Ποίηση

Σε πράσινες μικρές κοιλάδες εκεί που κελαηδούν τα πουλιά χαρούμενα φτερούγισε κρυφά η ψυχή μου αγριομέλισσες τρυγούσαν πάνω στα λουλούδια θεϊκή γύρη τη μεταφέρανε στις κυψέλες τους έκαναν παραδεισένια τροφή για τις νεράιδες και τα ξωτικά ποταμάκια κυλούσαν σχεδόν αθόρυβα κι όλα ήταν ήσυχα σ΄αυτή τη χώρα της Εδέμ όπου βρίσκουν καταφύγιο οι πληγωμένες ψυχές […]

Όχι ονειροπόλοι, απλώς ζούμε ένα διαρκές όνειρο. Η πραγματικότητά μας έχει αποκτήσει μια θολότητα, όπως οι αισθήσεις στην υπναγωγική κατάσταση, πριν έρθει το παρωδικό τέλος που μας βρίσκει κάθε μέρα. Οδηγούμε για ώρες και μας προσπερνάνε αμάξια. Απλώνουμε τα ακροδάχτυλα κι ακουμπάμε γεγονότα, τελείες που τις ενώνουμε και βρίσκουμε νόημα μεταξύ τους, στις φανταστικές ευθείες. […]

Απόψε ονειρεύτηκα Άγρυπνα παραμύθια Απόψε με ζωγράφισε Μια γαλάζια πλάση Απόψε ονειρεύτηκα Μια αιώνια ήβη. Και τ’ όνειρο μου στάλαξε Το χρώμα του στη γρίλια Το όνειρο μου μύρισε Σαν μια πλάνη Το όνειρο με ξέχασε Έγινε μίσχος. Η νέα νιότη πρόβαλε Με δροσερό φουστάνι Στα πόδια της με ξέβρασε Το κυνικό μου κύμα Στα […]

-Ομορφιά μου! την φώναζε κι εκείνη άνθιζε ευτυχισμένη γυρνούσε στα μάτια που την κοίταζαν στα χείλη που την έβαζαν θαυμαστικό τους   Ο Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950 Ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982), της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017), στίχος με στίχο (2019)    

Είμαι ο δείκτης  Ενώνω τα γόνατά μου, χαμηλά Θα ‘θελα η σκηνή να ‘ναι άδεια κάτι τέτοιες ώρες η υγρασία σου τρυπά τη λύπη κλωτσά της νύχτας τη φωλιά στα σκαλοπάτια μας μονάχη και λευκή θα ξεψυχά στο αριστερό μου πόδι Ξόδεψα τόσα γδαρσίματα σε χαίνουσες πληγές λερώθηκε ανεξίτηλα το αγαπημένο σου φουστάνι Ότι χαϊδέψαμε μένει […]

Τις νύχτες πλάγιαζα νωρίς Τριστάνε μου Και σε ονειρευόμουν. Οι δρόμοι πλήγωναν Τα βήματά μου και σε σκεφτόμουν. Χιόνιζε στο δωμάτιο, το σώμα έπεφτε Σαν πυρετός. Το ξέρω πως θα ξυπνήσω αν ανοίξω Την πόρτ’ αυτή. Τυλίγομαι με χρώματα Ακούω τα φαντάσματα Βλέπω το βράχο να επιπλέει Στο κεφάλι μου Που μόλις τον χωρά. Τη […]

I  Τα συντριπτικά κατάγματα να σταματήσουν τις υπερβολές περί πόνου, αξιώνουν οι παρανυχίδες.                   ΙI Τ’ άγγιγμά σου στα αυτιά μου ψίθυρος κι η μυρωδιά σου    στο στόμα μου γλυφή· κι η γεύση σου   στα μάτια μου λάμψη,  κι η φωνή σου  στο δέρμα μου νυχιά·              κι η μορφή σου στο νου μου […]

Στους γκρεμούς της παλάμης μου κατρακυλά η χαρμολύπη, η θλίψη όσων αισθάνομαι. Αποπροσανατολίζομαι, τεράστιο το βάρος των ψευδαισθήσεων. Η ένδεια των συναισθημάτων αναιρείται λαξεύοντας όνειρα στα καλντερίμια του χρόνου. Τη ροή της βίας επικαλύπτει η συμπόνια. Η αθωότητα παραμένει ασύλητη κρύβεται στα νούφαρα διαφεύγει στο άπειρο.   Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής το […]

Το διπλό μισό ακόμα θυμάμαι τη μικρή γωνιά της “αγάπης” το κουρασμένο κρεβάτι ένας κόσμος -απόκοσμος- σαν έλειπες στρίμωχνα ένα κορμί και μία σκέψη στο μισό -μισώ- θυμάμαι να με ρίχνεις κάτω απ’ τον κόσμο σου να με ιδρώνεις σ’ εφιάλτες και σιωπές να μου τραβάς απότομα το σεντόνι γιατί ποτέ δεν κρύωνα γιατί από […]

Θάμπωσε το τζάμι η παγωνιά, κρύβοντας τον έρημο δρόμο. Μα εκεί που εσύ κοιτάς φαίνονται όλα ζωηρά και σε πληγώνουν. Ας κάνει κι εκεί παγωνιά. Κι ας ρουθουνίζει ακατάπαυστα ο χρόνος. Αυτό το τζάμι που μέσα σου κοιτάς τίποτα δε μπορεί να το θολώσει. Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, […]