Ποίηση

Είμαστε ανένδοτοι κατά περίπτωση Με τους διαβολεμένους ανθρώπους που μαρτυρήσαμε Με τα κωλομέρη που επίμονα ξεζουμήσαμε νομίζοντας ότι μας πάνε Με τις τραγικές καταστάσεις που κάναν τα μάτια μας να στάξουν -αυτές που ποτέ δεν μας περίμεναν Προφτάσαμε να νιώσουμε τη φωτιά μα όχι αρκετά για να καούμε αληθινά και να κυκλοφορούμε με σημάδια στα […]

Μέσα σε αυτόν τον πίνακα υπάρχει ένας μικροσκοπικός οργανισμός. Ένα κύτταρο κινείται παραπλεύρως με διάφανα πόδια μοναχό. Φαίνεται σαν να ξέρει τι κάνει. Δείχνει να επιθυμεί. Ψάχνει τροφή. Κινείται προς τα εκεί. Μοιάζει να περπατά, έπειτα να σκαρφαλώνει, να σπάει τη μέση του σαν γάτα, να κατεβαίνει, να ανεβαίνει, να στριφογυρνά. Αλλάζει μορφή αν πλησιάσεις. […]

Χτυπήματα ακούσια, στις παρυφές των λογισμών μας, όνειρα μετουσίωσης, θρήνοι δοξαστικοί, και πάντα κείνα τα παιδιά που μας κρυφοκοιτάζουν απ’ τα σύννεφα ελεώντας μας. Τα χρόνια κύλησαν. Κι οι πίνακες δεν έσταξαν τα χρώματά τους, οι τοίχοι δεν γκρεμίστηκαν στο πέρασμα των άγριων ανέμων, οι μυστικοί λαβύρινθοι δεν άνοιξαν σαν ροδοπέταλα, τα σώματα δεν έγιναν […]

Συνεχώς μεταμορφώνεσαι ήσουν νέος η επανάσταση σε γοήτευε κι ήσουν έτοιμος να πεθάνεις στα οδοφράγματα πέρασαν τα χρόνια αποπειράθηκες να μπεις στο σύστημα να παίξεις με τους όρους του μα έφαγες τα μούτρα σου το σύστημα σε ξέρασε σε αρρώστησε κι έγινες χίλια κομμάτια βάλθηκες τότε να κολλήσεις τα κομμάτια σου κι ανακάλυψες ξανά την […]

Πρώτα η ζυμαρένια ανηφόρα μετά η τούμπα κι η κατηφοριά –ο ήλιος να παρακολουθεί αμέτοχος τάχα– και τότε η θάλασσα  –μακάρια ρωμαλέα– με την υπόσχεσή της –σκοτεινά κυανή– να τυφλώνει τα σπαρτά σε δεμάτια  να δωρίζουν σύνδεση άχρονη να σμιλεύουν τη σκηνή τον κόπο αφημένο πίσω στις πλάτες και το ποδήλατο να παραμένει στη ρότα […]

Υπηρετούμε τα άδεια πρόσωπα και τις κενές ψυχές. Σκοντάφτουμε πάνω στα πετρωμένα δάκρυα χρόνων. Το κατεστημένο ραγίζει και αποσυντίθεται. Στα πυκνά φυλλώματα της καρδιάς έμεινε η προσδοκία. Απόψε σε είδα… φορούσες την αιώνια νιότη, ν ‘ανθίζεις πάνω στις πληγές. Αγγίζω τα στολίδια σου, τυλίγω το σώμα σου με χρώματα ανεξίτηλα. Το ξέρω όταν ξυπνήσω θα […]

Τρεις γυναίκες έτυχε να πιάσουν σπίτι στον ίδιο δρόμο. Και συνέβη στα παράθυρά τους, να κοιτούν στον κοινό ακάλυπτο. Μόνο μαύρα πανιά ανασαίνουν ανεπαίσθητα, επάνω στα σκοινιά της μπουγάδας τους. Σαν λάβαρα μιας μικρής μαχήτριας. Σαν σημαίες άσημης Μνήμης. Και τα τρία αυτά σπίτια διαθέτουν από ένα αδειανό επιπλωμένο δωμάτιο παιδικό. Τέσσερις τοίχοι το αγκαλιάζουν […]

Κάνε βάρκα το κουράγιο κι ένα φυλαχτό σαν πνοή σαν σώμα Άγιο φίλα τ’ αλμυρό νερό Άλικης βροχής Μαυρα φτερα πείτε μου που πάτε ώμους μιας λαβωματιας με κερί κρατάτε Εχω νιο μιλά στο κύμα φέρνει φυλαχτό είναι κόρης άστρου λύχνος Που ‘ταξε στο γυρισμο έχω νιό φιλά το κύμα φέρνει φυλαχτό είναι κόρης άσπρο […]

Τα απογεύματα συχνά πυκνά σύχναζα στο μικρό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου – ξέρετε, απ’ αυτά που φυτοζωούν. Κουβέντιαζα με τον βιβλιοπώλη, που ήξερε ότι γράφω ποιήματα και με υποδεχόταν ζεστά. Άνθρωπος σεμνός, φιλήσυχος. Μια φορά με ρώτησε με αληθινή απορία: “Μα, πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν ακόμα, για να πάψουν οι πόλεμοι σ’ αυτόν τον […]