Ποίηση

Όλοι οι εμπρηστές επικηρύχτηκαν κι οι φίλοι μου συστήνουν να προσέχω, να μη σκορπίζω απρόσεχτα τους στίχους μου, να κρατώ μακριά το δαυλό, που πυρπολεί τις νύχτες μου, απειλώντας τον ύπνο των άλλων. Πως με προσέχουν τί μ’ αυτό; Κι αν μ’ αγαπούνε τί σημαίνει; Τόσο καιρό δεν μπόρεσαν να δουν, να καταλάβουν πόσο έχω […]

Δεν είσαι αυτό Δεν είσαι αυτό που νομίζεις Δεν είσαι η σκέψη Δεν είσαι το συναίσθημα Δεν έχεις όνομα, φύλο, ηλικία Είσαι άφθαρτος, αιώνιος Αέναα στροβιλιζόμενος Στον χώρο και τον χρόνο Δεν έχεις τέλος και αρχή Είσαι παρών Παρών παντού και πάντα Σιωπηλός παρατηρητής Οπτασιών και ψευδαισθήσεων Είσαι νεκρός Νεκρός και ζωντανός Ποτέ σου δεν […]

Ταξίδια μακρινά, σφυγμοί απόμακροι λιώνουν τα παλιά μας μυστικά. Στεγνώνουν τα λόγια ένας ίλιγγος ρουφάει τις ικεσίες των ματιών. Σπασμένες φωνές, μορφές χωρίς βλέμμα αφουγκράζονται φουρτούνες . Αναβλύζουν του κορμιού τα σφάλματα, η σιωπή αδιατάρακτη καλύπτει τις αισθήσεις. Μέσα μου κρύβω τα σβησμένα άστρα, λουλούδια ξεραμένα πεσμένα κατά γης. Στα σκοτεινά δωμάτια κοινωνώ λίγα λεπτά […]

Ξεκουράζεται μόνο πριν ξημερώσει. Στην τροχιά του ήλιου σηκώνεται να οχυρώσει τους δρόμους με το κορμί της. Πιάνει στα χέρια τσουγκράνες και τσάπες, ξεβοτανίζει κυβερνώντες, απολυμαίνει τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα. Περίστροφα αδειάζει που απειλούν το μέλλον, φτύνει κατάμουτρα ροπαλοφόρους, στέκεται ατάραχη εμπρός στο εκτελεστικό, βυζαίνει φωτιά τους φοιτητές. Κι αν της ανάβουν χίλια κεριά οι […]

Ὁ Παμφύλιος Ἀρδιαῖος δὲν πλήρωσε τὰ κρίματά του. Κυκλοφορεῖ ἀνάμεσά μας ὁ πανάθλιος μελανοχίτωνας, καραδοκεῖ καὶ ἀπειλεῖ, μπήγει τὰ φαρμακερὰ βελόνια τῶν ἀσπαλάθων τὰ ἀγκάθια, ὅταν σηκώνουμε κεφάλι. Kοιτᾶμε τοὺς μαιάνδρους στὸ ταβάνι Ἀσίνην τε… Ἀσίνην τε… οἱ μαῦρες προσωπίδες μᾶς σκεπάζουν. Κι ὅλο κάτι τελειώνει στὸ χάος κι ὅλο κάτι ἀρχίζει βαρβαρικό τὸ ἄνθος […]

Στα ομιχλώδη μυθεύματα μιας αδήλωτης στεναχώριας τρύπωσε ένα ανορεξικό βρέφος που άρχισε να καταναλώνει τον χρόνο του οράματος Ο χρόνος τιτρώσκεται με προσευχή άραγε ποιος να μου μάθει ποιος είμαι αφού το θάνατο δεν αγαπώ η φωνή του Δωδέκατου Ιμάμη καλεί σε απόσυρση του είναι – λόγω ομοιόστασης- κι εγώ φοβούμενος μη μείνω αιώνια ανώνυμος […]

[Gesta in Eutopia] Σε μια γειτονιά Ξέχειλη στα σκατά και γεμάτη φερτάκηδες Όπου κάθε τρεις και λίγο σκάνε Ομηρικοί τσακωμοί για μια θέση στάθμευσης Τον κάδο με τα σκουπίδια τη μουσική στη διαπασών Αξίζει να πιαστείς Έστω για ένα κορίτσι Που σου στέλνει φιλιά στο παράθυρο Κάτω από τη μύτη μιας χαζοβιόλας μάνας (Η οποία […]

Πλάι στο άγαλμα της Ελευθερίας ένας ζητιάνος έκλαιγε: – Κακούργα, πουλιέσαι σε όλους τόσο ακριβά και που να βρω λεφτά να σε πληρώσω; Το άγαλμα τον κοίταξε με φρίκη, αστροπελέκι βρόντηξε σα να μιλούσε ο Δίας και να ‘λεγε: -Στους άτολμους,  τι λευτεριά να δώσω;   Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκα στον Πειραιά το 1978. Γράφει […]

Πεσμένος κατά γης ακολουθώ τις στιγμές πάνω στις συντεταγμένες του χρόνου. Στις παρυφές των ονείρων γλιστρούν οι πίκρες, ταλαντεύονται τα δάκρυα, οι νύχτες καταπίνουν  τα μυστικά των χειλιών. Με ξεκουράζει ο καλπασμός της ψυχής, το ανατρίχιασμα μέσα μου καθώς αγγίζω τι δίνη της ζωής στις κοίτες του κορμιού σου. Ακολουθώ τα ίχνη των αισθήσεων μια […]

Μάζεψες αμέτρητες Χαρές μισοσβησμένες Πατημένες από άρβυλα Σιχάθηκες τα Φροϊλάιν Και την υποκρισία Της γλώσσας πάνω από την γλώσσα Αυτό το έντονο ρ Από φουρτούνα το σκάσε Όχι μαργαριτάρι Και αντί για μενταγιόν Έγινε αλυσίδα Τα φωτοτυπικά σου μάτια Άστραφταν την φλέβα Που απόρρητα ξόδεψες Και τα εκπεμπόμενα σήματα λυτρώναν χαμόγελα Με κάθε  σου αλλοτρίωση […]