Ποίηση

Τρωτό το πλήρωμα του χρόνου, παρωχημένο τσαλακώνεται μέσα στην άβυσσο. Τα φωτεινά χαμόγελα στοίχειωσαν. Μια νηνεμία εκκωφαντική βεβήλωσε τους αλαλαγμούς του πάθους. Την ώρα των αναστεναγμών συλλέγω τις ταλαντώσεις του σώματος, τα κρυφά σου στολίδια. Στροβιλίζομαι σε μια επιθυμία που καταλύει τις απαγορεύσεις. Η οπτική των επιτρεπτών ορίων αλλοιώνεται, έχω εθιστεί σε οράματα που ίπτανται. […]

Αντικατοπτρισμοί Οι μικροαστοί συνωστίζονται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Σηκώνουν τα βάρη της ματαιοδοξίας και τρέχουν στους διαδρόμους της ρηχότητας, ατενίζοντας τα κατασκευασμένα είδωλα ‒αποφοίτους των διασημότερων ριάλιτι Ακαδημιών‒ σε οθόνες υψηλής ευκρίνειας. Καταναλώνουν εικόνες και προϊόντα με χαμηλά λιπαρά, προσδοκώντας να κερδίσουν μια θέση στο βασίλειο της κενότητας για να ξεγελάσουν τη θλίψη τους, ώσπου […]

Το τραπέζι των χρόνων Μόνοι μας μπαίνουμε στο μεγάλο τραπέζι των χρόνων γιατί τα μάτια μας δεν αντέχουν να επαναπατριστούν στα σχήματα του αιώνιου του αδιαπραγμάτευτα ασάλευτου γνεφολογώντας ο καθένας τα δικά του όλοιι αυτοί που έλειπαν κι είχαν ανέλπιστα γυρίσει με κάθε τρόπο το καπνομάγαζο του ονείρου οι επιλαχούσες καταστάσεις της ύπαρξης η αλητόπαιδη […]

Ικανοποιημένος όποιος αναρριχήθηκε δίχως τη βοήθεια του καιρού. Ήρθε στον άνεμο κόντρα, διέσωσε τα φύλλα από πτώση και τους θάμνους από πνιγμό. Εκείνος μόνον ξύπνησε κι αποκοιμήθηκε σε ήρεμη αγκαλιά. Ατενίζει αγέρωχος τις σταγόνες, τους κεραυνούς, τις ζωντανές κοιλάδες. Εκείνος είναι ο ηλιοκράτορας. Έτσι η χαρά δεν σχηματίζει όρη και χαράδρες μπροστά του. Ικανοποιημένος όποιος […]

Πως μπορεί ν΄αλλάξει ο κόσμος, αναρωτιέσαι και λες όταν πολλοί άνθρωποι θελήσουν να τον αλλάξουν μοιάζει λογικό αυτό μα ύστερα λες ότι οι άνθρωποι αυτοί για να οδηγηθούν σ΄αυτή την απόφαση θα πρέπει να έχουν οι ίδιοι μέσα τους αλλάξει άρα ο κάθε άνθρωπος πρέπει μόνος του ν΄αλλάξει τον εαυτό του κι ύστερα αν μπορεί […]

Αυτοψία πέμπτη. Στη θέση Λιβάδα Κριτσάς (ο νεαρός αγροφύλακας σημειώνει): ΤΟ ΑΛΛΟ Το πρώτο νερό σταλιά σταλιά στη ρίζα τους, φερμένο από μακριά με κάνιστρα. Όλα – πέντε φυτεμένα στη σειρά – μεγάλωναν φύλλο το φύλλο και γίνονταν ελιές· όλα εκτός από σένα, που δεν εμπόργες να γενείς, έλεγε ο πατέρας. Εκτός από σένα. Μ’ […]

Ξέρω ότι γράφει τραγούδια τώρα κι από μένα απέχει. Με έχει επικαλεστεί αρκετές φορές ως έμπνευσή του. Τρόμαξα, οι ερασιτέχνες πονούν επίτηδες τον εαυτό τους και τους άλλους για να γράφουν. Οι ποιητές είμαστε άλλη ράτσα. Κάθε μέρα προσπαθούμε να πεθάνουμε μα ο κόσμος μάς έχει ήδη για νεκρούς. Σαν το Λάζαρο περιφερόμαστε αναστημένα σώματα, […]

Χέρια Μ’ αρέσει να κοιτώ τα χέρια σου κρατάνε το τηλέφωνο δεν κάνουν κάτι συγκεκριμένο Πρώτη φορά τα παρατήρησα στη μπάρα είχαν πέσει τα φώτα κι έστριβες ένα τσιγάρο που σου ζήτησα για να κάνεις το μεγαλύτερο μέρος εσύ Δεν ήθελα να τα πολυδώ μήπως δεν μ ’αρέσανε και μετά ούτε εσύ θα γινόταν να […]

Οι αντιφάσεις κατασκεύασαν το ακαθόριστο. Ήχοι ρυθμικοί παρέσυραν τις αμφιβολίες, τον εγκλωβισμό της ψυχής. Τα κοινά μυστικά συμπορεύονται στα σώματα. Μένω αδρανής , χωρίς φωνή κρέμομαι απ’ την εικόνα σου. Συσσωρεύθηκαν τα δάκρυα, τα πάθη εκρεμούν και φθίνουν στο φως της ανατολής. Τις νύχτες παραμονεύω τα βήματα των άστρων, μια χορογραφία που ακολουθεί τους παλμούς […]

– του χώματος – πέφτει κανείς χαμηλά εξαιτίας μιας έλξης ανυπέρβλητης ενός φυσικού νόμου ξετσίπωτου ή απλά απ’ την ανάγκη του χώματος περνώντας απ’ τα χαμαιτυπεία της Βιόν συλλογίστηκα πως η παρακμή θέλει μια κάπως γενναία φροντίδα έβαλα το χέρι στην τσέπη ξήλωσα τα πλινθόκτιστα μέλη μου τον πηλό ανασκάλεψα τ’ άχερα κι απίθωσα δυο […]