Ποίηση

Κοίταξα ψηλά και είδα… κόκκινο, πορτοκαλί, λίγο φως και εσένα, να βγάζεις πεταλούδες από τα δάκτυλα, οι μεταμορφώσεις του χρόνου. Όλα γίνονται πιο δύσκολα και εγώ απλά θέλω, ένα παγωτό χωνάκι σαν αυτά που… να μην σας μελαγχολήσω καλύτερα. Αυτό πoυ συμβαίνει σήμερα, αυτός ο ουρανός είναι για εσένα, ελπίζω εκεί να αρχίσεις μια νέα […]

Τα πορτραίτα καλά στέκουν κρεμασμένα στους τοίχους αναπολούν τα περασμένα τα ενθύμια του νου. Έχω νιώσει αντίπαλος με τις επιδιώξεις των προβεβλημένων προσώπων. Προσπαθώ να γκρεμίσω συνειδητοποιημένα τη ραστώνη της πείνας που χαρίζουν χαμογελώντας οι κατακτητές της ζωής μας. Υπόδουλοι στα νομικά τους τερτίπια προσπαθούμε να ψελλίσουμε την αλήθεια. Στα επόμενα πορτραίτα ονειρεύομαι να απεικονίζεται […]

Έχει φτερά αγγελικά Μάτια απ’ την καρδιά σου Όρκους γραμμένους στο κορμί Άνθη σε τρύπια ρούχα Κόκκινα μαύρα μολυβιά Χρώματα την κρατούνε Κόκκινοι κρίνοι και έρωτας Στο χώμα τη γεννούνε Ένα παιδί που σε κοιτά Μια μάνα που στενάζει Κόρη που μες στις φλέβες της Τρέχει δικό σου αίμα Στα δάκρυα σου ξεδιψά Στο θρήνο […]

Με το συνεχές κατακερματισμένο ένα πολυπόθητο μέλλον δε διαφαίνεται πουθενά. Ο χρόνος στέκεται ακίνητος. Αναμφίβολα, αν αδυσώπητα παρέλαυνε εμπρός, ο χρόνος θα προσέφερε περισπασμούς θα κολάκευε τη ψαθυρότητά μου, ένας μετρονόμος προσαρμογής στη δική σου αναχώρηση. Αλίμονο, πού τέτοια πολυτέλεια. Έπειτα της αναπάντεχης εξόδου σου οι σκέψεις αναδύονται μελανιασμένες αδράνεια μιας ζωής νωτισμένης σε χρόνο […]

Ατραπός  Ο Μάρτης ανοιξιάτικα Λουλούδια μου χαρίζει Χαρταετός στον ουρανό Γνέφει και φτερουγίζει. Έψαχνα δρόμο να διαβώ Κοντά στο ακρογιάλι Καταμεσής στο πέλαγος Έπλεε το φεγγάρι. Αποτροπή στα θέλω μου  Τα πρέπει μου σκοντάφτουν Θανάσιμα αμαρτήματα Αστέρια που αστράφτουν. Παλίρροια με άμπωτη Κι ύστερα πλημμυρίδα  Περπάτησα στον ουρανό  Και το φεγγάρι είδα. Ανατροπή στα πρέπει […]

Τα δέντρα ακίνητα αχνίζουν τη νύχτα, περιμένουν τις σκιές των αθώων να σκαρφαλώσουν πάνω τους. Στα κάτεργα ξεχάστηκαν της καρδιάς τα σκιρτήματα και οι πληγωμένες ανάσες. Μια επανάληψη που πονά κυβερνά τα στόματα, τα μάτια που αγνόησαν την παραζάλη της σάρκας. Περίκλειστοι στο σιωπηλό βυθό νοιώθουμε το κρύο φως να διαπερνά το σώμα. Οι κραυγές […]

 «Μη στεναχωριέσαι για τίποτα» μου είχε πει η μάνα μου όταν μ’ έβλεπε λυπημένο «ακόμα και το σπίτι σου να καίγεται» ήταν σοφή συμβουλή κι εγώ προσπαθώ να την εφαρμόζω αν και δεν τα καταφέρνω πάντα είναι φαίνεται στον άνθρωπο πόσο στενάχωρος είναι άλλοι λυπούνται εύκολα κι άλλοι καθόλου λυπούνται γι΄αυτούς οι πρώτοι κι άλλοι […]

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;   Ντίνος Χριστιανόπουλος – Ανυπεράσπιστος καϋμός · […]

Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές ασήμαντες εικόνες Ποιος θα ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη μιας ανάμνησης Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή δικαιοσύνη να εξηγεί Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος Σβήνει ασυλλόγιστα ολόκληρη ζωή Αφού, το […]

Δημοκρατία Άλλοτε με γάζες και γύψους, στο νεκροτομείο τώρα∙ κι οι επαΐοντες εκεί γύρω τριγύρω να εύχονται στους εκπαιδευόμενους καλή σταδιοδρομία.   καμένα χαρτιά κύριε καθηγητά σβήστε παρακαλώ τα ίχνη της σοφίας σας κανείς δεν θέλει πια να γίνει μάρτυρας καμίας ανακάλυψης η εκ του στόματός σας και της πείρας σας απόφανση περί της πορείας […]