Ποίηση

Στον ουρανό νύχτα το γαλάζιο αόρατο  άγνωστα σύνορα βάρδιες οι άγγελοι στέλνουν μηνύματα της γης ενύπνια το φως της μέρας να ξεδιαλύνει   Ο  Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982) Της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017)  Στίχος με στίχο (2019).    

Η πόλη κοιμάται, μικραίνει και χάνεται στο φεγγαρόφωτο. Γύρισα το βλέμμα μου να δω το ανοιχτό παράθυρο… εκεί καθόσουν. Μια σκιά με νυχτικό μισάνοιχτο περιπλανιόταν στο δωμάτιο. Αποπλανημένος απ’ το σχήμα της μορφής σου ξεθάβω τα ένστικτα της ζωής. Χώρα αχαρτογράφητη η όψη σου. Σ’ έναν κόσμο ερωτόληπτο τα κύτταρα μου αναζητούν τα αδιάκριτα πάθη. […]

Με ένα χάδι αν μπορώ Θάλασσα ματωμένη Αν σε φιλήσω θα γευτώ Όλα σου τα ταξίδια αν σ’ ακουμπήσω με κλειστά τα μάτια θα ξεχάσω τον χρόνο που περίμενα μέχρι να σ’ αγκαλιάσω Στα κύματα τα λόγια σου μίλησαν στ’ όνομά μου Γλάροι που πέταξαν ψηλά Πήραν τα όνειρά μου Πώς να πιαστώ στα χείλη […]

Φθορά Δεν βρίσκεται χώρος να τεντωθούμε και ν’ απλωθούμε. Κολλητά το ‘να στ’ άλλο τα τσιμεντένια πόδια μας. Τι κι αν ψηλώναμε ως τον ουρανό; Τι κι αν φτερά φυτρώναν ως τα χθες στους ώμους μας; Των απείρων στιγμών την απειροελάχιστη σκόνη, που ανεπαίσθητα πάνω σ’ όλα επικάθεται, το μακρύ κορδόνι των βροχών και των […]

Αχ κύριε Προυστ που το άνθος σας κοσμεί την μπουτονιέρα στις ιστορίες ξέρετε να δίνετε φωνές χρωμάτων ……………………….. Μην κοιτάς, είπε η Έμιλυ Ντίκινσον τον λαιμοδέτη χρόνια αφαιρούν οι ψηλοί μου γιακάδες από την τόλμη ………………………… Η κατσαρίδα- αν γινόταν άνθρωπος κύριε Κάφκα- θα ορκιζόμουν ότι οι ιστορίες μεταποιούνται. ………………………… Φέρε Άννα Φρανκ το ημερολόγιο […]

Τώρα έχει πια νυχτώσει· απ’ το παράθυρο μία βαθιά σιωπή και μία ησυχία σχεδόν νηνεμία σαν έναν καινούργιο θάνατο ξέρεις απ’ αυτούς που δεν ακούς ποτέ στο ραδιόφωνο και στις ειδήσεις μα περιμένοντας να αναγγελθεί η ώρα  της κηδείας στην ολονύχτια αγρυπνία σε πιάνουν τα κλάματα κι ο θρήνος – τόσο άδοξα πέφτει το βράδυ· […]

Φεύγουν τα νιάτα και σκορπάνε στην ξέρα και στη λησμονιά κι αυτοί, τον πόνο τους μετράνε, δεμένοι στο άρμα του φονιά… Λαύρα που στέγνωσε τα χείλη, δίψα που στοίχειωσε το στόμα, κει που ξυπνούν ξανά οι θρύλοι, στου παιδεμού το άγιο χώμα. Ηλιοκαμένοι και λιτοί με αίμα γράφουν ιστορία, σαν να ‘ναι άλλοι κι όχι […]

Όλη τη μέρα φεύγεις περιμένοντας το σούρουπο να δεις τον εαυτό σου να πέφτει από το μπαλκόνι, βουλιάζοντας μαλακά στο σκοτάδι του δρόμου. Εσύ που γύρεψες να βγεις από ρούχα που σε γδύνουν, που πέταξες μακριά φαγητά που σε τρώνε, ανοίγοντας στους τοίχους φωτεινά χαμόγελα, ακούς και πάλι χωρίς ανατριχίλα, με θλίψη όμως βουβή και […]

Μια μέρα θα σε ξυπνήσει η λαχτάρα σου γιʼ αυτά που να γλιστρήσουν άφησες μέσα απʼ τα δάχτυλά σου. Τις αναβολές. Τις παραιτήσεις. Τον ορθολογισμό, που χάλασε την οπτική σου για τον κόσμο. Τον αυθορμητισμό σου, που θυσίασες στο βωμό της αποδοχής. Τα άνθη σου, που σκόρπισαν προτού να τα συλλέξεις. Θα ξεχυθεί σαν σμήνος […]

Άγρυπνος υποδύομαι ρόλους. Το ελιξίριο της ζωής ξεβράστηκε, σβήνουν οι σταγόνες του πάθους. Η μνήμη κάνει κύκλους πνίγει το ασυνείδητο. Το κατεστημένο ενοχλείται από τις ωραίες στιγμές της ζωής. Έργο που εκτυλίσσεται σε τοπίο μουχλιασμένο. Η μεταμέλεια ζωντανεύει τα κομμάτια της αμνησίας. Στη νέα όψη του πάθους η ηδονή χτυπάει την πόρτα,  εισβάλλει στα πρωινά […]