Τρεις γυναίκες έτυχε να πιάσουν σπίτι στον ίδιο δρόμο. Και συνέβη στα παράθυρά τους, να κοιτούν στον κοινό ακάλυπτο. Μόνο μαύρα πανιά ανασαίνουν ανεπαίσθητα, επάνω στα σκοινιά της μπουγάδας τους. Σαν λάβαρα μιας μικρής μαχήτριας. Σαν σημαίες άσημης Μνήμης. Και τα τρία αυτά σπίτια διαθέτουν από ένα αδειανό επιπλωμένο δωμάτιο παιδικό. Τέσσερις τοίχοι το αγκαλιάζουν […]
Ποίηση
Νίκος Κουβίδης | Μάνας λόγια
Κάνε βάρκα το κουράγιο κι ένα φυλαχτό σαν πνοή σαν σώμα Άγιο φίλα τ’ αλμυρό νερό Άλικης βροχής Μαυρα φτερα πείτε μου που πάτε ώμους μιας λαβωματιας με κερί κρατάτε Εχω νιο μιλά στο κύμα φέρνει φυλαχτό είναι κόρης άστρου λύχνος Που ‘ταξε στο γυρισμο έχω νιό φιλά το κύμα φέρνει φυλαχτό είναι κόρης άσπρο […]
Δημήτρης Μπαλτάς | Εν απορία
Τα απογεύματα συχνά πυκνά σύχναζα στο μικρό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου – ξέρετε, απ’ αυτά που φυτοζωούν. Κουβέντιαζα με τον βιβλιοπώλη, που ήξερε ότι γράφω ποιήματα και με υποδεχόταν ζεστά. Άνθρωπος σεμνός, φιλήσυχος. Μια φορά με ρώτησε με αληθινή απορία: “Μα, πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν ακόμα, για να πάψουν οι πόλεμοι σ’ αυτόν τον […]
Frank O’Hara | Tη μέρα που πέθανε η λαίδη
Είναι 12.20 στη Νέα Υόρκη Παρασκευή τρεις μέρες μετά την επέτειο της πτώσης της Βαστίλης, ναι το 1959 και πηγαίνω να γυαλίσω τα παπούτσια μου επειδή θα αποβιβαστώ με το τραίνο των 4.19 στο Ηστθάμπτον στις 7.15 και ύστερα θα πάω κατευθείαν για δείπνο και δεν γνωρίζω τους ανθρώπους, που θα με ταϊσουν Aνεβαίνω τον […]
Σταύρος Σταυρόπουλος | Απόσταση αναπνοής
Μέσα στο τρένο Στο ίδιο πάντα τρένο Που ανταλλάσσει φυγή Και αλληλογραφία με τους άστεγους Παραμονή Χριστουγέννων Του τάδε εκλιπόντος έτους Μοναξιάς εκηβόλου Και Σωτήρος ημών των επιούσιων Ένα κορίτσι Που είναι από παντού Ξανθός θάνατος Κομμένος στις ράγες Σχεδόν ανορθόγραφος φύλακας Του τέως ήχου Μιας αποκηρυγμένης Από τους προφήτες Ζωής Ακόμα εκπνέει Ακόμα θηλάζει […]
Γρηγόρης Σακαλής | Τυχεροί και άτυχοι
Είναι τυχεροί όσοι ζουν τις φλογερές μέρες και νύχτες του έρωτα μέρες που σε μεταμορφώνουν που σε κάνουν δυνατό και διψάς για κάθε στιγμή της ζωής η αγάπη γεμίζει την καθημερινότητα σου και δίνει νόημα σ΄ό,τι κι αν κάνεις τι κρίμα να ζεις χωρίς να έχεις αγαπήσει δίχως να έχεις γνωρίσει την αγωνία του έρωτα […]
Δημήτρης Καρπέτης | Πάσχω
Μπροστά σ’ενα παράθυρο κλειστό πάσχω. Σεβασμός στη σιωπή που πνίγεται. Εκλιπαρώ έστω και για ένα ματωμένο φιλί ακροβατώντας στις μέρες της κατάντιας. Το μελτέμι γεμίζει την ψυχή, μια μυρουδια αλμύρας κάθησε στη μνήμη. Γυρνώ τα μάτια στα φθαρμένα οράματα. Βαδίζω μέσα στις στιγμές, ντύνω την ψυχή μ’αυτά που ονειρεύτηκα. Οι σταγόνες στα μάτια μου ανακυκλώνουν […]
Τάκης Π. Πιερράκος | Το στρείδι
Αντίθετα με το βρέφος που ορίζεται από τη μαλακή και ζεστή αγκαλιά της μητέρας του, η ψυχουδιά του στρειδιού καλουπώνεται σε ψυχρό περίβλημα σκληρότητας. Ζει λοιπόν ο φερώνυμος οργανισμός -αφύσικα- και πεθαίνει θεωρητικά σε τόπο νοητικά άτοπο από κλείσιμο ερμητικό στον εαυτό του. ΤΑΚΗΣ Π. ΠΙΕΡΡΑΚΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ, ΠΟΙΗΤΗΣ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ «ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2003-2023», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, 2024 […]
Νίκος Τσιαμανής, «Άνισα μέτρα», εκδόσεις Ιωλκός, 2024
Τα έμμετρα και άμετρα αισθήματα γεννήθηκαν από ένα αδιέξοδο. Ένα παιδί απ’την επαρχία έρχεται στην Αθήνα με την ενηλικίωση για σπουδές. Γρήγορα βρίσκεται αντιμέτωπος με δυο ασύμβατους κόσμους. Από τη μια, ένας υποκειμενικός κόσμος φαντασιακός και εξειδανικευμένος, γεμάτος επιθυμίες και πόθους. Από την άλλη, η πραγματικότητα μιας μεγαλούπολης και των σχέσεων, με τους δικούς τους […]
Πασχάλης Κατσίκας | 120 μέρες τον χρόνο
Στο σπίτι σου αν με καλέσεις για παράδειγμα, να μου κάνεις το τραπέζι κι έχω αλλού να πάω καλεσμένος Εύκολα μπορώ να σου αρνηθώ Μες στην ευγένεια με μα, μου και λυπάμαι, θα το αποφύγω Όταν δεν έχω όμως κανονίσει ψέματα μες στα μούτρα σου να πω δεν το κατέχω Δεν υποκύπτω στην αγένεια Φέρομαι […]