Ποίηση

δες έγινα άγαλμα μπορείς να αγγίξεις το καινούριο μου σώμα δεν νιώθω το κρύο ούτε τα δάχτυλα είμαι ακίνητη πέτρα οι χυμοί μου διάχυτες λεπτομέρειες σε θέα κοινή οι καμπύλες διαβάτες ασελγούν σε κάτι φαινομενικά ανήμπορο να αντισταθεί διασκεδάζω με τον φόβο τους πως θα γίνουν αγάλματα λυπάμαι που δεν δίνουν βάση στους έκδηλους πόθους […]

     Οι γνωστές ενορμήσεις             Ή                 “Pseudo-Blues”  [prose song “written on a toilet roll”]   Ποιον γελούσες Όταν έλεγες από μέσα σου το ξόρκι Πυροβολικάριος στη Χαλκίδα Στις αρχές τού νέου αιώνα Και ήταν συνήθως νύχτα και η ώρα Παρασάγγες πολλούς από τις όχθες τού Νέστου Και κανένα γεφύρι […]

[•••] τίποτα από αυτά που μου έλεγες, δεν θα συμβεί… Τα άρβυλα διψούν για κεφάλια… δεν ξέρουν από δρόμους. Μονάχα από αίμα. Όχι, μη μου μιλάς για το ταξίδι… μες το καλούπι η θάλασσα δεν μπαίνει. Μήτε για το σωστό, δεν κλείνουν τα παράθυρα τραβώντας την κουρτίνα… Κρυώνω. Μια ζωή στην αναμονή για την φωτιά… […]

Ανακάθεται με δυσκολία στο κρεββάτι. Πονάει παντού. Ζόρικη νύχτα η χθεσινή. “Είναι να μη πέσεις στην περίπτωση…” μονολογεί και σηκώνεται. Κούκλα πτυσσόμενη. Τοίχο τοίχο φτάνει στη τουαλέτα αποφεύγοντας τον καθρέφτη. Είναι φορές που η αντανάκλαση δεν αντέχεται. “Πόσες φορές θα στο πω; Σήκωνε το καπάκι όταν κατουράς!” ακούγεται η φωνή της μάνας του από 30 […]

Κάτω απ’ τον μελανιασμένο ουρανό διαγράφονται οι ρυτίδες της αυταρέσκειας. Δραπετεύω ,κρατώντας λίγα ψίχουλα, φωνές νοσταλγίας αγκιστρωμένες στο χάος. Ξεφυλλίζοντας το αύριο στέκω μετέωρος στο χείλος της καταστροφής. Χωρίς επίγνωση κινδύνου ασελγώ με πράξεις φθαρτές. Καθισμένος στο έδαφος αγναντεύω το πανηγύρι της ζωής. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε να στέκεται όρθιος. Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια […]

Κοιτώ το μαχαίρι, όπως το γεύμα ο νηστικός όπως η ξαναμμένη το σκληρυμένο του αντρός και όπως ο αρσενικός τη ξέστηθη κοιτάει· με δέος και πόθο το κοιτώ κι αυτός κι ο λόγος που απορώ. Επιδέξια στο χέρι μου τ’ αριστερό το περιστρέφω και ας μην είναι το καλό, πέντε χειμώνες πια λειτουργικό τούτο μονάχα… […]

[Της Μάνας πήρε…] Της  Μάνας  πήρε  απ’ τ’ άσπρο  χέρι, το χρυσοσκάλιστο δαχτυλίδι,   λαμπρό κι ατίμητο στολίδι που οι κόρες ποθούν. Απ’ το καρτέρι των χρόνων, και από τ’ αγέρι της πεθυμιάς που τρέμιζε τα χείλη, φεγγρίζει τώρα αργυρό καντήλι στα μάτια. Η Μάνα μόνο ξέρει το μυστικό. Και σιγαλά στην  κόρη, -για ώρα εφίλα το ωραίο  θώρι- της λέει:«Θάρθει η στιγμή, νυφούλα ο χρόνος με μετάξι θα σε ντύσει! […]

Μαζί τους, συμπλέουμε           με όσους το όνειρο ταξιδεύουνε στο ολόγιομο του Αυγούστου πορφυρό φεγγάρι                και στα χρώματα της Ίριδας,          με όσους χορό στήνουνε με τα μάτια και την καρδιά, όταν η χρυσαφένια αχτίδα ζωγραφίζει μες στο καταχείμωνο τη σκοτεινή […]

ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ Γεννιέσαι και με το μίασμα στην ύπαρξη περνάς· μ’ ένα λουτρό εξαγνισμού και με τα σπάργανα ζεστά αποδοχή ζητάς. Πεθαίνεις το σώμα σου ξεπλένουν και στα λευκά σε ντύνουν μοιρολογούν γι’ αυτά που δεν θα ξαναδείς κι εσύ για όλα τ’ άλλα.   ΔΙΨΑ Στη σαβάνα μπορείς ακόμα να γνωρίσεις τους φύλακες της γης, […]

Ένα σμήνος πουλιών πετάει ψηλά στον ουρανό να ΄ναι οι ελπίδες μου που απομακρύνονται βιαστικά καθώς η πραγματικότητα δεν επιτρέπει όνειρα να ΄ναι τα αισθήματα μου που δεν βρίσκουν ανταπόκριση και μένω μόνος και πικραμένος τι να ΄ναι πάντως εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι δεν θα πάψω να αισθάνομαι σαν μικρό παιδί είναι η μόνη […]