Ποίηση

Ζω σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο πίνακες ζωγραφικής που απεικονίζουν θάλασσες. Τη νύχτα νιώθω να με απορροφούν μια δίνη πράσινη ίσια στη νεκρή καρδιά τους σαν μαχαίρι. Ενδοιασμούς όμως η θάλασσα δεν έχει֗ κι εγώ δεν πάσχω από υποψίες. Γιάννης Βαρβέρης – Εν Φαντασία και Λόγω, Αθήνα, Κούρος, 1975 – Αθήνα, Ύψιλον, 1984

Η μελωδία της ομορφιάς δονεί τα τοιχώματα της καρδιάς. Τα ψέματα καρποφόρησαν τρώνε το φως, η θλίψη διογκώθηκε, τα αυθόρμητα χαμόγελα τσαλακώθηκαν. Εκμυστηρεύθηκα τα παραμιλητά της νύχτας σε πρόσωπα απόντα. Ταυτίζω τα χρώματα της ζωής με τις αποχρώσεις των νεκρών. Επιθυμίες που ενταφιάστηκαν στην άβυσσο της μνήμης. Στα οπτικά πεδία απλώνεται το χάος. Η ομορφιά […]

Σαν άναψε το εσπέριο άστρο ο ουρανός κι άπλωσε τα μεγάλα του φτερά το σκότος, σε μέρος βρέθηκες πνιγμένο απ’ τη στενοκοπιά κι από της γης της αφιλόξενης τις αναθυμιάσεις που δίχως άχνα χύνονταν μέσα στον άδειο κόρφο σου. Ανήξερα σου βρέθηκες μακριά, πολύ μακριά από το πιο απόμακρο σημείο κάθε ελπίδας, εκεί όπου το […]

Ένας θάνατος είν’ ο θάνατος. άλλος θάνατος είν’ η άκρη της ύλης. Κι άλλος θάνατος, ο λευκότερος είν’ άνοιξη της μη-ύλης. Όποιος ακούει τον πρώτο θάνατο πεθαίνει στ’ αλήθεια. Όποιος αγγίζει το δεύτερο θάνατο ζει. Μα εκείνος που φτάνει στον τρίτο θάνατο μοιάζει να ‘χει νικήσει֗ άνοιξη, όχι το έαρ, αλλά το ν’ ανοίγεις : […]

Μη μου μιλάς για τον πόλεμο, για τα πεινασμένα παιδιά, για τα κορίτσια που τους έκλεψαν την ηδονή, για τα χωράφια που τους στέρησαν το σπόρο. Εγώ την ξέρω την παλιά ιστορία του Δευκαλίωνα –Θέλω να πω για τις πέτρες, που έριξε πάνω από τον ώμο του μετά τη μεγάλη καταστροφή. Αυτές οι πέτρες είμαστε […]

Αποκαθηλωμένος από την εκμετάλλευση κρύβομαι στην αποβάθρα της άνοιξης που έρχεται. Απλοί χειρώνακτες της ζωής απελευθερώνουμε τις ανάσες ένα ξέσπασμα αυθόρμητο στα άγχη που εισβάλλουν στα στήθη. Προάγγελος του πόνου η αποπλάνηση των αισθημάτων. Αφημένα σε ράφια σκονισμένα ξεψυχάνε αδύναμα. Το κατεστημένο σαβανώνει το νεκρό μου υπόστρωμα. Μυρωμένα εαρινά απογεύματα καταδύονται στα παγωμένα σώματα.   […]

Μετέωρη πια η τελευταία σαύρα θησαυρίζει το χρόνο γλείφει τη γη με την κοιλιά της εκλιπαρεί με τη γλώσσα να γίνει η γη κόκκος άμμου μαύρης τρύπας να τη χωρέσει στα σπλάχνα της. Καταναλώνει ύπνο για θάνατο προκαλεί τη συνοδεία αγγέλων και εκτελεί πυρά στο μέτωπο του μελλοντικού Θεού. Καμιά μετατόπιση του ανέμου δεν την […]

Οι παράφρονες του πλούτου δήλωναν πιστοί προστάτες του ποιητικού του βίου και της χλαίνης της αγάπης. Κι ήταν τέτοιος τους ο ζήλος που πισώπλατα μαχαίρι στα πολιτισμένα μέρη έβγαζαν για να γιορτάσουν. Ο Λαυρέντης των Μεδίκων του νεκρού Τζουλιάνο αδέρφι χάρισε μπογιές και τίτλους στον ζωγράφο Μποτιτσέλι, και παράγγειλε με πάθος τους ενόχους στην κρεμάλα […]

Πληγές που τρέχουνε στιγμές Μέσα στα δάχτυλα μου Ανοίγουνε στη σκέψη μου Κλείνουν στο άγγιγμα μου Πάνω σε ξύλινο οντά Ο έρωτας κρατάει Λύχνο σβηστό και με κοιτά Δίχως να μου μιλάει Μαντήλι Μαύρο με φιλά ρόδα στο μάγουλό μου Λυτά και κάτασπρα μαλλιά Πάνω στο πρόσωπό μου Καμπαναριό με δύο ψυχές Σε χρυσαφένιο ήλιο […]

Αλκιβιάδης Πελίρης ετών 24 κηδεία γονείς αδέρφια λοιποί συγγενείς   Άλκης Πελίρης ετών 24 αυτοκτονία συναισθημάτων μυαλού, σώματος 4ος όροφος, φλέβες υγεία, ψυχικός πόνος φίλοι, μοναξιά εαυτός, κανένας, κάποιος άλλος πρέπει και όχι άρνηση, μίμηση εξυπνάδα, ευαισθησία χιούμορ και απλότητα ασήκωτο βάρος έφυγε   Η Δήμητρα Πλουσίου γεννήθηκε το 1992. Σπούδασε στο τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής του […]