Ποίηση

Άδειες καρέκλες, η μια δίπλα στην άλλη, η μια ίδια με την άλλη. Μέσα τους κρύβουν τόσες ιστορίες. Στη μία κάθισε μυριόπλουτος εφοπλιστής, στην άλλη βρώμικος αλήτης. Να έχουν τάχα διαφορά; Αφού, σαν έρχεται το σούρουπο -το σούρουπο που πάντα φτάνει- Αδειάζουν, κάθονται βουβές και μένουν ίδιες.   Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκα στον Πειραιά το […]

 Φόβος Είναι μια εντελώς φυσική διαδικασία: ο φόβος εκπέμπει σήματα στο παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα που ελέγχει τους τύπου άλφα-1 αισθητήρες στον σφιγκτήρα της ουρήθρας κι αυτή συσπάται άθελα. Αν η ουροδόχος κύστη είναι γεμάτη ή μισογεμάτη έστω, το αποτέλεσμα είναι να κατουρηθείς πάνω σου από φόβο. Έτσι, πάνω στο τζιν του αιχμάλωτου, η Παλαιστίνη έγιν’ […]

Κυματίζουν οι μορφές Τα χαρακτηριστικά  αμβλύνονται και τα χρώματα φλοισβίζουν σε βοτσαλωτούς γιαλούς. Η όραση μιμούμενη τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους αρνείται να προσφέρει βακτηρία στην κυρτή  αδυναμία. Ο άπελπις  γέρων σέρνει  τα βήματά του στα εκθετήρια μιας παραπαίουσας πραγματικότητας που δεν παύει  με κάθε ευκαιρία να τον  διαβεβαιώνει ότι είναι και  θα παραμείνει ίσαμε το τέλος […]

Η ώρα είχε φθάσει κοίταζα τη ζωή μου μπρος αλήθεια, πολύ ενθουσιωδώς κι όλα πανάθεμα τους βουβά σκόρπια, ακίνητα τι χάος σε τόση αιωνιότητα! όλα δυνατά και πάλι άδεια – δίστασα Η ώρα περνούσε την ξαναπήρα άλλη μια μα αυτή τη φορά απ’ το τέλος τα πάντα γεννοβολούσαν τώρα μορφές όλο λαλιά και βήχα οι […]

Πόνος έρχεται, όμως ποτέ δε φτάνει να σε λυτρώσει. * Μοίρα μου είσαι εσύ κι ο θάνατος κοντοζυγώνει. * Σε μια λιμνούλα βύθισα τον πόνο μου μα δε χωρούσε. * Όσες οι θάλασσες τόσος κι ο πόνος που με κυβερνάει. * Χόρευε, μοίρα, επάνω στο κορμί μου να αναστηθώ. * Λυγερόκορμη η αυγή έγειρε στα […]

Τραντάζομαι, ξεχύνομαι μέσα σου. Κρέμομαι απ’ τον ιδρώτα γλιστρώ μέσα σου, αναδιπλώνεσαι στην παραζάλη του έρωτα. Μετά τη σκοτοδίνη του πόθου κοιτώ ένα κορμί να πάλλεται να τρέμει ηδονικά. Με κινήσεις αγωνιώδεις εισβάλλω στα σωθικά, οι συσπάσεις σου γαντζώνονται στα κλεισμένα μάτια. Σαστίζω αντικρίζοντας την ομορφιά που μέσα της δέχτηκε τον ίλιγγο της σάρκας μου. […]

Μαύρο πανί του χωρισμού Έβαψε τη καρδιά μου Φτερά στα χείλη που φιλώ Πέλαγο στη ματιά μου Που να γυρίσω τι να πω Ποιον ήλιο ν’ αντικρίσω Σε ποια αγκαλιά να γεννηθώ Ποιο στόμα να φιλήσω Καημός φεγγάρι κόκκινο Λίγωσε την ψυχή μου Άσπρα πανιά να καρτερώ Στην έρημη ζωή μου Πάνω στη λέξη προσμονή […]

Σιωπή ανάλεκτη αρμονία Σιωπή της θάλασσας Σιωπή της πέτρας Η σιωπή των κομμένων φτερών Σιωπή ανθρώπινη Σιωπή που αγάπησε Σιωπή που έδιωξε Σιωπή του τίποτα Σιωπή  αγωνιά  να μιλήσει Σιωπή αδιαίρετη που αξιώνει το αίμα της πίσω Σιωπή στα μάτια του παιδιού που δεν καταλαβαίνει Σιωπή των ζωντανών και σιωπή των νεκρών Η σιωπή της […]

Όλες οι ελιές σου με τη γενοβέζικη ρίζα, πατρίδα πιστοποιήθηκαν στις όχθες του Αιγαίου όταν  των μελτεμιών τα νήματα έδεσαν κόμπο την αλμύρα στα κλαριά τους Τα στενά μονοπάτια καθώς τις είδαν έτσι αλλοπαρμένες αμέσως τις ερωτεύτηκαν Τις νύχτες λοιπόν που γεμίζει το φεγγάρι τα πυκνά φυλλώματα ρίχνουν την σκιά τους σ ‘ αυτό το […]

Γυμνώθηκε η ψυχή στους κραδασμούς των λόγων Μετέωροι στο φόβο και το ψέμα Στα όνειρα και την αλήθεια Στη μυρωδιά που μας απέμεινε από μνήμη Στην προσδοκία μιας συνύπαρξης μέσα από της ψυχής μας τη συνδιαλλαγή Καταρρέουμε ο ένας μες στον άλλον in medias res   Η Μαίρη Γ. Πράσατζη γεννήθηκε στη Δράμα και  μεγάλωσε […]