Ποίηση

Βρέχει ξαφνικά, βρέχει δυνατά, βρέχει για πρώτη φορά. Ένας χορευτής περνάει από μπροστά μου. Ένα ποδήλατο φτάνει στον ουρανό και οι σταγόνες ενώνονται, σε ένα μικρό ρυάκι. Λοιπόν, αποφάσισα να περιμένω. Θα πίνω τον καφέ μου αργά, θα βλέπω υπομονετικά, τους δρόμους που λιώνουν, τα σύννεφα που λάμπουν και τις σκιές που γελούν στα χαρακώματα. […]

Στο  σπίτι που γεννήθηκα Στο σπίτι που γεννήθηκα υπήρχε μια αυλή όπου καθόταν ο παππούς από κάτω θάβαμε τις άχρηστες καρδιές Υπήρχε και το Χωλ, στάση για τη ζωή εκεί καθόταν ένα παιδί με ένα όχι μελαγχολικό μια  μάνα σιωπηλή με μάτια δανεικά Κουβάλησα πολύ το σπίτι που γεννήθηκα τους τοίχους, τα πατώματα τον ιδρώτα […]

Μέσα στη μεγάλη λεωφόρο ο πλούτος ξεχειλίζει επιδεικνύεται άνθρωποι καλοντυμένοι πάνε κι έρχονται με τσάντες ακριβές και χαρτοφύλακες ψηλά κτίρια δικηγορικά γραφεία και μεσιτικά παρασιτικά ιατρεία για τους κατέχοντες η μάζα βολεύεται όπως – όπως στα δημόσια νοσοκομεία άστεγοι στις γωνίες κοιτάζουν με μάτια απλανή κανείς δεν γυρίζει να τους κοιτάξει είναι ανύπαρκτοι κι όπως […]

Τα χρυσαφικά φορούν πάντα Κάτι απ’ τους νοικοκυραίους τους: Οξείδωση, λάμψη, φθορά και αξία                                     Για παράδειγμα Οι θορυβώδεις χάντρες λύπης Γειτονεύουν με διαβασμένες Αποχαιρετιστήριες βέρες                           Και ανοϊκές ταυτότητες. Τα καυχησιάρικα δόντια Μαρμαρωμένων γέλιων Δαγκώνουν τα επτασφράγιστα Αρχικά γράμματα των μενταγιόν. Τα παγωμένα  ρολόγια,  πολεμούν Να  καρφωθούν σε μεθυσμένα Μαρτυρικά, μπας και ξυπνήσει Εκ […]

Εγώ τους καταλαβαίνω πάντα τους καταλάβαινα άποψη εκφέρουν κι αυτοί μπορεί όχι πειθαρχημένη μπορεί όχι αλληλένδετη αλλά οπωσδήποτε άποψη κομμάτια της πραγματικότητας δανείζονται για να την ξαναδούν απελπισμένοι αυτή τη φορά κάπως καλύτερα μπας και κοιμηθούν τη νύχτα Τα ίδια δεν κάνει και μια κανονική άποψη; η δική σου ή η δική μου; τον κόσμο […]

Lacrimosa Κάποιος να ‘ρθει να μου πει Πόσο νερό να ρίχνω στα λουλούδια Εσύ θα το ‘ξερες Το πόσο κλάμα αντέχουν Τώρα ήδη θα σου ‘χανε ανθίσει Μυστικά και φόβους Το ξέρω ότι γι’ αυτό τα κυπαρίσσια Στέκονται άφοβα Γιατί τους σιγοτραγουδάς Γλυκά το βράδυ πριν νυχτώσει Γιατί φιλάς λίπασμα τις ρίζες τους Γιατί υπήρξες […]

I Αυτοψία Τρίτη. Εις την θέσιν Μαρδάτι Κριτσάς (ο νεαρός αγροφύλακας σημειώνει): Η μεγάλη χαρουπιά   Εκεί όπου διακλαδιζόταν σε δύο εύρωστους κλώνους, εισχωρώντας βαθιά στον εναέριο χώρο του εύθικτου γείτονα, εκεί βλέπεις τώρα δύο λείες μαχαιριές από βαρύ αλυσοπρίονο.   II Αυτοψία τέταρτη. Εις την θέσιν Ροβές Κριτσάς (ο νεαρός αγροφύλακας σημειώνει):   Αλλαγή […]

Αιωρούμενος στο εφικτό δένω τα κομμάτια μου. Μια πάλη αδιάκοπη για να θυμηθώ το χρώμα των ματιών, το ρίγος της ασυδοσίας των συναισθημάτων. Οι εντάσεις του θρήνου αχόρταγες καταπίνουν το νήμα της ζωής. Τις δύσκολες ώρες ενσαρκώνονται μπροστά μου οι μυϊκές συσπάσεις της καρδιάς. Στην οδό διαφυγής ξεμακραίνουν οι ψευδαισθήσεις το αλάτι καλύπτει τις πληγές […]

Σε λίγο Η ζωή μας λες και βγήκε  από μύθους και παραμύθια, απαρατήρητη κυλάει στο χώμα και κάθε μέρα βουλιάζει μέσα στην απομάκρυνση. Στο τραπέζι της Κυριακής άδειες καρέκλες, οι δρόμοι μας κρυμμένοι στις ακακίες της ομίχλης κι ό,τι έμεινε πίσω μας δυο δάκτυλα ήλιος και κάποια αξόδευτα χρόνια. Στο αναπόφευκτο, μετράμε αντίστροφα  και μ’ […]

Το ημερολόγιο Σε μια στιγμή πικρού θυμού πέταξα το μικρό στο σχήμα σαν βιβλίο ημερολόγιο που μου πήραν τα παιδιά μου, (δώρο συμβολικό), δίνοντας από ένα δυο ευρώ ο καθένας. Δεν είναι για αυτά που έγραφα σ’ αυτό, δεν είχανε αξία  κι άλλωστε ποιος έχει χρόνο να διαβάζει ημερολόγια; Δεκαετίες τώρα έγραφα βιαστικά για μικρογεγονότα  […]