Σαν τυφλός από ασκήμια δεν βλέπομαι Αφού ηχώ και φοβάμαι επειδή Μάλλον λάκησα εγώ πριν ανοίξουν οι τάφοι Ας κατοίκησα κάποτε σε όνειρο τυφλού Κι ας θυμάμαι σκαρφάλωσα λόφους πολλούς Μπουσουλώντας σκαρφάλωνα εγώ με τα τέσσερα Λόφους σκουριάς κι από αλάτι αλλά μαύρο άλλους λόφους Κι ας σκόνταψα επάνω σε δάκρυα ασχημάτιστα Αυτά που ποτέ […]
Ποίηση
Σοφία Πιπέρου | Αντέσο ντιάμο ντορμίρε
Αντέσο ντιάμο ντορμίρε… Ο κόσμος εδώ είναι αλλιώτικος Μαρία. Θυμάσαι το χαμόγελο της μάνας μας καμιά φορά. Ο κόσμος αυτός είναι όπως εκείνο το χαμόγελο. Μπορείς να πετάξεις Μαρία, να τρέξεις μέσα στις εποχές, έπειτα κατακόρυφα με δύναμη να πέσεις στη θάλασσα, να γίνεις ψάρι μες στη κοιλιά της μάνας μας να θυμηθείς τη γέννησή […]
Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη | Δύο ποιήματα
Ο δυόσμος Κάθε πρωί μετράω τα φύλλα του κανα δυό ξερά τα πετάω γρήγορα για να μην τα δει. Το σίδερο Η πέτρα Το νερό. Τα δάχτυλά μου στο χώμα κι εκείνος δεν παραπονιέται. Πράσινο Κίτρινο Λευκό Εκείνος ο Ήλιος η Γλάστρα κι Εγώ. Τα δάχτυλά μου στις ρίζες κι εκείνος δυσανασχετεί. Είναι άδικο- αφού […]
Δημήτρης Καρπέτης | Άρωμα
Οι ώρες του θρήνου συντρίβονται ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής. Σε βρίσκω μέσα μου, στο άρωμα των λουλουδιών, στην κοίτη του άπειρου. Εξαγοράζω την ελευθερία της ψυχής προσφέροντας λίγα ουράνια τόξα στα καταχθόνια σκοτάδια. Πρόσωπα σαστισμένα ποινές απάνθρωπες διαγράφονται. Το εξωτερικό περίβλημα ραγίζει, απαλλαγμένος από τις αλυσίδες της θλίψης τυλίγω τη γύμνια μου με το […]
Άγγελος Ερατεινός | Εφαρμογές
Τα δάχτυλα πλήκτρα χτυπούν οι λέξεις κουβεντιάζουν έχουν μπροστά τους διαδρομές να ανεβούν ανηφοριές σημεία στίξης ν’ ακουμπούν προτάσεις παραγράφους καιάδας δίπλα διαγραφές στο πρόχειρο αναμονές ως την αποστολή τους Όσο ζουν δέντρα, με ξυλομπογιές θα βάφει τις λέξεις.
Σοφία Πολίτου-Βερβέρη | Καλαφάτισμα
Στον δρόμο είδα έναν που καλαφάτιζε το σπίτι του. Θα έχουμε φουρτούνες, μου είπε. Γέμιζε τις σχισμές των αρμών, μοσχοβολούσε το ρετσίνι στις ρωγμές του. Μέσα στο σπίτι σκούπιζαν, έπλεναν, γενική καθαριότητα να φύγουν οι θόρυβοι. Κάποια στιγμή, γύρισε προς το μέρος μου. Ξέρεις, ζούμε με την απογοήτευση για την ανημποριά αυτού του κόσμου και […]
Λίλλυ Ιουνίου | Ένα ποίημα
Κάποια κλωστή που θα κοπεί ξανά με άγρια απλότητα θα διαταράξει τον μακάριο ύπνο μας μόνιμα απροετοίμαστοι αθόρυβα θα ραγίσουμε συγκαταβατικά θα εκπλαγούμε κάποτε ίσως πάψει να μας τρομάζει ο κρότος του ξαφνικού ο πάταγος της αλλαγής οι ευχές που παραμένουν ανεξάντλητες οι ψυχές μας που έγιναν Γόρδιοι δεσμοί και χέρια αποζητούν να τις δέσουν […]
Δημήτρης Καρπέτης | Το βιος
Νοιώθω να με παρασύρει η θνητή μου μορφή. Η απουσία του πάθους αυλακώνει το σκοτάδι, η απόχρωση της ήττας διαγράφεται σ ‘ένα πρόσωπο κάτασπρο. Όλο το βιος μου στοίχημα στο σικέ αγώνα της ζωής. Στις παλάμες κρατώ μόνο την ανάσα μου. Προχωρώ ασθμαίνοντας, φορώντας πανοπλία σε όνειρα επικίνδυνα. Η μάχη με τα είδωλα του κατεστημένου […]
Νίκος Κουβίδης | Προσφυγιά
Ποιο χώμα τρέχει να με βρει Θάλασσα ν’ αγκαλιάσει Ήλιος στο σώμα μου να μπει Το φόβο να γελάσει Σε όνειρα περπατητά Άφησα το κορμί μου Πηλός από τα δάκρυα Έντυσε την ψυχή μου Κέντησε φόρεμα πλεκτό Με πέτρινο στολίδι Ελπίδα μονοφόρετη Στης μάνας μου τα χείλη Δεν έχει η μοίρα μου νερό Να σκύψετε […]
Βασίλης Ρούβαλης | Όρμος
Πριν Τώρα, τι συμβαίνει τώρα; Είμαστε στον ύπνο ή στον ξύπνιο; Κι ο ουρανός; Χωρίς άστρα; Και η φωνή μας απούσα; Πες μου, αναρωτιέμαι. Αρχίζω να φοβάμαι. Τώρα Εάν συμβαίνουν αυτά, προτιμώ να μην ξυπνήσω ποτέ… Όλα μοιάζουν κέρασμα, τυχαία και απρόσκλητα. Πες μου. Οι νεκροί αλήθεια, βλέπουν όνειρα; Μετά Αν και αυτή […]