσκουν με τις νυχτικιές: ωχρούς αγγέλους στο παρασκήνιο κάποιου επαρχιακού θιάσου. Μας λούζει το λευκό των τοίχων. Άχρηστα εικονίσματα στο περβάζι και πάνω, στο ταβάνι, μια γύψινη ακτινογραφία του ουρανού διάστικτη με θρομβώσεις αστέρων, λεμφώματα γαλαξιών. Τροχήλατοι αρμενίζοντας σε αδιέξοδους διαδρόμους συλλέγουμε αποχαιρετισμούς: «Καληνύχτα! Καληνύχτα!» λένε οι […]

[Πορεία] Οι σκιές παραμερίζουν τα χόρτα Έρχονται καταπάνω μας Θέλουν να μας προφτάσουν Πιασμένες χέρι χέρι Βιάζονται να πυκνωθούν σε σάρκες.   [Εμείς] Αυτός  πάντα με τους ηττημένους Εκείνος  πάντα με τους νικητές Το σύστημα μονίμως σαπροφάγο Κι εμείς πνιγήκαμε στο δίλημμα Πηχτές οιμωγές μπηγμένες στα σταυροδρόμια μας.   [Μοναδικότητες] Όταν θα κάτσουμε για να μας […]

Οι άγγελοι βολτάρουν χαμένοι στους αστικούς χώρους ξέμπαρκοι, απουσία αγαθών προθέσεων. Φωτογραφίες παλιές μουχλιάζουν. Ο ίσκιος του κορμιού χώνεται στον αέρα, πάνω στα σεντόνια οι ανάσες λιώνουν. Ετοιμόρροποι προχωράμε στη λεωφόρο των νεκρών. Βλέμματα πεινασμένα αρνούνται το απόμακρο ταξίδι προς τη νηφαλιότητα. Οι άγγελοι  εκδικούνται όταν υποθηκεύουμε τη ζωή στο κενό, όταν οι αστικές  συμφωνίες […]

Ένα γλυκόψαρο λικνίζεται στα γκρίζα   νερά του Σέτο  ξεγλιστράει από τα  αγνά νιάτα του στην γόνιμη  λίμνη την γεννημένη από θάλασσα στα πτερύγια της φωλιάς των αηδονιών μια φτερωμένη   άνοιξη αντιστέκεται  στον φουρτουνιασμένο  χιονιά Ένα χλομό φως  απλώνεται στα ερυθρά σινιάλα    του Σέτο Ίχνος  ατέρμονο στον βυθό τoυ ύπνου καρφωμένου στον αφεγγές  ξυλόγλυπτο   Σε αδαμάντινα […]

                              του Θανάση Παπακωνσταντίνου Ο Ρενέ Μαγκρίτ άφησε πίσω του  το σπίτι του εύπορου βιοτέχνη την αυτοχειρία της μητέρας και με ακολούθησε. Είδε γυναίκες να κλωσούν αβγά όπου έβρισκαν ζεστή αντίσταση, εκεί που η ζωή είναι κραυγή και δεν γεννιέται το θαύμα μ’ ένα κέρμα.  Ο Ρενέ Μαγκρίτ έκτοτε βγαίνει στους δρόμους, κι έχοντας […]

– Έχεις θέα τη θάλασσα; – Είμαι ρίζα στο όνειρο – Στα κλαδιά του δέντρου   ανέβηκες; – Εκεί χαίρεται η ψυχή,               ν’ αγναντεύει Τοπίο τραχύ, χώμα στεγνό, Τα σπίτια με τις στέρνες Μες στις ξερολιθιές Δροσίζεται το φως, [Αγκάθια στις φλέβες Ποτάμι το αίμα πικρό]  – Θυμάμαι πολλά […]

Ένα τραγούδι σιγοτραγουδάς μέσα στο κελί που δεν διάλεξες μα είσαι έχεις όλες τις ανέσεις TV και laptop και μερικές φορές αισθάνεσαι λεύτερος ω, τι ψευδαίσθηση ξεχνάς ότι σ΄έχουν ρυθμίσει σαν ρολόι τι ώρα θα ξυπνήσεις τι ώρα θα φας πότε θα κοιμηθείς ζεις τον απόλυτο έλεγχο ακόμα κι αν το κελί σου δεν έχει […]

Ανάποδα παλαμάκια   ή “Pseudo-Blues” [prose song “written on a toilet roll”] Ώρες ώρες θυμίζει παλιό πορνείο αυτή η πόλη [Πήγα να πω τζουκ-μποξ Με κέρματα για τα δισκάκια Που δεν παίζουν αφού δεν υπάρχουν Αλλά δεν – ] ένα μπουρδέλο Όπου τρυπώνεις με λύσσα για να πηδήξεις Και τελικά τα μικρογεγονότα Πηγαίνουν γαμιώντας εσένα […]

Ο αέρας αυλακώνει τα βράχια. Στον καθρέφτη της ζωής ανασαίνει ένα σώμα μελλοθάνατο. Οι επιθυμίες σαλεύουν σε μια θάλασσα ιδρώτα. Θολώνει ο φόβος τα μάτια, το ρίγος απλώνεται στα σκοτάδια των χρόνων. Μια πλάνη κάλυψε την ξαστεριά. Η νεότητα χορεύει στη μέση του δρόμου, τα σκιαγμένα πρόσωπα μαραίνονται. Βαραίνουν τα όνειρα , η θερινή μελαγχολία […]

[Ύμνοι εις την ελευθερίαν]  Αιώνες τώρα, δεν περπατούμε πια,   μόνο συντάσσουμε,    βάδην ή τροχάδην                      πάνω στο χώμα,                      αυτόματες κι απέλπιδες γραφές περί κατάργησης της βαρύτητας.   [Το γραφόμενό σου] Για να αφουγκραστείς την πιο βαθιά του φύση το ξέρεις πια: γην και ύδωρ θα σου ζητήσει.   Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από […]