Ποίηση

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, έλεγε ο Λί Πό, είν’ έν’ ασήμαντο λουλούδι, σχεδόν άχρωμο, αλλά με άρωμα τόσο μοναδικό, τόσο υπέροχο που, ακόμα κι όταν βρίσκεται μονάχο του, σε κήπο απέραντο, χαμένο ανάμεσα σε αναρίθμητα, εκρηκτικά χαράς λουλούδια, είναι αυτό μονάχα που αναζητά ο επισκέπτης, αυτό που τελικά θ’ αποκομίσει φεύγοντας, αυτό που θα καρφώσει στα μαλλιά […]

[Επιστρέφοντας] «Δώσε μας, έξω από τον ύπνο, τη γαλήνη» Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα Θα γυρίσουμε κάποτε στον τόπο μας Εκεί που οι ελιές ασημίζουν όλο το μήκος των μονοπατιών μέχρι τη θάλασσα Εκεί που ο ήλιος δροσίζει το μεσημεριανό φως του στα γελαστά νερά Θα ξαναβρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τα παλιά ξύλινα παράθυρα όλων των […]

Ένα μέλλον ισχνό αναπαύεται τις νύχτες. Στο καταφύγιο της μνήμης θαμπώνουν τα όμορφα χρόνια. Ο χρόνος σμιλεύει τη σιωπή, στοιχειώνει τη λαγνεία του σώματος, τη σύρει στο βυθό. Μπροστά στον καθρέφτη στέκεται εκτεθειμένη η αντανάκλαση της ψυχής. Διακρίνω τα στολίδια της αισιοδοξίας, τον πόθο να δολοφονεί την απραξία. Το αίμα ρέει, η συνωμοσία σάρκας κι […]

   (Αχ, βρε Φρειδερίκο!…Τι κρίμα, τότε, να μην έχεις έρθει εδώ: Και σ’ ένα καπηλειό στον Πειραιά, να συναντούσες λέει, τον Αρθουράκο· πού δεν επήγε στο Χαράρ εντέλει, μα είχε ξεμείνει εδώ κι αυτός… Να πίνατε λέει μαζί, ρετσίνα δυο σας, ούζα και τσίπουρα· που δεν είχατε πιεί ποτέ ξανά, με ψητό χταποδάκι, χοχλιούς, βολβούς, χόρτα, […]

    Gesta in Eutopia     (2) Τα έπαιξαν όλα για όλα Άραγε σε πόσες χαμένες ζαριές Τον έρωτα και την τύχη Και τη μαγεία τής ζωής Και την αγάπη την ανύπαρκτη που κυματίζει Σαν κορδέλα κόκκινη πάνω στη θλίψη Και σιγά σιγά πανί με πανί Κατέβηκαν ένα ένα τα σκαλοπάτια Κάποιοι γελώντας Που δεν […]

Πολλές φορές θέλω να γράψω για το σήμερα μα με πάει ο νους μου στο παρελθόν αναρωτιέμαι πόσο δυνατό είναι το χθες που συχνά δεν σ’ αφήνει να ζήσεις το παρόν οι μνήμες οι πληγές τ’  απωθημένα είναι τόσο ριζωμένα στη συνείδηση και το υποσυνείδητο μας που πάντα τα κουβαλάμε είναι η προίκα μας που […]

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΝΕΑΡΟΥ ΑΓΡΟΦΥΛΑΚΑ  ( κάμπος Κριτσάς Λασιθίου )    I  Αυτοψία Χρόνια στην ίδια στάση: Όρθιες πάντα, σιωπηλές κι ενωμένες. Αγκαλιάζονται        ή παλεύουν; Μεγαλώνουν και ψηλώνουν, ψηλώνουν κι ενώνονται,  όλο και πιο πολύ. Παλεύουν ή αγκαλιάζονται; Συνορίζονται, αποφαίνεται η μάνα μου. Με πλεγμένες ρίζες και κλαδιά, δυο, τρεις πιθαμές η μία απ’ την […]

Μια μεταμφίεση της καρδιάς περιμένει στον καθρέφτη. Άναυδος ψηλαφίζω τα φριχτά αποστήματα της οδύνης κατάλοιπο των λεπτών καθώς αδειάζει η κλεψύδρα. Βεβηλώνουμε το χρόνο που μας δόθηκε με τη λογική του συνηθισμένου. Ο άνεμος σαρώνει τα σκύβαλα, καταλαμβάνονται οι χώροι, οι σφυγμοί εξοστρακίζονται πέρα απ’ τις καθιερωμένες συντεταγμένες του κανονικού. Φτιαγμένοι από επιθυμίες επιλέξαμε να […]

Κάθε πρωί τους βλέπω και με βλέπουν να φεύγουμε. Μέχρι τ’ απόγευμα τους βλέπω και με βλέπουν ν’ ακονίζουμε μαχαίρια. Τα βράδια πίσω από τοίχους καθένας μόνος του μετρά τη ζωή με τις ίντσες της οθόνης, πριν τον ξυπνήσουν τη νύχτα τα όνειρα που κάποτε νανούριζαν γλυκά. Ίδια προβλήματα. Ίδια εγκλήματα. Ίδια τα λάθη κι […]

Περπατώ στους δρόμους με σακάκι φθαρμένο. Λιγοστεύω, οι λέξεις μακρόσυρτες αναζητούν σιωπή. Στο μυαλό στοιχειώνουν οι ώρες οι δύσκολες. Στα τζάμια των καφέ χαϊδεύω με το χνώτο μου το είδωλό σου. Ανταλλάξαμε λέξεις στα ιδρωμένα απ’ τη ζωή σεντόνια αθετώντας τα όνειρα. Τώρα νοικιάζω το αίμα της καρδιάς . Το ενοικιαστήριο κρέμεται στους τοίχους των […]