Ποίηση

Το όχημα ονόμασαν Κασσάνδρα Ίσως δεν ήταν η καλύτερη Επιλογή. Είναι άρα τόσο απαισιόδοξοι; Θα φθάσει δηλαδή το πλοίο Προσαράζοντας σε μία λίμνη -φάντασμα που χαμογελάει από μακριά- Και όσα δει Γυρίζοντας πίσω για να πει Στην χώρα τη παλιά Θα χυθούν υδράργυρος Σε βρεφικό σεντόνι Κασσάνδρα, Τέντωσε αν θέλεις τα σκεπάσματα Έτσι δεν θα […]

[Το IV και V από το ποίημα «σκοπιά στο Κιλκίς» (I-VI), σελ. 65-67] IV Στις λεπτές φλέβες του φύλλου πορεύεται του σύμπαντος ο κοπιασμένος ιδρώτας. Είσαι μια αδιόρατη φλούδα, μια μικρή άμοιρη πετρούλα ριγμένη στο ανείπωτο κενό. Κατά βάθος δεν σε γνωρίζει κανείς. Κανείς δεν δίνει σημασία στο σύντομο τραγούδι σου. Με τρεμάμενα φωνήεντα και […]

Enough is more than enough. Εκεί ακριβώς κατάλαβα, η ελπίδα είναι μια απαίτηση, χρειάζεται ειδική παραγγελία, δυνατά και καθαρά, εγώ ο μωρός, ο ταλαίπωρος, ο δούλος κατάλαβα. Ποιά φωτιά, ποιό νερό να μας φτάσει; Δε σας ακούω, δυνατά και καθαρά. Αν ήταν όλα αλήθεια και της αγάπης σου τα παραμύθια μαρτύρια, αναστενάζουμε τους πόθους μας […]

Επάνω στην καλύτερη στιγμή της ακαδημαϊκής καριέρας Σε ένα ξέσπασμα τιμή του ομιλία προς τον ίδιο, Έπειτα από μακροχρόνια πορεία εν τη πλήξη Ο κύριος Μύθος βίωσε την τελική αποπληξία Η ωρολογιακή βόμβα με την οποία γεννήθηκε Στο κεφάλι του έσκασε με ένα αιμάτωμα διαχεόμενο μανιτάρι. Άρχισαν τότε να γέρνουν μαζί του και οι δέκτες, […]

Πήρα τις ρίζες απ’ την αρχή. Στα ριζά του δέντρου μια-μια ν’ ακολουθώ έτσι καθώς μπερδεύονται. Σφιχταγκαλιασμενες. Μα χάθηκα στο βράχο. Ούτε που το κατάλαβα ανάμεσα με μπλέξαν. Δεν είμαι από ξύλο, είπα. Θα γίνεις, είπαν. Δεν είμαι από πέτρα, είπα. Θα γίνεις, είπαν. Και μεις δεν ήμασταν. Ξύλο και πέτρα. Αλλά γίναμε. Με τον […]

Η πατρίδα μου στα δυο χωρισμένη είναι χρόνια μοιάζει μ’ όνειρο κακό που κρατά μισόν αιώνα. Να θωρώ ξανά τη Νήσο λεύτερη πως καρτερούμε Άγιο χώμα να φιλήσω και σαν άλλοτε να ζούμε. Οι νεκροί δεν θά ρθουν πίσω, ο πατέρας οι δικοί μου, πριν τα μάτια μου να κλείσω και πετάξει η ψυχή μου […]

Τολμώ να ονειρεύομαι, όταν ανοίγω τα μάτια γοητεύομαι απ’ την ευαισθησία, φτιάχνω στεφάνια για μια ζωή σύντομη. Ξαπλωμένος αφήνομαι στις προσδοκίες που διαπερνούν τη σάρκα. Με βλέμμα άχρωμο κρυφοκοιτώ τους χαμένους παραδείσους. Οι πόθοι ραμφίζουν τα σκοτάδια, η συστολή αφαιρείται. Περπατώ στην ακροθαλασσιά μπολιασμένος με το γλύκασμα της ζωής. Η ανόθευτη ομορφιά κατακρημνίζει τον πόνο. […]

Μια νύχτα μου ΄χες πει “Θα γίνω Batman και θα σε σώσω” “Κανείς δε μπορεί να σώσει κανέναν” ψιθύρισα καθώς σου χάιδευα τα μαλλιά Η μουσική των Radiohead ακουγόταν ενώ βυθιζόμουν στην αγκαλιά σου Σ’ είχα αγαπήσει και ίσως να είχα ήδη σωθεί   Η Ρένα Λασπίτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα διαβάζοντας μανιωδώς και […]

Η σκέψη αρθρώνει το όνομά σου και βηματίζει πάνω στα χνάρια του, ζει κάθε εποχή του φεγγαριού κρυμμένη σε φωλιά λύκαινας, αγωνίζεται για να νικήσει τη χάση του χρόνου, η σκέψη αβοήθητη στον πυρήνα μιας ζούγκλας, -όπου μέσα της κρύβεται το διάφανο δέρμα σου- ξεδιψά μονάχα όταν αγγίζει εκείνα τα ελάχιστα λεπτά ζωής, που έκρυψες […]

Είναι φορές που λες κουράστηκα είναι στιγμές που νιώθεις τις δυνάμεις σου να μειώνονται ένα κενό σκεπάζει την ψυχή σου και σε τυλίγει η μοναξιά λες τότε για ποιόν αγωνίζομαι και τι θα πετύχω όταν τόσοι είναι προσκυνημένοι και τους έγινε η δουλοπρέπεια δεύτερη φύση όταν το κυρίαρχο αφήγημα έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό τους […]