– χωρίς – οι μέρες μεγαλώνουν και οι νύχτες κάτι συνέβη στις τροχιές η γη κουράστηκε κι επιβραδύνει ο άξονάς της λυγίζει λόγω αδράνειας μαζί του κι οι πλάτες μας κυρτώνονται οι πιο ευλύγιστοι θα γίνουν τέλειοι κύκλοι κάποιοι τοξωτές γέφυρες οι υπόλοιποι θα κοπούμε στα δύο ακόμα κι αν εφεύρουμε καινούργιες λέξεις για την […]
Ποίηση
Αργύρης Λάκκας | Δύο ποιήματα
Προσευχή Ας μπούμε σε ένα λεωφορείο και ας κυνηγήσουμε τον ήλιο Ας πάμε με τα νερά της κατηφόρας Να αφήσουμε τη γη να μας καταπιεί Ας με ορίσουν το δρόμο ,για αλλαγή, τα ποδιά μου Κουράστηκα να είμαι εγώ ο κυβερνήτης του σώματος μου Κουράστηκα να ταξιδεύω παρέα με τη μοναξιά μου Έλα μαζί μου […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Άτιτλο
Κάποτε νεροκουβαλητάδες ήταν οι ποιητές μας που με τη χούφτα τους δρόσιζαν τα διψασμένα στόματα· σήμερα μες στη μεταμοντέρνα οίηση του πρόσκαιρου και την τυραννίδα της κρόνιας παρακμής είτε νεκροί είτε περιφρονημένοι οι ποιητές τρίβουν νοσταλγικά τις χούφτες τους να ζεσταθεί μια ρανίδα της ψυχής μας. Χειμώνιασε ο τόπος μας και ασθενεί ο αγρός της […]
Νίκος Κουβίδης | Χρυσός Σταυρός
Σαν είσαι ένας και θεός Σε ουρανό Σε χώμα Μέσα στο Αλφα άυλος Μες στο Ωμέγα σώμα Δείξε μου σύννεφο χρυσό Αίμα να τρέχει με νερό Επανω στο παράπονο Φύτρωσε στεφάνι Βλέμμα που το κοίταξε Μάτια αιμοραγει Ποιος με την ανάσταση Άσπρο σώμα βάζει Ποιος με τους αγέννητους Αίμα καρτερει Σκαλοπάτια ολανθιστα Ο Καημός σας […]
Άννα Εμμανουήλ | Εν αρχή Ηδονή
Εν αρχή Ηδονή Κι αλήθεια γεννήθηκα. Εγώ, η απόκοσμη. Με τις χιλιάδες φωτιές στα μαλλιά μου. Η Αχειροποίητη Γυνή ηδονής και οδύνης. Σέρνω χιλιάδες γραμμές. Καμπύλες απαλές κυρτώνουν το σώμα μου. Λευκές υπάρξεις που κανείς δεν τις άγγιζε. Στεριά που μπορείς να έρθεις με το κύμα σου. Να ενωθείς με τα άδυτα. Να μυρίζεις αέναη […]
Μαριαλένα Ηλία | Δύο ποιήματα
Το Ανατρίχιασμα Μεγάλος ανοιχτός διάδρομος (ενός παλατιού). Άνθρωποι περπατάνε βιαστικά και αστόχαστα πάνω στα μάρμαρα και στις στιγμές που πέφτουν στο κενό- ανάμεσα στις φυλλωσιές μια συκιάς με ήλιο φθινοπωρινό και στα καινούρια μοκασίν (και αθόρυβα) παπούτσια τους. Εγώ, κάπου στην άκρη της εικόνας στέκομαι στη μέση και προσπαθώ να καταλάβω – οι σκιές από […]
Αλεξάνδρα Ελευθερίου | Γη και Ύδωρ
Σκηνοθετικές Λεπτομέρειες: ένα κορίτσι κάθεται στο κέντρο ενός λειψάνου γυμνό. Στην αγκαλιά των ορθωμένων κοκάλων∙ θυμίζουν το απολίθωμα κάποιου δεινοσαύρου, αλλά είναι ο σκελετός ενός ουρανοξύστη σαν Πύργος που μετά από μερικούς αιώνες τελικώς πέφτει. Αδυνατούμε να αναφέρουμε τις ακριβείς συνθήκες που καθόρισαν την πτώση. Μαντεύουμε από τα αποτελέσματα που μας κεντάνε σε κλασσικά εικονογραφημένες […]
Δημήτρης Καρπέτης | Αλλοτρίωση
Ανεβαίνω τα σκαλιά της ζωής όντας θνητός ακόμα. Τα πρωινά κοιτώ τις παρεκτροπές να αργοσβήνουν. Οι βίαιες σκηνές εκτυλίχθηκαν κατά μήκος των μονοπατιών της ζωής. Η λαγνεία του σώματος κορδέλα κόκκινη τυλίγει τη σιωπή. Τ’ απωθημένα αγκάλιασαν τα καθιερωμένα. Αγγίζω το καινούριο σώμα, αγκιστρώνομαι στην ξαναμμένη σάρκα, ξεπλένω τα όνειρα με τα συναισθήματα μου. Η […]
Νίκος Ι. Τζώρτζης | Τρία ποιήματα
I Το ιδεώδες ύψος: στο κιονόκρανο. II ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΑΚΟΝ Τι περιπέτειες κι οι δικές σου! Τι τρικυμίες! Τα κύματα βουνά πρώτα στον καφέ σου και μετά στο ουίσκι, όπως τα ανακάτευες. III Σκόνη, και κάθεται παντού, κάθε μέρα· όσα απ’ τα λόγια μας δεν εισακούονται. Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από την […]
Μάγια Μήνα | Δύο ποιήματα
Απερισκεψία Τόσο άμυαλη, τόσο απερίσκεπτη σκόρπιζα το φρέσκο δάκρυ μου σε ανώφελες παιδικές τραγωδίες. Ήταν η ανυπόμονη λαχτάρα μου, η ασυγκράτητη προσδοκία μου να τρέξει ο χρόνος να με συναντήσει. Τώρα αναζητώ αυτό το ένα που έχασα για να με βρει το τρία, μπροστά σε δεκαετίες που όλα αλλάξαν τόσο γρήγορα. Σα μία καλοκαιρινή νύχτα […]